Δεν γουστάρω τις ανακοινώσεις των κομμάτων. Ούτε καν τις δικές μας τις ανακοινώσεις δεν γούσταρα, όταν ήμουνα στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Ξύλινη γλώσσα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ακόμη πιο ξύλινα επιχειρήματα, τσίγκινη λογική και πέτρινο ήθος. Αλλά μερικές φορές λένε και αλήθειες. Βλέπε την τελευταία ανακοίνωση του τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ, που αφού αραδιάζει..
πολλά για τη γυναικοκτονία της Κέρκυρας (σε συνέχεια της γυναικοκτονίας στη Ρόδο), σημειώνει το εξής αδιανόητο:
«Η Αγγελική Πέτρου από την Κέρκυρα είχε καταφύγει στον εισαγγελέα καταγγέλλοντας τον πατέρα της και η Ελένη Τοπαλούδη από την Ρόδο είχε καταφύγει στην αστυνομία επίσης καταγγέλλοντας τον βιασμό της».
Κι αυτό ακριβώς αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες είναι που με τρομάζει περισσότερο απ’ όλες τις ταινίες σπλάτερ του κόσμου. Δεν με τρομάζει το αίμα, δεν με τρομάζει η κτηνωδία, δεν με τρομάζουν οι αφροί που βγάζει ο θύτης απ’ όλες τις τρύπες του σώματός του. Με τρομάζει αυτή η γραφειοκρατική αδιαφορία, το επίσημο «δεν γαμιέσαι» το ελληνικό, με όλες τις σφραγίδες και τις ημερομηνίες και τα χαρτόσημα και τα μεγαρόσημα και ό,τι άλλο έχει φαντασθεί ο νους του μέσου χαρτογιακά. Αυτό το «δε γαμιέσαι», το πιο ανατριχιαστικό απ’ όλα τα ουρλιαχτά των θυμάτων…
Ζούμε σ’ έναν παράξενο κόσμο, όπως έγραφε σ’ ένα βιβλίο του ο Hunter Thompson. Κάποιοι κονομάνε και κάποιοι τρώνε σκατά και πεθαίνουν. Είναι ένας κόσμος φτιαγμένος για εγκληματίες και αποτρόπαιες πράξεις. Και στατιστικές που δεν βγάζουν νόημα. Περίπου ένα στα τέσσερα θύμα δολοφονιών είναι γυναίκα και ένα στα έξι είναι θύμα του οικογενειακού της περιβάλλοντος, αλλά μπορεί και να μην είναι, μπορεί και να μην το μετρήσαμε καλά, μπορεί και να είχαμε άλλες δουλειές εκείνη την ώρα, μπορεί να μας καλούσε η άγρια φύση ή η ουροδόχος κύστη μας, μπορεί και να ήταν η ώρα του «δε γαμιέσαι». Ποιος ξέρει, κάποιοι και κάποιες είναι για να τρώνε σκατά και να πεθαίνουν.
Διαβάζω κι εγώ λοιπόν ότι το ελληνικό κοινοβούλιο έχει κυρώσει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την Πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (Ν. 4531/2018) που ορίζει τις κρατικές υποχρεώσεις και τη δέουσα επιμέλεια. Ενώ, πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει καταδικάσει χώρες για παραβίαση της αρχής της δέουσας επιμέλειας. Τόσο καλά, τόσο ανθηρά, τόσο όμορφα. Και πας εσύ ύστερα να καταγγείλεις ότι σε απειλεί ο πατέρας σου και πως σε έχουνε βιάσει και σε κοιτάνε κάτι τύποι με βλέμμα απλανές και θέλουν να σου πούνε «δε γαμιέσαι», αλλά δε σου το λένε, απαγορεύεται από τον κανονισμό, νυν υπέρ πάντων ο κανονισμός, πηγαίνετε κυρία μου και θα ασχοληθούμε δεόντως με την περίπτωσή σας…
Μάλιστα, ζούμε σ’ έναν παράξενο κόσμο. Έναν κόσμο όπου τσακώνονται μισοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τους άλλους μισούς για το αν θα πρέπει να ονομάζουμε «γυναικοκτονίες» τις δολοφονίες των γυναικών και μήπως δεν έχει νόημα και μήπως δεν πρέπει και μήπως είναι άλλο το μήνυμα και άλλο το νόημα και άλλο το δέον; Τσακώνονται πρωί βράδυ και η Ελένη με την Αγγελική δεν θα ξαναδούν την δύση του ηλίου, ούτε την ανατολή, ούτε θα τραγουδήσουν άλλη φορά, ούτε θα φιληθούν, ούτε θα σηκωθούν να χορέψουν γελαστές και δώστου η μπάντα να παίζει και να πέφτει το γαρίφαλο βροχή. Δυο μέτρα κάτω απ’ τη γη είναι η Ελένη και η Αγγελική και εμείς συζητάμε πώς ορίζεται επακριβώς η «γυναικοκτονία». Ελπίζω σε μια άλλη ζωή, σε έναν καλύτερο κόσμο, να ασχοληθούμε κάποτε και με το κρατικό, το θεσμικό, το επίσημο «δε γαμιέσαι»…

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr