Οι σφαίρες –δυστυχώς κάποιες φορές κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά – κατά των δημοσιογράφων πέφτουν καταιγιστικά. Ο κλάδος έχει γίνει, όχι αναίτια, ένας τεράστιος και εύκολος στόχος:.. ο καθένας μπορεί να τον πλήξει. Πυρά κατά πάντων –ή σχεδόν. Και ας μην είναι οι «πάντες» ίδιοι, με ίδιες συμπεριφορές, με ίδιες αντιστάσεις και βλέψεις. Και αυτό είναι άδικο, γιατί πρέπει όλοι να κρινόμαστε «από αυτά που λέμε, από αυτά που γράφουμε και ΚΥΡΙΩΣ από το πώς ζούμε», όπως αναφέρει σε διαδικτυακή δημοσίευσή του ο Μάκης Διόγος, μέλος τού ΔΣ της ΕΣΗΕΑ (ταμίας) και ένας από τους πολλούς ηθικούς και τίμιους που διαθέτει ο κλάδος, αλλά τους οποίους συχνά «παίρνει η μπάλα».
«Βγάζω το ψωμί μου, ζω την οικογένειά μου, εδώ και σχεδόν 40 χρόνια ως δημοσιογράφος» αναφέρει και επισημαίνει το αυτονόητο: ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι «όπως άλλωστε δεν είναι "ίδιοι" όλοι οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές». Στις μέρες που πάλι ειπώθηκαν, γράφτηκαν, ακούστηκαν πολλά ΚΑΙ με την υπόθεση της Ολλανδέζας δημοσιογράφου, ο Μάκης Διόγος συμπληρώνει το επίσης αυτονόητο: «Για πολλοστή φορά θα παρακαλέσω φίλους και "εχθρούς" να μην μας τσουβαλιάζουν».
