Πέρυσι που μου πρότεινε ο Τσίπρας να πάω στην Ευρωβουλή όπου να σας πω την αλήθεια, θα έβγαινα, γιατί έχω ανθρώπους που με αγαπούν, είπα όχι… Παρόλο που το να παίρνεις εικοσι πέντε χιλιάδες το μήνα για να είμαστε ειλικρινείς είναι μεγάλο δέλεαρ. Δεν έχω κάποιο οικονομικό πρόβλημα αλλά για το δικό μου οικονομικό πλαφόν είναι πολλά χρήματα.
Παρ’ όλα αυτά θεώρησα ότι δεν πρέπει να φύγω από αυτό που κάνω.. Γιατί κακά τα ψέμματα όταν συμπλέεις με ένα κόμμα είσαι υποχρεωμένος να κάνεις συμβιβασμούς. Και εγώ I'm too old for this shit φίλε. Δεν νομίζω ότι έχω κέφι ούτε έχω κανέναν λόγο.
Αυτό που με συγκινεί και με αγγίζει αν περπατήσουμε μαζί όχι σε λαϊκή συνοικία, οπουδήποτε θέλετε, στο Golden, αυτό το «είσαι η φωνή μας», δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο παράσημο για μία διαδρομή. Το αν θα με αντιπαθήσουν, διότι όσο με αγαπάνε άλλο τόσο με μισούν, πέντε πάνω πέντε κάτω τους οποίους δεν εκτιμώ κιόλας, με αφήνει παγερά αδιάφορη.
- απόσπασμα από συνέντευξη της Ελενας Ακρίτα στην Κατερίνα Δαφέρμου και στο Portraits (oλόκληρη ΕΔΩ)
