Εκείνο που δεν είναι ορατό στον ορίζοντα αφορά μια εθνική συμφωνία για την αντιμετώπιση του ζητήματος και τώρα και στην εξέλιξή του. Δεν είναι δηλαδή ορατό αυτό στο οποίο το πολιτικό σύστημα θα έπρεπε να είχε καταλήξει εδώ και χρόνια, ανεξαρτήτως των διαφορών που ενδεχομένως υπάρχουν στα επιμέρους.
Αλήθεια, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να χωρίσει τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που στην εκδήλωσή του και πολύ περισσότερο στην πιθανή κορύφωσή του έχει -και αποκτά κάθε μέρα ακόμη περισσότερο- εθνική σημασία; Κι όμως...
Πληροφορίες που φτάνουν στα δημοσιογραφικά γραφεία αναφέρουν ότι η κυβέρνηση, μετά την τραγική αποτυχία τής εθνικά επικίνδυνης κατασταλτικής πολιτικής της στα νησιά, επανέρχεται στην εφαρμογή της ακροδεξιάς πρότασης για δημιουργία κλειστών κέντρων για τους πρόσφυγες σε ακατοίκητα νησιά.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτό είναι εφικτό. Οι ειδικοί μιλούν για τεράστιο κόστος, που καθιστά μάλλον αδύνατη την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδιασμού. Αλλά το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί. Και μόνο η σκέψη για δημιουργία τόπων εξορίας για τους πρόσφυγες συνιστά κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υποχώρηση δεκαετιών σε σχέση με όσα έχει κατακτήσει η Ελλάδα ως δημοκρατική πολιτεία.
Η κυβέρνηση, αντί να ερωτοτροπεί με τον αυταρχισμό, τον σκοταδισμό και τις ακροδεξιές αντιλήψεις, οφείλει να διαψεύσει κατηγορηματικά ότι είναι στις προθέσεις της αυτό το ανατριχιαστικό σενάριο.
Ταυτόχρονα οφείλει να επιδιώξει την εθνική συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και να θέσει το πρόβλημα στις πραγματικές διαστάσεις του και στη βάση του διεθνούς δικαίου, ασκώντας όλα τα δικαιώματά της στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Με την απαίτηση και οι εταίροι να ανταποκριθούν πλήρως στις δικές τους υποχρεώσεις. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μετατραπεί ούτε σε αποθήκη ψυχών ούτε σε θερμοκήπιο του ρατσισμού.
Eφημερίδα των Συντακτών / Άποψη
