Οδηγώ και… δεν σκέφτομαι. Γκάζι πατάω. Να προλάβω τον χαμένο χρόνο. Τη λήξη του τρέχοντος φορολογικού έτους για να γίνω πιο σαφής… Φτάνω Εφορία, φρενάρω, παρκάρω, βγαίνω: «Οι Έλληνες είναι πρωταθλητές Ευρώπης στην άσκοπη κατανάλωση χρόνου», ακούω απ’ το ραδιόφωνο του κινητού μου καθώς μπαίνω στο βρώμικο κτίριο με τ’ ακουστικά στα αυτιά.
Ανεβαίνω ασθμαίνοντας στον τρίτο όροφο – το ασανσέρ χαλασμένο – πιάνω θέση στην ουρά των πελατών μπροστά στο γκισέ και… περιμένω. Για υπόθεση ρουτίνας περιμένω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Ύστερα μπαίνω στο αμάξι, βάζω μπρος, αλλά τίποτα. Δεν παίρνει!..
Έμεινα από μπαταρία. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω, καθώς σκέφτομαι τον χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως… κατεβάζω ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό μου...
Εντάξει, οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.
*******
Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής…
Αυτοί που καταστρέφοντας τον χρόνο τους εγκληματούν στην κυριολεξία είναι οι εξουσιαστές της χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε, για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ, κλπ…
Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου αντίδρασης της κρατικής μηχανής, του χρόνου απονομής της Δικαιοσύνης. Και τελικά, την καθυστέρηση του συγχρονισμού και εκσυγχρονισμού της χώρας, την καθυστέρηση του συγχρονισμού και εκσυγχρονισμού διαβίωσης του ελληνικού λαού: της ζωής των Ελλήνων, της ζωής μας.
Θυμίζω την καταστροφή μεγάλου μέρους του μεταπολιτευτικού χρόνου (1974 – 2011) από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πάλι ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ, με συνέπεια την καθυστέρηση της χώρας στον τομέα της οικονομικής σταθεροποίησης και της ανάπτυξης, και παρενέργεια την αδυναμία σύγκλισης με την οικονομία των χωρών – μελών της ευρωζώνης, συνθήκη που μας οδήγησε στα μνημόνια.
*******
Και θυμίζω την καταστροφή του χρόνου (σχεδόν ενός αιώνα) του νεοελληνικού κράτος και του νεοελληνικού δημοσίου. Που είχε ως συνέπεια το σημερινό κρατικό και δημόσιο τέρας. Ή την καταστροφή του χρόνου στους τομείς της διπλωματίας και της εθνικής στρατηγικής, στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, των Συγκοινωνιών, των Δημοσίων Έργων.
Στον παρόντα χρόνο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διανύει τον 41o μήνα της θητείας της ροκανίζοντας τον χρόνο που της απέμεινε, σαν εγκληματική οργάνωση εν αποδρομή: καλύπτοντας, συγκαλύπτοντας ή καταστρέφοντας τα – δημοσιογραφικά τεκμηριωμένα – στοιχεία και ίχνη της κυβερνητικής εμπλοκής στο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, με πρωθυπουργικό ονοματεπώνυμο.
Τίποτα αιφνίδιο – τίποτε πρωτόγνωρο – τίποτα τυχαίο: είναι ο επικοινωνιακά ανέμελος, ο ιδεολογικά έκφυλος, ο πολιτικά διεφθαρμένος τρόπος με τον οποίο ροκάνισε και τον προηγούμενο πρωθυπουργικό του χρόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης: διαχειριζόμενος εξαρχής τους δημοκραρτκούς θεσμούς και τους μηχανισμούς της εξουσίας με τον αυταρχισμό χουντικού ταγματάρχη, κατέστειλε, διέλυσε, κατεδάφισε μεθοδικά, κάθε αρμό του ανοικοδομούμενου, επί κυβερνήσεως Τσίπρα, κράτους δικαίου∙ παρτάροντας με την ολίγιστη οικονομική ελίτ που τον στηρίζει και τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγενείς και κολλητούς του, στα απομεινάρια – λάφυρα της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Υγείας, και της Δημόσιας Ενέργειας. Και της Δικαιοσύνης και της Ενημέρωσης και του Πολιτισμού…
Και για να μην ξεχνιόμαστε, διαχειριζόμενος την πανδημία με απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες, που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές αναπηρίες...
Ας ευχηθούμε το 2023 να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Να μην ολοκληρωθεί η πιο καταστροφική τετραετία κυβερνητικού χρόνου στην περίοδο της μεταπολίτευσης.
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα
