Πολλοί φίλοι μου χάρηκαν. Ο αγαπημένος Γιώργος Κτενάς που καθόμαστε δίπλα στο γραφείο (καθόμασταν δηλαδή, πριν διαψευσθεί ο Μαγιορκίνης και επιστρέψει ο κορωνοϊός και μας ξαποστείλει ο Χατζής στα σπίτια μας για τηλεεργασία), έγραψε «δόξα τω Θεώ» (ή κάπως έτσι, γιατί είναι αντίχριστος!) και «ας το πει και η Μενεγάκη ακόμη, καλό είναι». Κι απ’ αλλού άκουσα διάφορα, ότι να ρε συ πέρασε το μήνυμα και στο μέηνστριμ, ότι πρέπει να είμαστε μια γροθιά, ότι μάζευε κι ας είν’ και ρώγες, ότι δεν είναι ώρα για ρήξεις και διαφωνίες. Λες και άμα τα βάλει κάτω κανείς είναι ποτέ ώρα για ρήξεις και διαφωνίες. Λες και οι ρήξεις και οι διαφωνίες δεν είναι κάπως σαν τον σεισμό, να έχουν το δικό τους χρονοδιάγραμμα και να μην εξαρτώνται από τις προθέσεις και τις διαθέσεις των ανθρώπων. Λες και η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, βρέθηκε ξαφνικά στην τραπεζαρία της Μάγδας Φύσσα…

Αλλά ας υποθέσουμε ότι βαφτιστήκαμε όλοι και όλες στον αντιφασισμό. Ας υποθέσουμε ότι οι συνειδήσεις μας προσανατολίστηκαν κόντρα στους φαιοχίτωνες και στις παραφυάδες τους. Ας υποθέσουμε ότι είναι κάτι παραπάνω από μια μόδα της εποχής, να κοπανάμε τον Μιχαλολιάκο και τα πνευματικά τέκνα του. Γιατί όχι, μπορεί ν’ ανοίξανε επιτέλους τα ματάκια μας και να είδαμε το φως το αληθινό, σαν τα κατσούλια που βγαίνουν γκαβά απ’ την κοιλιά της μάνας τους και θέλουν λίγο χρόνο για να ξεστραβωθούν.

Τι είναι αυτό που μας λέει ότι την Τετάρτη το μεσημέρι θα αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στην απόφαση του δικαστηρίου απ’ ότι στο καθημερινό μας ρέψιμο; Τι είναι αυτό που εγγυάται ότι την Πέμπτη το πρωί θα αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στις συνέπειες της απόφασης απ’ ότι στο ξεπαρκάρισμα του αυτοκινήτου μας; Τι είναι αυτό, γαμώ την τρέλα μου, που διασφαλίζει ότι το ερχόμενο Σαββατοκύριακο ο όρος «εγκληματική συμμορία» θα ξυπνάει μέσα μας αισθήματα αγανάκτησης και δεν θα αφορά στα θορυβώδη πιτσιρίκια του γείτονα, αυτά τα σκατόπαιδα που κωλοστουμπιούνται τις ώρες κοινής ησυχίας; Και στον καριόλη τον από πάνω που παίζει όλη την ώρα  μέταλ…

Φακ μι ιφ άι νόου, που λένε και στο Κεντάκυ. Αύριο είναι τα σπουδαία και θα είμαι στο Εφετείο και θα είμαι έτοιμος. Για ό,τι προκύψει, γιατί η εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη είναι αυτονόητη, αλλά καμιά φορά ακόμη και η εμπιστοσύνη δεν χωράει πουθενά. Κι αυτό ο Αγγελάκας το είχε πει, αναρωτιέμαι αν θα χωρέσει κάποια στιγμή στο τείχος της Δημοκρατίας ή στον τοίχο της Στέγης. Έστω κι απ’ τα χείλη του Αντώνη Σαμαρά, κέρδος θα ‘ναι!

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr