Η Έλενα Ακρίτα γράφει στο Νews247 για τον θυμό που επικρατεί παντού γύρω μας, με τους ανθρώπους τσακισμένους από τα χαστούκια της ζωής, να έχουν ξεχάσει το πώς είναι να είσαι ευγενικός
Τι έγινε παιδιά έχουμε τρελαθεί τελείως; Τι είναι αυτό το πράγμα, τι είναι αυτό το σίχαμα, αυτός ο εμετός τί διάολο μας ποτίζουν, τι μας ταίζουν, ποιοι μας ψεκάζουν; Σαλτάραμε, δεν πάμε καλά, κανείς μας όμως κανείς, μια τρέλα επικρατεί ολούθε στα πευκάκια κι εκείθε κατά τη ρεματιά, η τρέλα η κανονική, η μασίφ η βαρελίσια.
Όπου κι αν πας όπου κι αν σταθείς, γυρισμένα μάτια βλέπεις παντού, ένα μάτι όρθιο, ένα λέμε ένα, δεν το αξιώνεσαι. Κόψε την πίτα μωρό μου, της χρονιάς, του Χριστού, του γιατρού.
Και του τρελού.
Του επικίνδυνου τρελού, του επιθετικού, του θυμωμένου.
Έτοιμοι είμαστε όλοι, έτοιμοι πανέτοιμοι με λυμένο το ζωνάρι, να ξεσκίσουμε ο ένας τον άλλον ούτε συγγνώμες πια, ούτε αχ σόρι σας πάτησα, ούτε τίποτα.
Πάνε αυτά, πάνε και πίσω δε γυρνάνε. Αχ ωραία χρόνια, αλησμόνητα τότε που τονε πατούσες τον άλλονε στον κάλονε και του έλεγες πω πω χίλια συγγνώμη κι αυτός σου απαντούσε βογκώντας απ’ τον πόνο μα τί λέτε δεσποινίς ούτε που μου τον ακουμπήσατε.
Υπήρχε μια ευγένεια να το πω, ένα σαβουάρ βιβρ να το πω, κάτι πιο φλώρικο να το πω, πάντως υπήρχε. Τώρα βγαίνεις έξω και σου ‘ρχονται τα θυμωμένα βλέμματα σαν ριπές πολυβόλου.
Για το τίποτα δε. Για το απολύτως τίποτα. (περισσότερα στο Νews247)
