...ξεκινήστε ν' αγωνιάτε για τα όσα ξέρετε εσείς. Για τους εαυτούς σας και τους άλλους δίπλα σας
της Μαρίας Δεδούση
Παρατηρώ, τόσο δημόσια όσο και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, τον αυτοματοποιημένο πανικό των αντρών, την αγωνία τους κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα ακόμη έγκλημα κατά γυναίκας -είτε πρόκειται γιαστεγνή γυναικοκτονία, είτε για κάτι σαν αυτό που έκανε ο Στάθης Παναγιωτόπουλος- να υπερασπιστούν το not all men.
Το οποίο not all men, καταλήγει φυσικά στο «όχι εγώ», εγώ που με βλέπεις είμαι αλλιώς, είμαι καλός...
Είναι εντυπωσιακό, καθώς κανείς δεν τους κατηγορεί ευθέως, αλλά είναι τόσο προφανές ότι κάνουν προβολή του φύλου τους στον εαυτό τους και το ανάποδο, που αν οι αφορμές δεν ήταν τραγικές, θα ήταν σχεδόν αστείο.
Τις προάλλες είχα την κουβέντα με έναν φίλο ιδιαιτέρως· στην 15η σκοτωμένη μού έλεγε ότι, όχι, δεν είναι έτσι όπως τα λέμε, δεν είναι δα και τόσο πατριαρχικός ο κόσμος, στη 16η σκοτωμένη μού είπε ότι πωωω... είναι πρόβλημα τελικά, αλλά ΜΟΝΟ σε συγκεκριμένα κοινωνικομορφωτικά στρώματα, στη 17η σκοτωμένη χάθηκε, δεν τον έχω ακούσει για μέρες...
Σήμερα βλέπω την αγωνία κάποιων να μην και πούμε ότι ο Κανάκης και οι άλλοι ήξεραν και κάλυπταν.
Δεν ξέρω αν ήξεραν.
Ξέρω ότι στα 30 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά δεν έχει υπάρξει ούτε μισό δικαστήριο που να εμπλέκεται δημόσιο πρόσωπο και να μην μαθευτεί. Στον Τύπο τουλάχιστον, άλλο τι κάνει ο Τύπος μετά, αν το βγάζει ή το πνίγει, όπου μέρος του Τύπου με την ευρύτερη έννοια είναι και οι Αρβύλα.
Επίσης οι Αρβύλα δεν ζουν στη Νέα Υόρκη, στη μικρούλα Θεσσαλονίκη ζουν, όπου πας μέχρι τη γωνία και πριν καν φτάσεις έχει βουίξει ο τόπος. Ιδιαίτερα αν είσαι στα μέσα και στα έξω...
Αλλά οκ, ήξεραν δεν ήξεραν, εσείς γιατί τόση αγωνία;
Δηλαδή, έχει τελεστεί τέτοιο αδίκημα εναντίον μιας (και όχι μόνο μιας τελικά) γυναίκας, κι εσάς αυτό που σας κόφτει είναι μην και «συκοφαντήσουμε» τρεις άντρες;
Να αποδείξετε ντε και σώνει ότι δεν ήξεραν;
Τι είναι αυτό ακριβώς που δεν ήξεραν, αυτοί κι εσείς και όλοι;
Ότι κάθε μέρα γίνονται αυτά; Και άλλα τόσα και τρισχειρότερα;
Κι ότι τα κάνει ο διπλανός σας, ο κολλητός σας, το καρντάσι σας, το φιλαράκι σας;
Ίσως κι εσείς;
Ποιος τα κάνει δλδ, εγώ;
Ο ένας δεν ήξερε, ο άλλος δεν έβλεπε, ο τρίτος δεν κατάλαβε, ο άλλος «όχι εγώ», ο παράλλος «νοτ ολ μεν», δεν μας παρατάτε λίγο;
Και βλέπετε και ξέρετε και μια χαρά καταλαβαίνετε.
Δεν χρειάζεται να κάνει ποινικό αδίκημα ένας άντρας για να τα στηρίξει όλα αυτά που γίνονται.
Δεν χρειάζεται να φτάσει στο φόνο ή στο δικαστήριο ο κολλητός του ή ο ίδιος για να είναι μέρος της συνολικής εικόνας.
Είναι οι μικρές διηγήσεις, η καθημερινή συμπεριφορά, ο τρόπος του σχετίζεστε, είναι οι κουβέντες που λέγονται ανάμεσα στα ποτά και τα τσιγάρα, είναι τα ψέματα, είναι τα γελάκια όταν ο δίπλα θα πει για την έτσι κι αλλιώς, είναι οι φωτογραφίες που δείξατε ή σας έδειξαν, είναι η αντίληψη εν τέλει ότι μπορείτε να κάνετε κάθε είδους ανοησίες με τις γυναίκες και να τη σκαπουλάρετε.
Επειδή έτσι μάθατε.
Μην αγωνιάτε αν ήξερε ή δεν ήξερε ο Κανάκης.
Κάποιοι ξέρουν αν ήξερε.
Κι εκείνος ξέρει.
Ξεκινήστε ν' αγωνιάτε λίγο για τα όσα ξέρετε εσείς.
Για τους εαυτούς σας και τους άλλους δίπλα σας.
Μπας κι αλλάξουν εγκαίρως τα πράγματα.
Διότι το σκαπουλάρισμα τελειώνει.
**Το κείμενο δημοσιεύεται στη σελίδα της Μαρίας Δεδούση, στο fb / Harddog
