ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - Για οποιοδήποτε παράπονο ή σχόλιο μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους zoornalistas στο email: zoornalistasgr@googlemail.com

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Ένα σχόλιο-ντροπή για ένα μεγάλο κόμμα με ιστορικούς ηγέτες

Του Αντρέα Παναγόπουλου
 
Ελάχιστα λεπτά μετά την ολοκλήρωση της καθιερωμένης ομιλίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πλαίσιο της ματαιωμένης, φετινής ΔΕΘ, ένα σχόλιο είδε το «φως» της δημοσιότητας:
«Ο κ. Τσίπρας κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Αραδιάζοντας τα χιλιοειπωμένα κλισέ έδειχνε να βαριέται περισσότερο εκείνος που τα έλεγε, από αυτούς που τον άκουγαν».
Όχι, δεν το ανάρτησε κάποιος από τους συνήθεις αντι-ΣΥΡΙΖΑ ατακαδόρους. Ούτε καν κάποιο τρολ του διαδικτύου. Ηταν το ΕΠΙΣΗΜΟ σχόλιο της Νέα Δημοκρατίας, του πολιτικού κόμματος που εδώ και ένα χρόνο και επί πολλές δεκαετίες, στο παρελθόν, έχει την εξουσία.
Το σχόλιο αυτό δεν είναι αντάξιο της σημαντικής ιστορίας και του μεγέθους της συντηρητικής, φιλελεύθερης παράταξης.
Και δεν είναι αντάξιο όχι επειδή είναι αιχμηρό –μπορούσε και περισσότερο-, όχι επειδή είναι απαξιωτικό αλλά επειδή είναι απολιτικό καθώς δεν διαθέτει ούτε ίχνος πολιτικού επιχειρήματος, πολιτικής επεξεργασίας, πολιτικής σκέψης.
Είναι ένα σχόλιο απ’ ευθείας βγαλμένο από το επικοινωνιακό εγχειρίδιο της ομάδας του Ντόναλντ Τραμπ και του alt-right οπλοστασίου.
Ανάλογα, κενά περιεχομένου και απαράδεκτου ύφους σχόλια δεν θα ήταν αποδεκτά από τους ιστορικούς ηγέτες της Νέας Δημοκρατίας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Μιλτιάδη Εβερτ, τον Κώστα Καραμανλή. Ολοι τους θα είχαν στείλει «αδιάβαστο» τον συντάκτη και το πόνημά του στον κάλαθο των αχρήστων.
Κι αυτό διότι όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου σέβονταν τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας και τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν (σ.σ. ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι το τέταρτο, ανώτατο θεσμικό πρόσωπο) αλλά πάνω από όλα θα σέβονταν την ίδια την Πολιτική. Δεν θα την ευτέλιζαν με ένα λακωνικό «τρολάρισμα».
Δεν θα αποδέχονταν τέτοια κατάντια…

 - το κείμενο του Α. Παναγόπουλου είναι από το libre.gr