Οι Αμερικάνοι που έχουν μια έκφραση για όλα, έχουν μια έκφραση και γι’ αυτό. Για εκείνη τη στιγμή που έχεις αφρίσει πια, έχεις αφηνιάσει και λες «τέρμα και τελείωσε, δεν πάει άλλο». Οι Αμερικάνοι το λένε «το δολλάριο σταματάει εδώ».
Στην τηλεόραση λοιπόν την ελληνική, στη μικρή, πικρή μας οθόνη, το δολλάριο σταματάει με το «Κόκκινο Ποτάμι». Μετά από..
χρόνια πλύσης εγκεφάλου και πολιτισμικού ιμπεριαλισμού εκ μέρους των Τούρκων με τις πάσης φύσεως σειρές τους, ήρθε η σειρά του Open να πει «κάνε μια στάση φίλε, υπάρχει και της άλλης πλευράς η αλήθεια».
Με τρόπο τηλεοπτικό αναμφιβόλως, με ίντριγκες και έρωτες και μίση και πάθη, αλλά αυτή είναι η φύση του «μέσου» και δεν νομίζω ότι μπορεί να την αλλάξει κανείς εν έτει 2019. Αυτή είναι η φύση της TV και το «Κόκκινο Ποτάμι» την υπηρετεί με τρόπο επαγγελματικό και αποτελεσματικό. Για να προκύψουν όμως και κάποια άλλα συμπεράσματα μέσα από όλα τα τετριμμένα και τα ασήμαντα.
Διότι πάντοτε προκύπτουν συμπεράσματα και πάντοτε προκύπτουν παράπλευρες απώλειες με αυτές τις μυθολογίες τις τηλεοπτικές. Οι Τούρκοι για παράδειγμα, για να επιστρέψουμε στο δικό τους επικοινωνιακό blitzkrieg, κατάφεραν να αναστήσουν την εικόνα της χώρας τους με όλη αυτή την καταιγίδα των τηλεοπτικών σειρών. Και να καταστήσουν οικεία την κουλτούρα τους σε μια σειρά από πληθυσμούς που είχαν ακόμη στην άκρη του μυαλού τους τη θηριωδία του «Εξπρές του Μεσονυκτίου». Η Τουρκία αναβαθμίστηκε και αναβαπτίσθηκε μέσα από τα παραμυθάκια της μικρής οθόνης.
Κι εμείς καθόμασταν φυσικά και καταναλώναμε ολοσούμπητο το στόρι. Κι ακόμη το καταναλώνουμε με τις σειρές είτε της καθημερινής φύσεως είτε τις ιστορικές που κατακλύζουν τα κανάλια μας. Έτσι γίνονται οι δουλειές, έτσι μπαίνεις στο μεδούλι του αλλουνού ως πολιτισμός ζωντανός, εγγύς, φιλικός. Και την επόμενη φορά που ο άλλος θ’ ακούσει ότι η Τουρκία μπούκαρε στην Συρία θα έχει στο νου του τα καυτά βλέμματα και τα ακόμη πιο καυτά φιλιά των τούρκικων σήριαλ…
Αλλά το δολλάριο σταματάει κάπου εδώ. Εδώ είναι που υψώνεται ο πρώτος τοίχος και σηκώνεται το πρώτο στοπ. Με μια τηλεοπτική σειρά έστω, που έρχεται να διηγηθεί τη μοίρα και το ριζικό της απέναντι πλευράς. Με έναν τρόπο που δεν είναι δική μου δουλειά να τον κρίνω, άλλωστε το κοινό έχει αλάνθαστο κριτήριο και ψήφισε από την πρώτη Κυριακή κιόλας αν του αρέσει ή όχι η σειρά. Δεν είναι αυτό που έχει σημασία, δεν έχει σημασία μια γωνία λήψης ή ένα πρόσωπο στο κάστιγκ. Σημασία έχει ότι ακούστηκε και η άλλη φωνή, δεν έμεινε θλιμμένη στο χρονοντούλαπο να αναπολεί Χαμένες Πατρίδες και Περασμένα Μεγαλεία. Κι αυτό είναι ένα κέρδος για όλους μας και όλες μας, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε σχέση με τη θυσία του Πόντου!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το ΕΘΝΟΣ της Κυριακής (13.10.2019)
