Συνάδελφοι,
Mε τη συμμετοχή μας στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ στις 18-19 Ιουνίου 2013 και με την ψήφο μας σ’ αυτές, καλούμαστε να δώσουμε απάντηση σ’ ένα μεγάλο «στοίχημα»: Αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν κλάδος, σαν εργαζόμενοι με δικαιώματα ή θα γίνουμε πληρώματα στις σύγχρονες γαλέρες. Αν η ενημέρωση του λαού μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε μια επιχείρηση Franchise, όπου ένα σχεδόν πανομοιότυπο προϊόν το οποίο θα παράγουν οι κεντρικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, θα διατίθεται από όλα τα μαγαζιά της ενημέρωσης.
Οι εκλογές αυτές τοποθετούνται μέσα στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης και θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το πως θα κινηθούμε μέσα σε αυτό το τοπίο. Οι δημοσιογράφοι, φύση και θέση, είμαστε κατ’ εξοχήν ενεργοί πολίτες και μας απασχολεί η υπόθεση της ενημέρωσης πέρα από την επαγγελματική σχέση που έχουμε με αυτή. Ο πλουραλισμός στην ενημέρωση είναι ζήτημα δημοκρατίας. Η ασκούμενη πολιτική υποβάθμισης της ζωής του λαού,..
ώστε να πληρώσει αγόγγυστα την κρίση που άλλοι προκάλεσαν και την αξιοποιούν σε όφελος τους, συνοδεύεται και από μια αντίστοιχη πολιτική συγκεντροποίησης και ελέγχου των ΜΜΕ, πλήρους κυβερνητικού ελέγχου της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, καθώς και καθυπόταξης των δημοσιογράφων με όπλο κυρίως τον φόβο της ανεργίας.
Η υποψηφιότητά μου για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ με το ψηφοδέλτιο της «Συσπείρωσης Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος», έρχεται να στηρίξει μια προσπάθεια για πλατιά συσπείρωση με κέντρο και σημείο αναφοράς τα προβλήματα των δημοσιογράφων και της ίδιας της δημοσιογραφίας, την ανάγκη αναζήτησης τρόπων αποτελεσματικής αντιμετώπισης τους μέσα από συλλογικές μορφές δράσης, σε σύνδεση πάντα με το γενικότερο πολιτικό γίγνεσθαι.
Προερχόμενος από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» απ’ όπου απολύθηκα τέλος Φεβρουαρίου 2013, μετά από 25 χρόνια προσφοράς, μεταφέρω και μια επιπλέον εμπειρία, του πως η υποκρισία «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» μπορεί να λειτουργούν για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που διακηρύσσουν. Του τι σημαίνει να διαπιστώνεις ότι τελικά ο «λύκος φυλάει τα πρόβατα». Τι σημαίνει εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής από αυτούς που διακηρύσσουν ότι την καταγγέλλουν. Τι σημαίνει να απολύεται κάποιος γιατί διεκδικεί τα εργασιακά του δικαιώματα, δηλαδή τα δεδουλευμένα του, το δικαίωμα να κάνουν συνέλευση οι εργαζόμενοι και το δικαίωμα να απευθυνθούν στο σωματείο τους, την ΕΣΗΕΑ, για να ζητήσουν στήριξη. Ωστόσο, συγκεκριμένοι συσχετισμοί στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν επέτρεψαν μια πιο ουσιαστική στήριξη. Οσοι ασκήσαμε αυτά τα δικαιώματα απολυθήκαμε προς παραδειγματισμό των υπολοίπων και προς δόξα του δόγματος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», με τη διαφορά ότι αφορά μόνο τον εργάτη του… γείτονα.
Μάθαμε τι σημαίνει αποτελεσματική εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, της πολιτικής καθυπόταξης και εξόντωσης των εργαζομένων με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση. Οι εργαζόμενοι στον «Ριζοσπάστη» διαπιστώσαμε επίσης και τι σημαίνει εργοδοτικός συνδικαλισμός. Οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ Τύπου στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ουσιαστικά έβαλαν πλάτη στις απολύσεις σε «Ριζοσπάστη» και «902». Συνολικότερα ο χώρος αυτός για να υπηρετήσει τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα, υιοθέτησε την άποψη ότι οι απολύσεις στα ΜΜΕ είναι νομοτέλεια του καπιταλισμού, άρα δεν μπορούμε και δεν κάνουμε τίποτα για να τις αποτρέψουμε και το μόνο που παλεύουμε είναι η διεκδίκηση επιδομάτων ανεργίας. Στην ουσία πρόσφεραν το καλύτερο άλλοθι στους άλλους εργοδότες όχι μόνο στα ΜΜΕ αλλά και συνολικότερα.
Στηρίζω μια πλατιά συσπείρωση σε αντιμνημονιακή βάση μακριά από μικροκομματικές και μικροπαραταξιακές ή ακόμα και προσωπικές σκοπιμότητες. Μακριά από κόντρες και άγονες αντιπαραθέσεις που τροφοδοτούν τον διαχωρισμό των εργαζομένων στα ΜΜΕ, την απογοήτευση και τελικά τον παροπλισμό τους.
Στις παρούσες συνθήκες κατεδάφισης της ελληνικής κοινωνίας που το ζητούμενο είναι η λαϊκή σωτηρία, στο χώρο των ΜΜΕ πρέπει να υπάρξουν άμεσα πρωτοβουλίες για να μπει φρένο στις απολύσεις, να διασωθούν τα ασφαλιστικά μας ταμεία, να στηριχτούν οι άνεργοι δημοσιογράφοι και οι οικογένειες τους. Δεν μπορεί να δεχόμαστε να συντελείται αυτή η ισοπέδωση σαν να πρόκειται για τις συνέπειες ενός φυσικού φαινομένου. Η καταστροφή δεν είναι μονόδρομος εκτός κι αν αποφασίσουμε να αυτοκτονήσουμε. Υπάρχει κι άλλος δρόμος, αυτός που βάζει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο επίκεντρο και όχι τα όποια συμφέροντα και τα κέρδη τους.
Στο δικό μας χώρο: Απαιτείται, αμέσως μετά τις εκλογές, το νέο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να συγκροτηθεί χωρίς καθυστερήσεις σε σώμα και να θέσει σε εφαρμογή πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης που θα περιλαμβάνει: Αμεση υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, οργάνωση και έλεγχο των άλλων μορφών απασχόλησης πχ μπλοκάκια, έλεγχο των εργασιακών συνθηκών σε όλα τα μέσα και τις επιχειρήσεις που εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην ενημέρωση και την παραγωγή – αναπαραγωγή της είδησης, πχ internet, προστασία των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων και συγκεκριμένα μέτρα ουσιαστικής υποστήριξης των ανέργων. Δεν πρέπει να δεχθούμε διαχωρισμούς μεταξύ ανέργων και μη ανέργων.
Η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων αφορά εξίσου και τους ανέργους, γιατί αν υπάρχει πλήρης κατάρρευση τότε και οι άνεργοι στην αναζήτηση εργασίας θα βρεθούν αντιμέτωποι μ’ έναν εργασιακό μεσαίωνα. Εξίσου και οι εργαζόμενοι έχουν λόγους να υπερασπίζονται την προστασία των ανέργων γιατί ο καθένας μπορεί αύριο να είναι στην ίδια θέση. Εχει μεγάλη σημασία στις σημερινές συνθήκες να κρατηθούν ζωντανές οι θεσμικές κατακτήσεις όπως οι συλλογικές συμβάσεις και οι πόροι των ασφαλιστικών ταμείων ακόμα κι αν δεν υπάρχουν άμεσα οφέλη.
Για να τους ανατρέψουμε από τα ΜΕΣΑ, συμμετέχουμε στις εκλογές, ενισχύουμε τη “Συσπείρωση Δημοσιογράφων Δούρειος Τύπος”
