Στη δεκαετία το '90 ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην στήλη του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έκραζε τα (ας πούμε) σελέμπριτις που πόζαραν για το Κλικ και το Max στα κλαμπ όπου πήγαιναν στις διακοπές τους -κυρίως στη Μύκονο. Έγραφε (όσο το θυμάμαι δηλαδή)..
ότι είναι αξιολύπητο να μη χαλαρώνει κανείς ούτε στις διακοπές του και να είναι μονίμως σε εγρήγορση για να "πουλάει" μια επίπλαστη εικόνα χαράς κι επιτυχίας, προκειμένου να προωθεί την καριέρα του. Πίσω από τα πλατιά χαμόγελα των φωτογραφιών κρυβόταν η δυστυχία αυτών των ανθρώπων που είχαν από μόνοι τους στερηθεί την ευτυχία να είναι ο εαυτός τους ακόμα και στις διακοπές τους.
Τον Τσαγκαρουσιάνο τον διάβαζα πολύ τότε. Εξέφραζε όσους δεν τους άρεσε το Κλικ και πολλές φορές έγραφε με ποιητικό τρόπο. Η κριτική του για τις δημοσιογραφικά καλυμμένες διακοπές των (ας πούμε) σελέμπριτις, ήταν κοινός τόπος για μένα και το περιβάλλον μου. Οι διακοπές ήταν οι φευγαλέες στιγμές που αφηνόμαστε για να μας συναντήσουμε, πιστεύαμε. Στιγμές χαλαρότητας κι ενίοτε έκστασης που δεν έχει κανένα νόημα να τις απαθανατίσεις φωτογραφικά γιατί αυτή η προσπάθεια φέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Τις σκοτώνει. Δεν μπορείς να κλείσεις τη στιγμή σε μια εικόνα και αν την επιδείξεις στους άλλους την ακυρώνεις. Η στιγμή είναι εκεί για σένα μόνο ή και για τους λίγους πολύ δικούς σου. Κρατάει ελάχιστα και για πάντα. Και δεν χρειάζεσαι βοηθήματα για να τη διατηρήσεις στη μνήμη σου. Θυμάμαι ακριβώς το τι μου έλεγε σε ένα κλαμπ στη Σαντορίνη πριν 26 χρόνια (φευ!) μια μελαχρινή κοπέλα που φορούσε ένα μαύρο φόρεμα με ραντάκια. Την είδα πρώτη φορά εκεί και δεν την είδα ποτέ ξανά.
Αν λοιπόν πιστεύεις ότι η στιγμή δεν μπορεί να κλειστεί σε μια εικόνα, τότε είσαι μάλλον αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντι στον κατακλυσμό των social (ιδιαίτερα του Instagram) με φωτογραφίες διακοπών. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά το θεωρούσα pathetic. Αντί να κάτσουν να ζήσουν τη φάση τους, πoζάρουν για να μαζέψουν καρδούλες, σκεφτόμουν. Θεωρούσα ακόμα ότι αυτό που κοροϊδεύαμε κάποτε στα (ας πούμε) σελέμπριτις του Κλικ, έχει καταστεί γενική συνθήκη για σχεδόν όλο τον πληθυσμό. Οι άνθρωποι αντί να κάνουν διακοπές κοιτάνε τα κινητά και φωτογραφίζονται...
Όσο όμως περνάει ο καιρός η αρχική τοποθέτηση "μαλακώνει" και διαφοροποιείται .Πρώτα απ' όλα γιατί τα σόσιαλ έχουν καταστεί βασικός δίαυλος του φλερτ. Οι άνθρωποι επιδεικνύουν τα σώματά τους στην παραλία (ιδιαίτερα όταν είναι γυμνασμένα), όπως παλιότερα θα πήγαιναν στην πλατεία του χωριού. Είναι ένα κάλεσμα στην επιθυμία του/της άλλου-ης που πάντοτε συνέβαινε με τον τρόπο που αντιστοιχούσε σε κάθε εποχή. Βεβαίως οι συνεχείς σέλφι μπορούν να καταστήσουν βαρετό το πιο ωραίο σώμα, το πιο ωραίο πρόσωπο -αλλά αυτό μάλλον συνέβαινε πάντα με όσους την ακούγανε με τον εαυτό τους.
Όμως η αρχική μου άποψη για το εικονικό καλοκαίρι του Instagram διαφοροποιείται κατά κύριο λόγο από την αίσθηση μιας πραγματικής ανυπόκριτης χαράς που αποκομίζω από αρκετές από τις insta φωτογραφίες. Άνθρωποι χαρούμενοι και χαλαροί που ποστάρουν τις εικόνες τους, σαν να θέλουν να πουν «να αυτοί είμαστε στην πραγματικότητα, ανοιχτόκαρδοι, κεφάτοι κι ερωτικοί. Όχι όπως μας βλέπετε όλο το χρόνο στο γραφείο, κουρασμένοι, αγχωμένοι, μίζεροι. Οι πραγματικοί «εμείς» είναι αυτοί που βλέπετε τώρα εδώ.» Ζευγάρια που αγαπιούνται, παρέες που κάνουν χαβαλέ, γονείς που παίζουν με τα παιδιά τους, φίλοι που ανακαλύπτουν κάτι όμορφο και θέλουν να το μοιραστούν Μου αρέσουν αυτές οι φωτογραφίες. Εντάξει μάλλον δεν είναι οι «στιγμές» τις οποίες αναζητούσα κι εξακολουθώ να αναζητώ, αλλά είναι εικόνες χαράς που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η ζωή μπορεί να είναι κι αλλιώς.
Γιάννης Αλμπάνης (fb)
