ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - Για οποιοδήποτε παράπονο ή σχόλιο μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους zoornalistas στο email: zoornalistasgr@googlemail.com

Σάββατο 19 Μαρτίου 2022

«Τα πιτόγυρα βγάζουν κυβέρνηση!..»

Σύμφωνα με κάποιους δημοσκόπους, οι υπέρογκες ανατιμήσεις στα σουβλάκια και, εν γένει, στα street food, προκαλούν σοβαρές αντικυβερνητικές αναταράξεις στα νεανικά εκλογικά target group

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Είπε τίποτα για τα πιτόγυρα o δικός μου;» με ρώτησε ο Κωστάκης, ο γιός του γείτονα που είναι και ΔΑΠίτης και συμφοιτητής της κόρης μου της… σοσιαλίστριας στη Φιλοσοφική Αθηνών. «Αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ» πρόσθεσε και έφυγε τρέχοντας προς την πλατεία Βαρνάβα, αφήνοντας πίσω του έναν αυτοσαρκαστικό ήχο που έμοιαζε με σειρήνα του Ντόνετσκ.
Ποιος μίλησε για εκλογές; Αν δεν κάνω λάθος για την πάρτη του, ως συνήθως, μίλησε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμα της Τετάρτης που, ειρήσθω εν παρόδω, ολόιδιο με τα 25 προηγούμενα ήταν: «Μια ακόμα επανάληψη του καρτούν O Γούντυ ο Τρυποκάρυδος Πρωθυπουργός», όπως σχολίασε ο φίλος μου ο “ras-poutin” στο twitter…
Σωστά. Μόνο που αυτή τη φορά ο… Γούντυ εμφανίστηκε με γένια τριών ημερών και, «όσα πέτυχα εδώ και τρία χρόνια – ας όψεται ο ιμπεριαλιστής ο Πούτιν – ήρθε τώρα και μου τα χάλασε η ακρίβεια», δικαιολογήθηκε. Ύστερα έδωσε ένα ψηφιακό tip για τη βενζίνη κι ένα ακόμα για το γκάζι. Και μας άφησε να βολοδέρνουμε, για πενταροδεκάρες, στις πλατφόρμες της πραγματικότητας…

*****
Με τα ΙΧ μας σε αναγκαστική ακινησία, να κάνουμε ουρές στις στάσεις των αστικών συγκοινωνιών. Να ξεροσταλιάζουμε στ’ αγιάζι σαν τους Ουκρανούς πρόσφυγες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Χάρκοβο και του Ντνίπρο, προκειμένου να εξασφαλίσουμε μια θέση στα λεωφορεία της γραμμής, κι εκείνα να μην σταματούν…
Να περνούν τιγκαρισμένα σαν σαρδελοκούτια από μπροστά μας, κάνοντας την… ιστορική ρήση του γίγαντα της κυβερνητικής δημοσιογραφίας Πορτοσάλτε: «Βενζίνη δεν βάζουν οι απλοί πολίτες, αυτοί παίρνουν λεωφορείο», να μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία…
Εντάξει, για εκλογές ούτε κουβέντα. Ούτε ο… Πορτοσάλτε ούτε ο πρωθυπουργός. Ακόμα και ο Τσίπρας, από την – προεκλογική ή μη – επίσκεψή του στην Καλαμαριά, απλά τις υπαινίχθηκε: «η χώρα αξίζει μία κυβέρνηση ευθύνης και όχι μία κυβέρνηση της δικαιολογίας», δήλωσε. Και μόνο ο Κωστάκης ο ΔΑΠίτης, πάνω στη γκρίνια του για τα… ιπτάμενα πιτόγυρα, ήταν καθαρός: «Αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ»!..

*****
«Δεν είναι αστείο, φίλε, τα πιτόγυρα βγάζουν κυβέρνηση», μου είπε γελώντας ένας γνωστός δημοσκόπος – παλιός μου φίλος, όταν του μίλησα για την ατάκα του Κωστάκη του ΔΑΠίτη. Και μου εξήγησε ότι, πέρα απ’ τις ανατιμήσεις στη βενζίνη, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, οι υπέρογκες ανατιμήσεις στα σουβλάκια και, εν γένει, στα street food, προκαλούν σοβαρές αντικυβερνητικές αναταράξεις στα εκλογικά target group των νεότερων ηλικιών.
«Σε μετρήσεις της προηγούμενης εβδομάδας, οι διαρροές ψηφοφόρων από το κυβερνόν κόμμα προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις ηλικίες 17 – 24 άγγιζαν το 30%, ενώ στις ηλικίες 25 – 34 κυμαίνονταν μεταξύ 20 και 25%», μου διευκρίνισε. Προσθέτοντας ότι η γκρίνια του «Κωστάκη του ΔΑΠίτη» για τα… ιπτάμενα πιτόγυρα και η ατάκα του «αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ», επιβεβαιώνει το συγκεκριμένο δημοκοπικό εύρημα.
Φυσικά, τα ψιχία που, εν είδει ψηφιακών tips, μοίρασε προ ημερών ο διαγγελματίας πρωθυπουργός – και οι χλωμές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, επίσης – αποκαλύπτουν ότι τα σχέδια για μαγιάτικες κάλπες παραπέμπονται στις… φθινοπωρινές καλένδες.
Ωστόσο η λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στην πρωτοφανή ακρίβεια των βασικών αγαθών διαβίωσης μεγεθύνεται, γίνεται δύναμη ανατροπής, μεταφράζεται ήδη σε δημοσκοπική κυβερνητική κατηφόρα. Και σύμφωνα με έναν απ’ τους δυό επαληθευμένους χρησμούς του «σιωπηλού Βούδα»* της Ραφήνας, «Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη».

*Αναφορά στον Κώστα Καραμανλή. Ο δεύτερος «χρησμός», («Δεν θα κάνουν κουμάντο πέντε νταβατζήδες») αρθρώθηκε τον Οκτώβριο του 2004
  • το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα μου