του Χρήστου Ξανθάκη
Αλλά είναι γεμάτος σενάρια ο τόπος και τώρα με την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου
να μας χτυπάει την πόρτα (ποιος είναι;), πήρε μπροστά η μηχανή
παραγωγής και δεν σταματάει. Πάμε λοιπόν στο επόμενο της σειράς, που δεν
είναι άλλο από το Θερμό Επεισόδιο και όλα όσα θα φέρει στη ζωή μας.
Πρώτα όμως, ολίγες λεπτομέρειες επί του ζητήματος, για να μην είμαστε εντελώς ανενημέρωτοι.
Η καλή εκδοχή όλων όσων συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες είναι ότι μας αγαπάνε ξανά οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων (μπανάλ χαρακτηρισμός, αλλά απολύτως αληθής) και λένε στην Τουρκία και στον Ερντογάν να κάτσουν στα αυγουλάκια τους. Ελαφρώς χλωμό, αν σκεφτεί κανείς πως κάνανε κο-κο-κο οι Γάλλοι και οι Ιταλοί όταν έστειλε στην Κύπρο ο Ταγίπ τις φρεγάτες του παρέα με τα ερευνητικά σκάφη, αλλά πες ότι σπάει ο διάολος το ποδάρι του και γίνεται.
Στην περίπτωση αυτή είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και όλες ευτυχισμένες, γελάμε, σπάμε πλάκα, τραγουδάμε πατριωτικά εμβατήρια, ψηλά η σημαία, ευφορία παντού, έξω καρδιά, χαρά μεγάλη, βρίσκω εγώ την ευκαιρία πάω στο Χατζή να ζητήσω αύξηση!
Αν όμως δεν πιάσουν τόπο οι άοκνες προσπάθειες της ελληνικής διπλωματίας, πού οδεύομεν κυρίες και κύριοι; Πού να πάμε ρε φίλε, στη συνεκμετάλλευση θα πάμε κι εδώ πέρα υπάρχει πάλι «καλή» και «κακή» εκδοχή. Η «καλή» εκδοχή (ο Θεός να την κάνει!), είναι ότι κάποια ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με τους Τούρκους να μοιράσουμε τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου. Στη μέση, σίξτυ-φόρτυ, σέβεντι-θέρτι, πες ότι βρίσκεται μια φόρμουλα, δε γαμιέται, ούτως ή άλλως το 90 % των κερδών το παίρνουν οι πετρελαϊκές εταιρείες.
Αυτή είναι η «καλή» εκδοχή και μπορείτε να της βάλετε όσα εισαγωγικά θέλετε, δεν θα σας γκρινιάξω. Ούτε εμένα μ’ αρέσει, αλλά για σκεφτείτε και λίγο την «κακή» εκδοχή. Όπου «κακή» εκδοχή ίσον Θερμό Επεισόδιο. Δεν σ’ αρέσει δηλαδή να το μοιράσεις το υπέδαφος του Αιγαίου κατόπιν συζητήσεων; Ωραία λοιπόν, θα το μοιράσεις κατόπιν ανταλλαγής πυρών!
Βλέπε Ίμια ένα πράγμα, όπου όλοι ξέρουμε και κανένας δεν ξέρει τι έγινε και όπου κατοχυρώθηκαν μια και καλή οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Μιας και η δύναμη βγαίνει από τα στόμια και όχι από τα στόματα, όπως θα έλεγε και ο ποιητής.
Μόνο που τα στόμια έχουν και θύματα…
Να σας θυμίσω τρία ονόματα σε περίπτωση που δεν σας βοηθάει η μνήμη σας:
Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος και Έκτωρ Γιαλοψός.
Τα τρία παλικάρια δηλαδή, που δώσανε τις ζωές τους εκείνη τη μαύρη νύχτα των Ιμίων.
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, αν θα μας προκύψουν στην πορεία καινούριος Καραθανάσης, καινούριος Βλαχάκος, καινούριος Γιαλοψός, για να βάλουμε μυαλό και να βάλουμε και τη τζίφρα στη συνεκμετάλλευση.
Τον Ταγίπ δεν τον πειράζει να μετρήσει μερικές απώλειες. Εκατοντάδες φτάνουν τα φέρετρα κάθε χρόνο από το Κουρδικό μέτωπο της Ανατολίας, χιλιάδες νεκρούς μετράει ο τουρκικός στρατός απ’ τον εμφύλιο που σιγοκαίει στα σωθικά της χώρας. Έτσι είναι οι αυτοκρατορίες, χτίζονται πάνω στο αίμα και στα κόκκαλα…
Εμείς από την άλλη, μπορούμε να το αντέξουμε; Μπορούμε να πούμε δεν πειράζει να χαθούν κάποια παλικάρια, να τα σκεπάσουν το χώμα και η σημαία; Ας κοιταχτούμε ο καθένας και η καθεμιά στον καθρέφτη και ας αποφασίσουμε τι ακριβώς ζητάμε απ’ τα παιδιά μας. Κι ύστερα ας αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
Πρώτα όμως, ολίγες λεπτομέρειες επί του ζητήματος, για να μην είμαστε εντελώς ανενημέρωτοι.
Η καλή εκδοχή όλων όσων συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες είναι ότι μας αγαπάνε ξανά οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων (μπανάλ χαρακτηρισμός, αλλά απολύτως αληθής) και λένε στην Τουρκία και στον Ερντογάν να κάτσουν στα αυγουλάκια τους. Ελαφρώς χλωμό, αν σκεφτεί κανείς πως κάνανε κο-κο-κο οι Γάλλοι και οι Ιταλοί όταν έστειλε στην Κύπρο ο Ταγίπ τις φρεγάτες του παρέα με τα ερευνητικά σκάφη, αλλά πες ότι σπάει ο διάολος το ποδάρι του και γίνεται.
Στην περίπτωση αυτή είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και όλες ευτυχισμένες, γελάμε, σπάμε πλάκα, τραγουδάμε πατριωτικά εμβατήρια, ψηλά η σημαία, ευφορία παντού, έξω καρδιά, χαρά μεγάλη, βρίσκω εγώ την ευκαιρία πάω στο Χατζή να ζητήσω αύξηση!
Αν όμως δεν πιάσουν τόπο οι άοκνες προσπάθειες της ελληνικής διπλωματίας, πού οδεύομεν κυρίες και κύριοι; Πού να πάμε ρε φίλε, στη συνεκμετάλλευση θα πάμε κι εδώ πέρα υπάρχει πάλι «καλή» και «κακή» εκδοχή. Η «καλή» εκδοχή (ο Θεός να την κάνει!), είναι ότι κάποια ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με τους Τούρκους να μοιράσουμε τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου. Στη μέση, σίξτυ-φόρτυ, σέβεντι-θέρτι, πες ότι βρίσκεται μια φόρμουλα, δε γαμιέται, ούτως ή άλλως το 90 % των κερδών το παίρνουν οι πετρελαϊκές εταιρείες.
Αυτή είναι η «καλή» εκδοχή και μπορείτε να της βάλετε όσα εισαγωγικά θέλετε, δεν θα σας γκρινιάξω. Ούτε εμένα μ’ αρέσει, αλλά για σκεφτείτε και λίγο την «κακή» εκδοχή. Όπου «κακή» εκδοχή ίσον Θερμό Επεισόδιο. Δεν σ’ αρέσει δηλαδή να το μοιράσεις το υπέδαφος του Αιγαίου κατόπιν συζητήσεων; Ωραία λοιπόν, θα το μοιράσεις κατόπιν ανταλλαγής πυρών!
Βλέπε Ίμια ένα πράγμα, όπου όλοι ξέρουμε και κανένας δεν ξέρει τι έγινε και όπου κατοχυρώθηκαν μια και καλή οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Μιας και η δύναμη βγαίνει από τα στόμια και όχι από τα στόματα, όπως θα έλεγε και ο ποιητής.
Μόνο που τα στόμια έχουν και θύματα…
Να σας θυμίσω τρία ονόματα σε περίπτωση που δεν σας βοηθάει η μνήμη σας:
Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος και Έκτωρ Γιαλοψός.
Τα τρία παλικάρια δηλαδή, που δώσανε τις ζωές τους εκείνη τη μαύρη νύχτα των Ιμίων.
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, αν θα μας προκύψουν στην πορεία καινούριος Καραθανάσης, καινούριος Βλαχάκος, καινούριος Γιαλοψός, για να βάλουμε μυαλό και να βάλουμε και τη τζίφρα στη συνεκμετάλλευση.
Τον Ταγίπ δεν τον πειράζει να μετρήσει μερικές απώλειες. Εκατοντάδες φτάνουν τα φέρετρα κάθε χρόνο από το Κουρδικό μέτωπο της Ανατολίας, χιλιάδες νεκρούς μετράει ο τουρκικός στρατός απ’ τον εμφύλιο που σιγοκαίει στα σωθικά της χώρας. Έτσι είναι οι αυτοκρατορίες, χτίζονται πάνω στο αίμα και στα κόκκαλα…
Εμείς από την άλλη, μπορούμε να το αντέξουμε; Μπορούμε να πούμε δεν πειράζει να χαθούν κάποια παλικάρια, να τα σκεπάσουν το χώμα και η σημαία; Ας κοιταχτούμε ο καθένας και η καθεμιά στον καθρέφτη και ας αποφασίσουμε τι ακριβώς ζητάμε απ’ τα παιδιά μας. Κι ύστερα ας αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
