Το βράδυ κοιμηθήκαμε με τις κραυγές αγωνίας τριών
δημάρχων της Καστοριάς, την επιστολή αγωνίας του Διοικητή του
νοσοκομείου Καστοριάς με την έκκλησή του προς ιδιώτες να συνεισφέρουν
ό,τι προαιρούνται και την καταγγελία της βουλευτίνας Καστοριάς του
ΣΥΡΙΖΑ, ότι στο βαριά χτυπημένο από την πανδημία νοσοκομείο δεν έχει
πάει ούτε ένας νέος γιατρός...
Το βράδυ κοιμηθήκαμε ζαλισμένοι από
τα χιλιάδες βιντεάκια που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, με τους
εγκλωβισμένους στο αεροδρόμιο του Λονδίνου, απελπισμένους νεαρούς
επιστήμονες που δεν είναι πια πολύτιμοι απόδημοι με πλήρη δικαιώματα
αλλά περίπου ενοχλητικοί ανθέλληνες.
Και το πρωί ξυπνήσαμε με το ελικόπτερο του κ.
Χαρδαλιά. Που προσγειώθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση στην…Κοζάνη.
Γιατί οι άνθρωποι είναι άπαιχτοι στην επικοινωνία, ακόμα και τώρα που το
ζήτημα είναι κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου. Με την διαχείριση της
επικοινωνίας και τη διάταξη μάχης των στρατευμάτων της ενημέρωσης που
διαθέτουν, προσπαθούν να καλύψουν την τεράστια μαύρη τρύπα που
δημιουργείται στο Σύστημα Υγείας όσο οι ανάγκες της πανδημίας
αυξάνονται.
Η κριτική είτε απαγορεύεται ρητά (Βρούτσης ον
κάμερα), είτε χαρακτηρίζεται “ιδεοληψία” (Κονταζαμάνης) όταν επιτέλους
πέφτει ο κλήρος στον ένα δημοσιογράφο που τόσες μέρες τόλμησε να ρωτήσει
αν θα γίνουν μόνιμες προσλήψεις. Στον δημοσιογράφο του Κόκκινου και της
Αυγής, φυσικά.
- από κείμενο της Ευγενίας Λουπάκη στην Αυγή (ολόκληρο ΕΔΩ)