Μ’ αρέσει να βλέπω τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Και το καλύτερό μου είναι όταν φτάνει η ώρα να μου δείξουν τι συμβαίνει στη γειτονική Τουρκία. Απολαμβάνω δε ιδιαιτέρως τις βαριές κουβέντες και τους σκληρούς χαρακτηρισμούς που ακούγονται για το “καθεστώς” του “σουλτάνου”. Ανοίγεις την τηλεόραση και σχεδόν κάθε βράδυ ακούς και μαθαίνεις για την ανελευθερία του Τύπου και για τις διώξεις που ασκούνται σε δημοσιογράφους που ασκούν κριτική στον Ερντογάν. Κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου το βραδάκι και δεν χορταίνεις τα ρεπορτάζ για τα χάλια της οικονομίας των γειτόνων, για τον πληθωρισμό που σαρώνει την Τουρκία και την ακρίβεια που γονατίζει τους απέναντι.
Και τι δεν μαθαίνεις από την ελληνική τηλεόραση για τα τεκταινόμενα στην Τουρκία! Μαθαίνεις πως στην από κει πλευρά δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός και η Τουρκία διαλύεται με το πρώτο χιόνι, μαθαίνεις για τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος που καίνε και οι αγανακτισμένοι Τούρκοι τούς καίνε μπροστά στις κάμερες διαμαρτυρόμενοι για την αναισθησία της κυβέρνησής τους.
- από κείμενο που υπογράφει ο Πέτρος Κατσάκος στην ΑΥΓΗ (ολόκληρο ΕΔΩ)
