Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Ντούρου, ντούρου, ντούρου, κάτσε να δω την επικαιρότητα:
* Γιγάντιοι τερμίτες στην Αυστραλία τρώνε μέχρι και άσφαλτο* Κατερίνα Καινούργιου: «Με πλήγωσες, με άλλαξες και τώρα επιστρέφω»
* Σεισμός 4,1 Ρίχτερ στ’ ανοιχτά της Νεάπολης Λασιθίου. Το επίκεντρο της δόνησης εντοπίζεται στο θαλάσσιο χώρο 39 χλμ. ΒΒΑ της Νεάπολης Λασιθίου.
* Βασίλης Μπισμπίκης σε ρόλο ψήστη για τη γιορτή του. Η φοβερή φωτογραφία και οι ευχές της Δέσποινας Βανδή!
Κι επειδή δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να γράψω για τη μάνα που πέταξε το παιδί της στον Αλιάκμονα (μακριά από εμάς οι Πισπιριγκειάδες…), θα σκαρώσω αυτό που οι πιτσιρικάδες βαφτίζουν «αντιδημοφιλές» ποστ. Αλήθειες μόνο δηλαδή (υπάρχει, άραγε, περίπτωση ένας δημοσιογράφος να γράψει κάτι άλλο από αλήθειες κυρία Πελώνη μου;), αλλά διόλου ζαχαρωμένες για να καταπίνονται πιο εύκολα. Και αμαρτίαν ουκ έχω, όπως σημειώνει και η εκκλησία μας.
Εμένα, λοιπόν, μου τη δίνει η αυτοδυναμία. Δεν μου τη δίνει μόνο η αυτοδυναμία η δεξιά, μου τη δίνει και η αυτοδυναμία του κέντρου, μου τη δίνει και η αυτοδυναμία της αριστεράς, όλες οι αυτοδυναμίες μου τη δίνουν. Γιατί; Διότι άμα έχεις αυτοδυναμία, ο φόβος φυλάει τα έρημα. Κι ο φόβος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί στην ζωή η στην πολιτική. Βλέπε και το πρωθυπουργικό παράδειγμα, που έτσι κι έκανε εκλογές το Σεπτέμβριο του ’21 θα τις είχε πάρει πανηγυρικά, βλέπε τα βουλευτάκια τα κακομοίρικα που αντικρίζουν το σκάνδαλο των υποκλοπών να στάζει αίμα πιο πολύ κι από την Άγρια Συμμορία του Πέκινπα και πάλι κάθονται φρόνιμα σαν τα κοτάκια. Ενώ αν υπήρχε κι άλλο κόμμα στη διακυβέρνηση, κάποιο φραγμό θα έβαζε, κάποιο φρένο.
Και μιας και μιλάω για φρένο, θα ήθελα να προσθέσω ότι οι δόλιοι οι ΑΝΕΛ, που τόσα και τόσα έχουν ακούσει, κάποια φρένα απαραίτητα τα βάλανε επί συγκυβέρνησης με ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως εκεί στην πρώτη περίοδο της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα, όπου έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη Λαγκάρντ. Αλλά φέρθηκε με τρόπο άψογο ο Καμμένος και τήρησε όλες τις υποσχέσεις του και μόνο όταν έφτασε η κατάσταση στις κόκκινες γραμμές του, στο Μακεδονικό δηλαδή, πήρε το καπελάκι του κι έφυγε. Ενώ άμα ήταν στη θέση του ο Σταύρος με το σκυλολόι των ποταμίσιων…
Επί τη ευκαιρία, όμως, θυμήθηκα και αυτό το αμερικάνικο που λένε για τους ελέγχους και τις ισορροπίες και σκέφτηκα ότι σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, κάτι δουλίτσες τύπου Πάτση και Χειμάρα θα είχαν αποκαλυφθεί σε κάτι μερόνυχτα μέσα, αντί να έχουν περάσει τρία και τριάμιση χρόνια στη σκιά. Γιατί σε μια κυβέρνηση συνασπισμού δεν υπάρχει μόνο συνεργασία, υπάρχει και ανταγωνισμός, υπάρχει και ρουφιανιά, σκέψου πόσο περισσότερο θα διασκεδάζαμε αν η Νέα Δημοκρατία είχε αναγκαστεί να συνεργαστεί με το ΚΙΝΑΛ ή με τον Βελόπουλο, πόσες τέτοιες ομορφιές θα σκάγανε κάθε μέρα, πόσες κανονιές και πόσες μπαλωθιές. Άσε που εν μέσω ακρίβειας, θα παίρναμε όλοι εμείς οι αρσενικοί που το μελετάμε το θέμα ένα καραμπινάτο karafla pass για αγορές από το μαγαζάκι του άλλου του Κυριάκου!
Τέλος πάντων, παρασύρθηκα και πάλι, με κατέστρεψαν η τρυφηλότητα των εορτών και η υπερβολή κατανάλωση βασιλόπιττας. Οπότε το συμμαζεύω με ένα «δια ταύτα», ότι όσο περισσότερα κόμματα συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερα. Κόμματα, όμως, κανονικά με τον ιστό τους, τα μέλη τους και το καταστατικό τους. Διότι αυτό που μας προέκυψε στην παρούσα κυβέρνηση, να λεηλατεί δηλαδή κέντρο, φιλελεδιστάν, πασόκ και λοιπό συναπάντημα, αποτελεί συναλλαγή και όχι συνεννόηση. Για να μην ξεχνιόμαστε και μας περνάνε για κουτορνίθια…
- ** το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (03.01.2022)
