Κοντά μεσημέρι εκεί στο Συγκρότημα στην Χρήστου Λαδά, αφήναμε τα μολύβια κάτω. Κινούσαμε για το μεσημεριανό στέκι να φάμε. Στο Κεντρικόν. Οπου μας περίμενε μ' ένα διάπλατο χαμόγελο ο Μήτσος ο άνθρωπος που το είχε στήσει με ευαισθησία και το είχε διακοσμήσει με υψηλό γούστο.
Παιδί της επαρχίας ο Μήτσος (ο αγαπημένος "βλάχος" οπως τον προσφωνούσε ο Λευτέρης..
ο Παπαδόπουλος) τοποθέτησε τις οικονομίες του σ' ενα μαγαζί που μας πρόσφερε ποιοτική κουζίνα με πιάτα και γεύσεις σταθερές στον χρόνο. Είχε καταφέρει να συνδυάσει την ποιότητα με τις καλές τιμές.
Με την υποστήριξη του Λευτέρη γρήγορα το Κεντρικόν έγινε το καθημερινό μεσημεριάτικο στέκι μας. Και δεν άργησε να καθιερωθεί καθώς η παρουσία των δημοσιογράφων έγινε κράχτης για πολιτικούς και καλλιτέχνες. Μεταξύ τυρού και αχλαδιου κλείνονταν συνεντεύξεις και ρεπορτάζ.
Ηταν ενα κόσμημα με καθαρά τραπεζομάντηλα που όταν κάποιος απρόσεκτος τα λεκιάζε έτρεχαν τα παιδιά να τα αλλάξουν στο άψε σβήσε.
Στο έμπα ήταν το μόνιμο στεκι του Θεάτρου Τεχνης με τον πατριάρχη Κουν στην κορυφή και γυρω του ο Λαζάνης ο Κουγιουμτζής και αλλοι. Στο τέλος μαλιστα ο Λαζάνης ηταν αυτός που πλήρωνε για λογαριασμό του κοινόβιου του Κουν. Ηταν κάτι σαν ας πουμε ο ταμίας του θιάσου.
Εκει κοντά μεσημέρι καταφθάναν οι δικηγόροι ύστερα απο την προσωρινή διακοπή των ακροατηρίων. Κι ακολουθούσαν οι πολιτικοί. Κλασσικός θαμώνας ο Δήμος Μπότσαρης, δήμαρχος Σπάτων, που απο κοινού κι εκεί προγραμματίσαμε τις κινητοποιήσεις κατά της κατασκευής του νεου αεροδρομίου. Και εκει μου ανακοίνωσε ενα μεσημέρι τη πρόθεση του να παντρευτεί τη Μαιρούλα Χρονοπούλου σ΄ ενα γάμο που τελικά έληξε άδοξα και πρόωρα.
Με τον Λευτέρη είμασταν η πιο απαιτητική και θορυβώδης παρέα που βγάζαμε το λάδι του Μήτσου. Δεν θα ξέχασω ενα μεσημέρι καθως τρώγαμε με τον Γιώργο Πηλιχό, ο Γιώργος έφτυσε με αηδία ενα κομμάτι φιλέτου και εκστομίζοντας ενα"Γαμω τη π.... μου" έφυγε αφήνοντας άναυδο τον έρμο τον Μήτσο,που 'τρεχε ξοπίσω του ψελλίζοντας "συγνώμη κύριε Γιωργο ελάτε να ψήσουμε αλλο".
Οι πλέον τακτικοί πελάτες είμασταν ο Λευτέρης, εγω, ο Καράλης κι ο Λιανης. Απο κοντά και κατα διαστήματα έρχονταν η Έλενα η Ακρίτα, ο Χαρδαβέλλας, Νταουντάκη, ο Σπυρος ο Μονδανος ο Κωστας Ρεσβάνης, ο Δημαρας, ο Βασιλικός, Γιώργος Κρεμμυδας, Κοντοβας αλλα και συνάδελφοι της Ελευθεροτυπίας που ηταν στην Κολοκοτρώνη. Και πως να ξεχάσω τον Νίκο τον Κωνσταντόπουλο με. την Λίνα Αλεξιου και τον Μιχάλη Φακίνο;
Τα χρονια περνούσαν κι οι παρέες σκόρπισαν εδω και κει. Κάποιοι παντρεύτηκαν αλλοι πήραν την άγουσα για τα επουρανεια, άλλοι αλλάξαμε συνήθειες. Ο Μητσος απέδρα στους γνωστούς χλοερούς τόπους και το Κεντρικόν έχασε την παληά του αίγλη χωρίς να σταματήσει ναναι χωρος εστέτ καλοφαγάδων. Ο γιος του ο ΝΙκος συνέχιζε την παράδοση της καλής κουζίνας με το εξαιρετικό προσωπικό που παρέμενε το ίδιο με την ιδιαίτερη εκείνη ευγενεια και την εκλεπτυσμένη οικειότητα προς κάθε πελάτη τον οποίο καλωσόριζε με το επώνυμο του.
Η κρίση ηταν η χαριστική βολή για το Κεντρικόν. Προχθες έμαθα πως έβαλε λουκέτο. Ισως ναπαιξε μικρο ρόλο το μαράζι. Ισως που χάθηκαν εκείνες όμορφες παρέες. Μορφές αγαπημένες οπως η Λιλή Ζωγράφου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Ανδριοπουλος, ο Μαρκόπουλος,ο Νίκος Μπουσδούκος, η Αννουλα Νταλάρα, ο Δημητρης Χριστοδουλου. Κάποιοι-ες έφυγαν μ' ενα απλό έχε γεια κι αλλοι δεν πρόλαβαν να μας αποχαιρετήσουν.
Χτες βάλαμε ολοι εμεις λουκέτο σε μια εποχή ερώτων, επιβεβαιώσεων, απορρίψεων, προσδοκιών, απογοητεύσεων. Σε χρονιά εντέλει που η Ελλαδα επιχειρούσε ενα άλμα πέρα απο την φθορά, για να αρυσθουμε ενα μικρό δάνειο απο τον ποιητή.
Η αυλαία μάγκα μου, έπεσε.
*Μνήμη 56η - fb
