Εξω από τα δόντια τα λέει ο δημοσιογράφος Παντελής Μπουκάλας για την «αφεντικογραφία» στον χώρο του Τύπου. Σε συνέντευξή του στην ΕφΣυν, με αφορμή τον τρίτο τόμο για τη δημοτική μας ποίηση, ο Μπουκάλας περιγράφει την εικονα που επικρατεί σήμερα στον χώρο των ΜΜΕ και της δημοσιογραφίας..
και επισημαίνει: «Το θέμα είναι να ξαναβρούμε την ελευθερία μας σαν δημοσιογράφοι και την κριτική μας προθυμία, την κριτική μας δύναμη. Αλλιώς, αυτοκαταργούμαστε, δεν μας χρειάζονται»...
Ακολουθεί το συγκεκριμένο απόσπασμα από τη συνέντευξη στην Εύα Νικολαΐδου:
Το γλωσσικό πρόβλημα στο επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι το λιγότερο που με απογοητεύει. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι γίνονται αχθοφόροι της γραμμής του κόμματός τους ή του αφέντη, χωρίς να νοιάζονται για το τι λέει ο κόσμος, γι’ αυτό μιλάω για αφεντικογραφία. Κι εκεί που είχαμε να λέμε ότι οι φανατικότεροι στη δημοσιογραφία είναι αυτοί που κάνουν αθλητικό ρεπορτάζ, λέγαμε π.χ. αυτός που κάνει ρεπορτάζ Ολυμπιακού είναι βαμμένος Ολυμπιακός, τώρα λέμε π.χ. αυτός που κάνει ρεπορτάζ Νέας Δημοκρατίας είναι πιο φανατικός νεοδημοκράτης κι από τον Μητσοτάκη...- διαβάστε ολόκληρη την διαφωτιστική και άκρως ενδιαφερουσα συνέντευξη του Παντελή Μπουκάλα στην ΕφΣυν και στην Εύα Νικολαΐδου ΕΔΩ
Το θέμα είναι να ξαναβρούμε την ελευθερία μας σαν δημοσιογράφοι και την κριτική μας προθυμία, την κριτική μας δύναμη. Αλλιώς, αυτοκαταργούμαστε, δεν μας χρειάζονται. Το θέμα δεν είναι το έγκλημα, αλλά να σκεφτείς γιατί έγινε το έγκλημα, πώς να το παρουσιάσουμε ορθά. Γιατί βροντοφωνάζουμε όταν ο δράστης είναι αλλοδαπός, ακόμη κι όταν είναι fake news, ενώ όταν συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία πράγματα θλιβερά με πρωταγωνιστές Ελληνες τ’ αφήνουμε χαμηλά. Με παππούδες και παπάδες που ασελγούν στα εγγόνια τους!
Στη δημοσιογραφία, λοιπόν, βλέπεις ότι πρώτευσαν κι έγιναν βουλευτές δημοσιογράφοι που ήταν πρώτοι στα fake news. Αυτό σημαίνει τρία πράγματα: ότι ο άλλος είναι πνευματικά αγύρτης και δεν τον νοιάζει να διαδίδει fake news, ότι στο κόμμα που τον διαλέγουν δεν τους νοιάζει επίσης να διακινούν fake news και ότι κάποιοι τους ψηφίζουν παρότι ξέρουν οι περισσότεροι ότι τους ταΐζουν κουτόχορτο. Αυτό είναι μια πολλαπλή αρρώστια. Ποιος είναι περισσότερο άρρωστος, ο δημοσιογράφος, το κόμμα ή το κομμάτι που τους ψηφίζει;
Αν ο Τύπος έχει την 4η εξουσία, δεν την έχει ο δημοσιογράφος αλλά ο ιδιοκτήτης του μέσου, άντε και τα επώνυμα στελέχη του. Στους κυβερνήτες κάνει καλό να ακούν κριτική κι όχι να έχουν λιβανιστήρια δίπλα τους. Αυτό δίνει την εντύπωση στον κυβερνήτη ότι είναι παντοδύναμος, ενώ είναι αδύναμος διότι εξαρτάται.
Για μένα είναι θλιβερή η επιστράτευση τόσων δημοσιογράφων σε ρόλους συμβούλων. Μην μπλέκουμε τις δουλειές μας, δεν είναι αυτή η δουλειά του δημοσιογράφου. Ας δήλωναν εξαρχής ότι άλλος ήταν ο στόχος τους.
