Παιδιά, συγχωρέστε με....

...δεν βγήκα απόψε στο μπαλκόνι να χειροκροτήσω τον Μανώλη Γλέζο, όπως δεν βγήκα να χειροκροτήσω το νοσοκομειακό προσωπικό.
Αν έμαθα κάτι σ' αυτή την κωλοζωή είναι ότι τα λόγια δεν αξίζουν έναν παρά και οι πράξεις μετράνε μόνο.
Εχω λοιπόν το ένα χιλιοστό από το κουράγιο του Γλέζου και του Σάντα, να πάω κόντρα στον καιρό και να κάνω κάτι για τον τόπο μου; 
Εντάξει.

Bγαίνω στο μπαλκονάκι,..
χειροκροτάω και συνεχίζω τη ζωή μου τη σκυφτή που θα έλεγε και το άσμα του Νιόνιου;
Λυπούμαι πολύ, αλλά καλά θα κάνουν τα φαντάσματα του Λάκη και του Μανώλη να μου παγώσουν το αίμα.
Δεν είναι λοιπόν το "δικό μας" το χειροκρότημα απάντηση στο χειροκρότημα των "άλλων".
Καμιά απάντηση δεν είναι.
Απάντηση είναι ο αγώνας, είναι ο δρόμος, είναι η υψωμένη γροθιά και η διαρκής μάχη.
Oπως εκείνη του Γλέζου μπροστά στη Βουλή, όταν τον ψέκασαν με χημικά οι ΜΑΤατζήδες.
Αν το έκανε αυτός, θα το κάνω κι εγώ. Κι αν το κάνω εγώ, έλα κι εσύ μαζί μου, να το κάνουμε παρέα.
Για να είμαστε στο πραγματικό "εμείς", το "εμείς" της αγωνίας για ζωή που δεν μπορεί να περιμένει άλλα εκατό χρόνια για να δικαιωθεί.

Xρήστος Ξανθάκης / Fb