ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - Για οποιοδήποτε παράπονο ή σχόλιο μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους zoornalistas στο email: zoornalistasgr@googlemail.com

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2022

Με σημαία του μια φούστα…


του Χρήστου Ξανθάκη 
Κανονικά εγώ σήμερα θα έπρεπε να γράφω για το σενάριο που κυκλοφόρησε χθες ανά το δίκτυο, ότι δηλαδή αναζητεί τρόπο το Μαξίμου να ξεφορτωθεί τον πρώην Κύπριο και νυν Έλληνα υπουργό Πολιτικής Προστασίας Χρήστο Στυλιανίδη «γιατί δεν μπορεί να υλοποιήσει το σχέδιο της υπηρεσίας του». Πέφτουν μπουνίδια σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά και ψάχνουν να βρουν κάνα κορόιδο να του φορτώσουν το φιάσκο με την κακοκαιρία Ελπίδα. Φρέσκος είναι ο Χρηστάρας, άμαθος με τα κόλπα τα ελληνικά, ρήτρα δεν πρέπει να υπάρχει στο συμβόλαιό του, όπου να ΄ναι θα έχει και προεδρικές στην πατρίδα του την ορίτζιναλ, καλώς τα παιδιά, καλώς τα, τρία μηδέν! Αν μάλιστα επιστρέψει στη θέση ο Νίκος Χαρδαλιάς, όπως επιμένει το σενάριο, ακόμη καλύτερα, θα χεστούμε στο γέλιο. Πολύ περισσότερο δε αν παραμείνει ο Χαρδαλιάς υφυπουργός Αμύνης και μπλέξουν και οι καραβανάδες στην όλη ιστορία. Εκεί να δεις γλέντια…
Επειδή, όμως, το σήριαλ Στυλιανίδη δεν το βλέπω να τελειώνει σε ένα και μοναδικό επεισόδιο, θα έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε ξανά μαζί του. Ως τότε, μπορούμε να τσεκάρουμε και κάποια άλλα θέματα, που δεν είναι εθνικής σημασίας αλλά έχουν κι αυτά τη βαρύτητά τους. Εκείνο, για παράδειγμα, του δωδεκάχρονου μαθητή, που έσκασε μύτη με φούστα στο Μουσικό Σχολείο του Ιλίου (Λιόσια, για εμάς που δεν έχουμε τελειώσει την Ελληνική Αγωγή) και υπέστη φραστική επίθεση από καθηγητή του. Ορίστε το στόρι, όπως το διηγήθηκε στα ΜΜΕ ένας γονέας:
«Το σκηνικό έγινε μεταξύ ενός καθηγητή και ενός μαθητή της 1η Γυμνασίου. Το παιδί αν θέλει ή αισθάνεται κορίτσι είναι δικαίωμα του και δεν αφορά κανέναν πέρα από εκείνο και την οικογένεια του. Ο καθηγητής, σύμφωνα με τα παιδιά, έκανε ξεφτίλα το παιδί μπροστά σε όλη την τάξη. Έφτασε στο σημείο να το αποκαλέσει: “Nτροπή της κοινωνίας”. Το έβγαλε έξω από την τάξη και το έστειλε στο γραφείο της διεύθυνσης. Ειδοποιήθηκαν μέχρι και οι γονείς του παιδιού που πήγαν στο σχολείο και όπως ήταν φυσικό ζήτησαν εξηγήσεις»
Το μάθανε, φυσικά, οι συμμαθητές του δωδεκάχρονου και αντιδράσανε με τον τρόπο ευφάνταστο και μπροσθόβαρο:
Τα αγόρια εμφανίσθηκαν στο σχολείο με φούστες και τα κορίτσια με γραβάτες!
Και ύστερα μπήκαν στη μέση σύλλογοι και καθηγητές και διευθυντές και, όπως τουλάχιστον έγινε γνωστό από δημοσιογραφικές πηγές, διευθετήθηκε «εσωτερικώς» το συμβάν και τέρμα τα δίφραγκα.
Είχε προλάβει, ωστόσο, να ξεσπάσει θύελλα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το αν μαθητής το έχει το δικαίωμα να φοράει φούστα και αν ένας καθηγητής έχει το δικαίωμα να τον αποκαλεί «ντροπή της κοινωνίας» και τι καλά που ήταν τότε με τις ποδιές και πολύ μακριά έχει πάει η συμπεριληπτικότητα και όξω ρε, ζήτω η πατρίς, η θρησκεία, η οικογένεια και άλλα τέτοια εδώδιμα και αποικιακά…
Στο ψητό, όμως. Στο ψητό, βεβαίως και έχει το δικαίωμα ένας μαθητής να εμφανισθεί με ένα ρούχο διαφορετικό από τα συνηθισμένα στο σχολείο του. Δουλειά του είναι να γνωρίζει το μάθημα της ημέρας και να μην είναι κάφρος, όχι να υπακούει σε κάποιον άγραφο κανόνα ένδυσης. Κι αν ο καθηγητής θεωρήσει, από την πλευρά του, ότι το ντύσιμο του μαθητή προσβάλλει τον ίδιο ή τους άλλους μαθητές και μαθήτριες, οφείλει να ανοίξει διάλογο στην τάξη, να εκφράσει τους προβληματισμούς του και να καταλήξει σε μια απόφαση η οποία θα συσπειρώσει αντί να διχάσει. Και σίγουρα θα πρέπει να αποφύγει άθλιους χαρακτηρισμούς του τύπου «ντροπή της κοινωνίας». Δεν είναι τριάντα χρονών το πιτσιρίκι, να το ακούσει και να σκιστεί στο γέλιο. Δωδεκάχρονο είναι και στα δώδεκά σου χρόνια έχεις την τάση να τα παίρνεις όλα στα σοβαρά. Ενίοτε με τραγικές συνέπειες…
Οπότε μια χαρά απάντησαν τα λοιπά πιτσιρίκια στην καθηγητική χαζομάρα, με τρόπο όμορφο και συγκινητικό. Ούτε χυδαιότητες, ούτε τσαμπουκάδες, ούτε καουμποϊλίκια. Στο πλευρό του συμμαθητή τους, άνευ βαρβατίλας και ψευτομαγκιάς. Αν μπορούσαν να πάρουν μαθήματα από τη στάση τους και μερικοί από τους πολιτικούς μας, όλα θα ήταν καλύτερα στη χώρα που ανθίζει η Φαιδρά Πορτοκαλέα!

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost