Η ηθοποιός
Ελένη Γερασιμίδου γράφει (
στην Κατιούσα) για την
Ελενα Ακρίτα που δεν είναι ΚΚΕ αλλά δεν σιωπά, δεν
χαζοειρωνεύεται αλλά αγωνιά και εμμένει στο πραγματικά καλό γούστο όχι
του επιφανειακού μικροαστισμού, που ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και
είναι μια φωνή καθαρή και θαρραλέα:
Το έξυπνο κορίτσι με το αβίαστο χιούμορ, το μεγαλωμένο με ουσιαστική
ευγένεια και απλότητα, που όσα έκανε και δοκίμασε στη ζωή της δεν
έβλαψαν κανένα, που σεβάστηκε τους κανόνες της ανθρωπιάς και της φιλίας,
που θαύμασε και δεν κοκορεύτηκε – ναι ανέβηκε στη σκηνή αλλά δεν
αυτοπροσδιορίστηκε – παρά μόνο ρωτούσε τους φίλους που εκτιμούσε και
υπολόγιζε.
Κάναμε ωραίο καμαρίνι με την Έλενα που μεγάλωσε χωρίς γελοία
σνομπαρίσματα, με τον Παύλο της και μένα να παίζουμε με τα καπάκια που
διάλεγε για παιχνίδια και τα μετατρέπαμε σε φορτηγά, τρόφιμα κι
οτιδήποτε κατέβαζε η «παιδική» φαντασία μας. Χαιρόταν όταν της έλεγα πως
η μάνα μου έκοβε από το μεροκάματο της για να με γράψει συνδρομήτρια
στο «Επιστήμη και Ζωή» του Λουκή Ακρίτα – του πατέρα της που ανεξάρτητα
απ’ την πολιτική του τοποθέτηση, στον καιρό του ψυχρού πολέμου, πρόβαλλε
– εκτός από τις έξοχες βιογραφίες σπουδαίων κλασικών – τα επιτεύγματα
των Σοβιετικών στο Διάστημα.
Αυτή η Έλενα της καρδιάς μου – κι ας μη βλεπόμαστε – που μου πρόσφερε
το γλαστράκι της αγάπης της για τη βράβευσή μου στο «Μια αιωνιότητα και
μια μέρα» και θεώρησε πολύ φυσικό να κυκλοφορώ με τα λεωφορεία ούσα
βουλευτής, αυτή η Έλενα που δεν είναι ΚΚΕ αλλά δεν σιωπά, δεν
χαζοειρωνεύεται αλλά αγωνιά και εμμένει στο πραγματικά καλό γούστο όχι
του επιφανειακού μικροαστισμού, που ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και
είναι μια φωνή καθαρή και θαρραλέα κι ας μη συμφωνούμε ίσως στα επί
μέρους, αυτή η Έλενα λοιπόν είναι η Έλενα που αγαπώ και τιμώ πάντα.
Αυτά όχι ως ανταπόδοση αλλά ως αποκατάσταση.
Ελένη Γερασιμίδου / katiousa
