Από τότε έως σήμερα πολλά άλλαξαν. Ο Λ.Κ. έχει από καιρό φύγει απ τη ζωή και πριν 4 χρόνια αυτοί που με κάποιο τρόπο θεωρούνται κληρονόμοι του ήρθαν στην εξουσία. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με αυτό ούτε ιδιαίτερα δικαιωμένος ένοιωσα αλλά ούτε και ιδιαίτερες προσδοκίες είχα. Αυτός ο σκεπτικισμός μου πάλι;..
Σήμερα όμως κάτι μέσα μου “χοροπηδάει”. Πιάνω τον εαυτό μου να φορτίζεται συναισθηματικά βλέποντας αυτά τα πρόσωπα της νεοδεξιάς να κραυγάζουν και να σφυρίζουν στις κάθε μορφής οθόνες. Κάποιες φορές φοβάμαι-αναρωτιέμαι “Μήπως έγινα Συριζα;” Αλλά όχι. Είναι αυτή η γλοιώδης εικόνα και το αίσθημα φθόνου τους, που με φοβίζει.
Αναρωτιέμαι πραγματικά, ποιό είναι το βασικό επιχείρημα που κάνει έναν πολίτη να τους ψηφίζει. Δηλαδή να τους επιβραβεύει και να τους προκρίνει να τον διοικήσουν. Αυτό που μπορώ να απομονώσω ως βασικό επιχείρημα περιέχεται στη φράση: “Καλύτερα εργαζόμενοι με 500 ευρώ παρά άνεργοι”. Πίσω από αυτή τη φράση αναπτύσεται η αφήγηση πως η ΝΔ είναι ξεκάθαρα υπερ του κεφαλαίου άρα υπερ της εισροής του με τη μορφή επενδύσεων στον ιδιωτικό τομέα, άρα δημιουργία θέσεων εργασίας, άρα ανάπτυξη.
Δεν θα εστιάσω την έκθεση της Τραπεζας της Ελλάδος που δείχνει πως το 2018 ήταν η χρονιά με τη μεγαλύτερη εισροή κεφαλαίων (3,6 δισ) της τελευταίας δεκαετίας (15/6/2019). Θα αναρωτηθώ αν αυτό το ζητούμενο καθησυχάζει και είναι αρκετό για να δικαιώσει μια ψήφο.
Δεν μπαίνει, δηλαδή, θέμα όρων στη παραγωγική διαδικασία; Θέμα υπεράσπισης βασικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων; Θέμα σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πριν την επιδίωξη του κέρδους; Ή μήπως θα γίνουμε όλοι “επενδυτές” όπως το 1999;
Αν μοιάζουν τώρα τα 500 ευρω τόσο ποθητά γιατί να μη μοιάζουν αύριο τα 400 και μεθαύθριο τα 300; Γιατί μετά πο 10 χρόνια να μη κυριαρχεί το επιχείρημα: ‘Ψηφίστε μας για να διασφαλίσουμε ειδικά διαμορφωμένους χώρους εκτέλεσης των εργαζόμενων που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα;” Είναι το μοντέλο της Κίνας που μας γοητεύει;
Ξεχάσαμε τις προτάσεις να πουλήσουμε κομμάτια Ελληνικής γης για να ξεχρεώσουμε. Δεν θα ήταν π.χ. μια ωραία νεοφιλελεύθερη επένδυση το Leasing των Κυκλάδων ή της Πελοπονήσου;
Τι εννοώ. Δεν είναι θέμα 500 ευρώ ούτε καν θέμα εργασίας ή πατριωτισμού. Είναι θέμα αξιακών προτεραιοτήτων του τύπου: Δέχεστε πως το χρήμα είναι πάνω απ όλα; Ή μάλλον, πιό σωστά, δέχεστε πως πρέπει το χρήμα να είναι πάνω απ όλα; Γιατί σήμερα φαίνεται σαν να είναι. Το δεχόμαστε; Έχει σημασία μόνο το προσωπικό συμφέρον; Αν ναι μπορεί να διακριθεί πλήρως από το κοινωνικό συμφέρον; Δηλαδή αν οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν μπορούμε να περνάμε δίπλα τους σφυρίζοντας αδιάφορα. Μπορείς να είσαι ευτυχής ή καλύτερα, ευδαίμων όταν είσαι μέσα σε ενα σύνολο με οικονομική δυστυχία; Κι αν ναι, γιατί έτσι γίνεται συνήθως, το δεχόμαστε ως δεδομένο;
Είναι απαραίτητη και η συντήρηση- ομοιόσταση στα ανθρώπινα συστήματα. Είναι η αίσθηση της σταθερότητας και του γνώριμου που μειώνει το φόβο. Όμως αν διατηρείται ξεπερνωντας ένα κρίσιμο όριο τότε τα συστήματα πεθαίνουν. Αυτά που τώρα υπάρχουν ως δεδομένα στον καπιταλιστικό τρόπο λειτουργίας είναι σημαντικό να τα αναγνωρίζεις ως ανθρώπινες επιλογές που διαμορφώνουν ενός είδους ισορροπία όμως αν τα αποδεχτείς πληρως και δεν τα αμφισβητείς οραματιζόμενος κάτι διαφορετικό και πιό συμβατό με τις ανθρώπινες ανάγκες εκπολιτισιμού, τότε επέρχεται η στασιμότητα και ο θάνατος.
Τώρα τι να πω. Τι παρακμή! Έχω φτάσει στο σημείο να υπερασπίζομαι τον Συριζα!
Θα πω όμως πως δεν περίμενα να εκπληρώσει αυτό που δήλωνε. Νομίζω πως ήταν “ηλίου φαεινότερη” η αδυναμία οποιουδήποτε να το πετύχει. Μη ξεχνάμε πως ο Σαμαράς έκανε εκλογές όταν έβλεπε τι ερχόταν και σαν γνήσιος παραδοσιακός πολιτικός κοίταξε να σώσει το τομάρι του.
Αυτό που δεν μπορώ να διακρίνω είναι αν και οι ίδιοι, στον Συριζα, το ήξεραν και έλεγαν συνειδητά ψέματα ή αν λειτούργησαν σαν υπερόπτες και παντοδύναμοι έφηβοι με άγνοια κινδύνου και θνητότητας! Τείνω να πιστέψω το δεύτερο.
Ναι είχα μια ελπίδα για μια καλύτερη συμφωνία. Μέχρι εκεί. Δεν τα κατάφεραν. Όμως ψηφίστηκαν για να το δοκιμάσουν.
Διάβασα την παρουσίαση των πεπραγμένων της τετραετίας και τις προγραμματικές δηλώσεις τους προσπαθώντας να διατηρήσω τον σκεπτικισμό μου. Μπόρεσα ν αναγνωρίσω ως βιωμένα κάποια και ως υπερβολικά ή ανύπαρκτα κάποια άλλα.
Μπορεί κάποιος να τ’ αμφισβητεί όλα ως επιτυχίες αλλά μη ξεχνάμε πως η πολιτική όπως και η ζωή βασίζεται σε συγκριτικά μεγέθη. Μεγέθη που καθορίζονται σημαντικά από τη ποιότητα της πληροφορίας που φτάνει στους πολίτες-αποδέκτες. Να μιλήσουμε τώρα για τα Μ.Μ.Ε.; Για τους Μαρινάκηδες και σια; Δεν τον “παίζουν” (ακόμα) τον συριζα (Φανταστείτε τι θα έγραφαν τα Μ.Μ.Ε. αν είχαμε φτάσει σε αυτούς τους οικονομικούς δείκτες και αυτό το ποσοστό μείωσης της ανεργίας με τη ν.δ. κυβέρνηση!!!) Αυτό σε επίπεδο πραγματικής αξίας ενός κόμματος το θεωρώ πολύ θετικό. Σε επίπεδο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης πολύ κακό.
Ο Συριζα μπορεί να κάνει κι άλλους συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις. Νομίζω όμως πως έχει ακόμα πρόθεση να απαλύνει τις απάνθρωπες επιπτώσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού διατηρώντας κρατικές ρυθμίσεις στην ασύδοτη λειτουργία της Αγοράς, εστιάζοντας πρισσότερο στην οικολογική δράση και σκέψη, διατηρώντας στοιχεία Ανθρωπισμού στις κοινωνικές πολιτικές για τους πιο -βιο-ψυχο-κοινωνικά- αδύναμους, αντιστεκόμενος στην ακροδεξιά ρατσιστική εισβολή και ρητορική και τιθασσεύοντας τον πειρασμό της γενικευμένης διαπλοκής που παράγεται απο την απληστία της εξουσίας.
Η νεοδεξιά το λέει χωρίς ντροπή: Στηρίζει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού (μακρινός πλέον από τον παραδοσιακό προοδευτικό Φιλελευθερισμό) γιατί το θεωρεί ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ!
Με τρομάζει πολύ όταν δεν μπορείς να δεις τουλάχιστον δυο όψεις στα πράγματα.
Ο Συριζα μπορεί να μοιάζει σε κάποιες εκφάνσεις του στη νέα δεξια (διορισμοί ημετέρων, αναποτελεσματικότητα, Σαββίδηδες, Πολλάκηδες κ.α.) . Έχω όμως την αίσθηση πως ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι του διατηρεί ένα συναίσθημα ντροπής όταν το κάνει. Όταν πάψει να ντρέπεται θα έχει ταυτιστεί πλήρως. Όσο το διατηρεί μου είναι αρκετό για να μη τον ταυτίσω.
Δ.Κ. (Ο “Σκεπτικιστής”)
