Ο Ουμπέρτο Έκο, ο σταρ των Ιταλών διανοουμένων με τις μελέτες του άνοιξε δρόμους, συνδυάζοντας την πρωτοτυπία με τη σχολαστική έρευνα και τα μπεστ σελερ του είναι μυθιστορήματα ιδεών με φιλοσοφικό βάθος. Οσοι τον γνώρισαν όμως από κοντά, ανακάλυψαν και κάτι ακόμη: ότι ήταν από τους λίγους «μεγάλους» που διέθεταν μια ακαταμάχητη παιδικότητα!
Η εκπομπή παρουσιάζει τον Ουμπέρτο Έκο, έτσι όπως τον γνώριζαν ελάχιστοι.
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και η Μικέλα Χαρτουλάρη τον είχαν επισκεφτεί στο εξοχικό του -ένα οικοτροφείο Ιησουητών του 17ου αιώνα σ’ ένα μεσαιωνικό χωριό κοντά στο Σαν Μαρίνο- και είχαν παρακολουθήσει την καθημερινότητά του επί δύο ημέρες.
Έκαναν... δίαιτα μαζί του, τον ακολούθησαν στο καφέ μπαρ του χωριού Μόντε Τσερινιόνε,.. εξερεύνησαν όλες τις καταπακτές και τα κρυφά περάσματα του σπιτιού του και έμαθαν την ιστορία των παράξενων θησαυρών που έχει συγκεντρώσει εκεί, όπως ένα ξύλινο πόδι πειρατή ή μία μαριονέτα με το πρόσωπο του πάπα Βοϊτίλα!
Και φυσικά, συζήτησαν μαζί του για τα πάντα. Για τα μυθιστορήματά του, αλλά και για τα ηλεκτρονικά βιβλία. Για τις θρησκευτικές διαμάχες κατά το Μεσαίωνα που αποτελούν το ντεκόρ στο μπεστ σέλερ του «Το όνομα του Ρόδου», αλλά και για τις θεωρίες συνωμοσίας που χειραγωγούσαν τις μάζες κατά τον 18ο, τον 19ο και τον 20ό αιώνα, θέμα που αποτελεί τη βάση του μυθιστορήματός του «Το κοιμητήριο της Πράγας». Συζήτησαν για τα κόμικς που έχει μελετήσει και αγαπά, καθώς και για το ρόλο του συγγραφέα στη σημερινή εποχή. Για τους συγγραφείς που τον είχαν σημαδέψει και για το μυστικό της επιτυχίας των «δύσκολων» βιβλίων του.
«Όλα μου τα βιβλία είναι μυθιστορήματα ιδεών!» εξηγούσε. «Υπάρχουν, βλέπετε, αυτοί που δεν τα καταφέρνουν στον έρωτα, οπότε έχουν ανάγκη να βάλουν σεξ στα βιβλία τους. Και οι άλλοι που κάνουν σεξ χωρίς πρόβλημα και δεν χρειάζονται να το βάλουν στα βιβλία τους, οπότε βάζουν ιδέες. Στα μυθιστορήματά μου λοιπόν, το ερωτικό παιχνίδι γίνεται ανάμεσα στις ιδέες. Ακόμη και στον 18ο αιώνα να ζούσα, δεν θα έγραφα τις “Επικίνδυνες σχέσεις” αλλά τον “Καντίντ”»!
Ο Ουμπέρτο Έκο αναδείχθηκε ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο ειδικευμένος στο Μεσαίωνα και στη σημειολογία και πέρασε στη λογοτεχνία στα 48 του. «Ξέρετε», έλεγε αφοπλιστικά, «δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους τους θεωρητικούς που λαχταρούν μια ζωή να γράψουν κάτι λογοτεχνικό. Εγώ αντιλαμβανόμουν τον εαυτό μου ως πιο προχωρημένο από τους λογοτέχνες, επειδή ακριβώς έγραφα θεωρητικά δοκίμια. Κι όταν στα 48 μου έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα -κι έπειτα τα υπόλοιπα- δεν άλλαξα. Εξακολουθώ να αισθάνομαι όπως ένας αθλητής ποδηλάτης, ο οποίος κάπου-κάπου οδηγεί αυτοκίνητο».
