Οι εφιαλτικές ομοιότητες του κυβερνητικού προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού, με αυτά των νεοεκλεγέντων ηγετών Γαλλίας και Ουγγαρίας
Λίγο μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών, οι υπουργοί Μπαρμπαρά Πομπιλί και Ζοέλ Ζιρό απαθανατίστηκαν από τις κάμερες να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time των Daft Punk στο Πεδίο του Άρεως, στο Παρίσι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ, εκεί όπου οι υποστηρικτές του Μακρόν είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τη νίκη τους.
Η σκηνή θεωρήθηκε ολωσδιόλου εκτός τόπου και χρόνου από πολλούς, ανάμεσά τους κι από τον αρχηγό των Πράσινων, Ζουλιέν Μπαγιού, ο οποίος έκρινε 'απρεπείς' τους πανηγυρισμούς «τη στιγμή που η χώρα είναι κατακερματισμένη» και σύγκρινε τον DJ στη γιορτή του Μακρόν με 'την ορχήστρα στον Τιτανικό καθώς βυθιζόταν'.
Φανταστείτε την ίδια σκηνή α λα ελληνικά: Να έχει επικρατήσει στις… μαγιάτικες εκλογές ο Μητσοτάκης και, λίγο μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, οι υπουργοί Άδωνης Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time στο Ζάππειο, όπου συγκεντρώθηκαν, λέει, οι φανατικοί νεοδημοκράτες για να γιορτάσουν τη νίκη του κόμματός τους. Μιλάμε, σκέτος εφιάλτης!..
Θα μου πείτε, «και γιατί να έχει επικρατήσει ο Μητσοτάκης και όχι ο Τσίπρας στις… μαγιάτικες εκλογές και να μη χορεύουν (στη θέση των Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη) οι Πολάκης, Φίλης και… Σκουρλέτης, ας πούμε;».
Θα σας απαντήσω ότι η φαντασία σας κρασάρει την πραγματικότητα όπως ένα μπλέντερ τα υλικά μιας παράταιρης συνταγής: καμιά σχέση δεν έχει ούτε ο Μακρόν ούτε ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα, ενώ ο δεύτερος ταιριάζει με τον πρώτο. Αν όχι απόλυτα, κατά το ήμισυ…
*******
Το άλλο του μισό (του κ. Μητσοτάκη) φέρει αρκετά από τα εξουσιαστικά αποτυπώματα που αφήνει στο «σώμα» της Ευρώπης ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν: χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει μια αυταρχική κυβέρνηση στο οπλοστάσιο της, ξοδεύοντας τους πόρους του κράτους για τη χρηματοδότηση του καθεστώτος που τον στηρίζει…
Όπως ο Μητσοτάκης, έτσι κι εκείνος, έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50 τοις εκατό των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές.
Κατά τα λοιπά, όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Μακρόν, αντί να αποστασιοποιηθεί από την άκρα δεξιά, «παίζει επικίνδυνα στο τερέν της υιοθετώντας σκληρή στάση για τη μετανάστευση, με τους αστυνομικούς να καταστρέφουν σκηνές προσφύγων στο Καλαί, επικαλούμενος τη γλώσσα του ιδρυτή της ακροδεξιάς ομάδας Action Française στην γαλλική εθνοσυνέλευση».
Γενικότερα, όπως ο Μητσοτάκης έτσι και ο Μακρόν, κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης προεδρικής θητείας του απέκτησε τη φήμη του «προέδρου των πλουσίων». αφού «μείωσε τον φόρο περιουσίας, επιδίωξε αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα και επέβαλε φόρο στα καύσιμα που πυροδότησε το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Ένα αυταρχικό στυλ συνέβαλε στην ευρέως διαδεδομένη εντύπωση ότι η δεδηλωμένη πρόθεση του κ. Μακρόν να μετασχηματίσει και να απελευθερώσει τη γαλλική οικονομία θα πραγματοποιούνταν εις βάρος των λιγότερο εύπορων»*.
*******
Η εφημερίδα Le Monde περιέγραψε την επικράτηση του Μακρόν στον δεύτερο γύρο ως «μια βραδιά δίχως θρίαμβο» εξαιτίας του «ιστορικού αποτελέσματος» της ακροδεξιάς. Ενώ το κανάλι France 24 χαρακτήρισε τη νίκη του ως «Πύρρειο», υπονοώντας ότι βασίστηκε σε απώλειες τόσο σημαντικές που ισοδυναμεί σχεδόν με ήττα.
Επί της ουσίας, ωστόσο, η «δεύτερη φορά Μακρόν» – λόγω της εφιαλτικής αύξησης των δυνάμεων της ακροδεξιάς και όχι μόνο – θα μείνει στην ιστορία σαν ντεζαβού στο τετράγωνο (déjà-vu2) της παρθενικής ανόδου του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως την όριζε τότε, (7 Μαΐου 2017) ο Γάλλος οικονομολόγος και αρθρογράφος της Monde Diplomatique Φρεντερίκ Λορντόρν: «δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος…».
Και το εξηγούσε ως εξής: «Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης».
Τέλεια: Ένα άτομο «να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης»!.. Μα δεν είναι σαν να περιγράφει επακριβώς το κυβερνητικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη;
*Κριτικά στοιχεία για τον Μακρόν από την αρθρογραφία της Pauline Bock στον Guardian
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ restaro
