Από τη μια βλέπεις Άγριες Μέλισσες και βρίσκεις ποιότητα, νέες ιδέες, ταχύτητα στην πλοκή, ανατροπές –και αν υπάρχουν ψεγάδια, που υπάρχουν, τα παραμερίζεις. Και σεναριακά (κυρίως), και.. σκηνοθετικά, και υποκριτικά είναι χρόνια μπροστά από ό,τι άλλο παίζεται. Όταν πέφτει το μάτι σου σε άλλες σειρές μυθοπλασίας, σκοντάφτεις σε κοινοτοπίες, σε δράση που κολλάει και μοιάζει με λούπα: ξανά και ξανά τα ίδια. Μια σκηνή, με ένα όπλο προτεταμένο να απειλεί δυο άτομα, είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το επεισόδιο. Από την αρχή έως το τέλος. Με ίδιες ατάκες, ίδια πλάνα, ίδιοι χώροι. Τώρα που οι Μέλισσες βουίζουν, ας ξυπνήσουν οι σεναριογράφοι.
- από το Harddog
