Δικαιούμαι να σχολιάσω ένα θέμα δημοσιογραφικής πρακτικής που ήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα, επειδή πρόλαβα τη δημοσιογραφία, όταν ο αρχισυντάκτης σου σε προειδοποιούσε: «Έχεις στοιχεία γι’ αυτό που γράφεις; Μην μας κόψουν την ατέλεια».
Ήταν η εποχή που οι εφημερίδες ήταν αυτοδύναμες επιχειρήσεις και όχι.. παραρτήματα άλλων δραστηριοτήτων και η «ατέλεια χάρτου» ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους.
Δυο μέσα ενημέρωσης ηγήθηκαν των «αποκαλύψεων» για τη «βίλα του Τσίπρα στα Λεγραινά». Και τα δυο από το ίδιο εκδοτικό συγκρότημα.
Ηγήθηκαν, αλλά δεν προηγήθηκαν. Το «θέμα» είχε ήδη διακινηθεί από γνωστό «δημοσιογραφικό» βόθρο.
Δυο δημοσιογράφοι υπέγραψαν κείμενα ακάλυπτης κακοπιστίας- πέρα των στοιχείων του ρεπορτάζ- για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο ένας μου είναι άγνωστος. Με τον άλλο συνυπήρξα σε εφημερίδες και ήταν φίλος μου πριν από χρόνια: είναι πολύπειρος, με μακρά θητεία σε μεγάλα ΜΜΕ.
Δικαίωμά τους βεβαίως. Κανείς δεν μπορεί να θέσει όριο στην ελεύθερη έκφραση απόψεων. Άλλωστε οι καθένας είναι οι απόψεις του.
Ισχυρίζομαι ότι και οι δυο δημοσιογράφοι ατύχησαν-τουλάχιστον. Όχι γι’ αυτά που έγραψαν, αν αυτές τις πληροφορίες είχαν. Αλλά γιατί στη συνέχεια δεν έλαβαν υπόψη την απάντηση: ο πρώην Πρωθυπουργός διευκρίνισε με πληρότητα σε όσα του απέδιδαν.
Όχι με τις ανακοινώσεις του, αλλά και ενώπιον του βετεράνου των συνεντεύξεων Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤ-1. Ουδείς τον αντέκρουσε με στοιχεία.
Αντίθετα δόθηκαν πρωτοσέλιδες συνέχειες και έγιναν σχόλια σα να μην υπήρξε απάντηση. Αντί στοιχείων χρησιμοποιήθηκαν ισχυρισμοί και αυθαίρετα συμπεράσματα. Για να λοιδορηθεί ο Τσίπρας, όχι για να φωτιστεί η αλήθεια.
Στην υγιή δημοσιογραφία όταν πρόκειται για την υπόληψη προσώπων το διάζευγμα είναι απλό: ή αποδείξεις ή αποκατάσταση.
Άλλως η προσφυγή στη Δικαιοσύνη είναι εύλογη...
- απόσπασμα από κείμενο που υπογραφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο anoixtoparathyro / ολόκληρο ΕΔΩ
