«O Μαραντόνα απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι άγιος για να γίνεις θεός»
(...)Έγινε μεγάλο θέμα μετά την είδηση του θανάτου του, το γεγονός ότι πέθανε την ίδια μέρα (25 Νοεμβρίου) με τον Φιντέλ. Πολύ πιο σημαδιακή όμως (και «σατανική») είναι η σύμπτωση της ημερομηνίας θανάτου του με αυτή του Τζορτζ Μπεστ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την ίδια μέρα πριν από δεκαπέντε χρόνια, μερικούς μήνες πριν κλείσει κι αυτός τα εξήντα..
Ο Τζορτζ Μπεστ όμως ήταν σα να είχε χαθεί δεκαετίες πριν, ενώ ο Ντιέγκο Μαραντόνα, με κάποιον τρόπο, βρισκόταν πάντα δυο βήματα από την δημοσιότητα (καλή ή κακή), για να μας θυμίζει ότι με τίποτα δεν είναι άγιος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι θεός – αυτός ο αμαρτωλός Θεός που σκιαγραφεί ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στους «Καθρέφτες»: Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του, αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος.
Όμως οι θεοί, όσο ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ’ όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο. Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία. Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται.
-
απόσπασμα από το κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη στη LIFO υπό τον κορυφαίο τίτλο «O Μαραντόνα απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι άγιος για να γίνεις θεός» / Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
