Ξέρω πολύ κόσμο που δεν αντέχει αυτόν τον λαμπιονοστόλιστο κόσμο που έχει αρχίσει να μας περιβάλλει. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν γιρλάντες και φωτάκια παντού και οι άλλοι που κάθε γιρλάντα την αντιμετωπίζουν ως αγχόνη, κι αυτοί με τα πόδια να ακροβατούν στο έλκυθρο… που ετοιμάζεται να γλυστρήσει και να τους αφήσει κρεμασμένους…!
Οι γιορτινές μέρες, από παλιά αλλά νομίζω όσο περνάνε τα χρόνια ακόμη πιο έντονα έχουν μια δικτατορική λογική: Οφείλεις να είσαι χαρούμενος. Οφείλεις να μετέχεις στο εορταστικό κλίμα…
Τι κι αν οι γιορτές και οι παράτες και τα λαμπιόνια και οι Ρούντολφ που χοροπηδάνε χαρωπά δεν αφορούν όλους αλλά μόνο κάποιους; Η γιορτή πρέπει να μένει άσπιλη από γκρίνιες και διαφωνίες.
Φοβάμαι ότι οι γιορτάρες μέρες που όποιος δεν τις «τιμά» γίνεται στόχος για τους πολλούς είναι σαν πρόβα για πολλά δεινά που μας περιμένουν.
Πλέον όποιος δεν είναι όπως οι άλλοι θα είναι δαχτυλοδεικτούμενος, θα είναι σαν κάτι αντιήρωες βιβλίων και τανιών, απόκληρος και ξεχασμένος – κι αν το πάω ακόμη παραπέρα μπορεί να δουμε και καταδίκες όσων δεν θέλουν να παίρνουν μέρος σε αυτό που καθολικά ισχύει.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και σ’ αυτή την περίπτωση όπως άλλωστε παντού πλέον στις ζωές μας, παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δίνουν το «πολεμικό» κλίμα των «αντίπαλων στρατοπέδων».
Τελικά όλα είναι θέμα ανοχής. Να μάθουμε να ανεχόμαστε (κάποιοι πρωτίστως τους εαυτούς τους) τους άλλους και τις διαφορετικές οπτικές που βλέπουν τον κόσμο.
Δε λέω, είναι δύσκολο να δεχτείς ότι η γνώμη και η άποψή σου το μόνο μεγαλείο που έχει είναι πως είναι δική σου. Δεν είναι ούτε σωστή, ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από των άλλων.
Αυτά τα περιφερόμενα «εγώ» που δεν αντέχουν τους άλλους είναι το πρόβλημα. Και τις γιορτινές και τις άλλες μέρες!
…και καλές γιορτές!
Γιάννης Καφάτος
