Εικόνα 1: Βγαίνοντας απο το Σοβέτο, ο Ελληνας που με φιλοξενεί μου δανείζει το αμάξι του να περιηγηθώ στο Γιοχάνεσμπουργκ, αφού με προειδοποιεί να μην εμπιστεύομαι κανέναν, ιδίως τους μαύρους, παρότι πια έχει -θεωρητικά- τελειώσει ο ρατσισμός. Εχοντας συνηθίσει να οδηγώ.. και στην Eυρώπη, σε ενα φανάρι σταματάω να περάσουν οι ανθρωποι. Οι μαύροι ανθρωποι,. Οι οποίοι ομως δεν περνανε και με κοιτάνε με βλέμμα γεμάτο έκπληξη κι απορία. Συνειδητοποιώ ότι οι ανθρωποι αυτοί φοβούνται μήπως τους κάνω πλάκα κι αν επιχειρήσουν να περάσουν θα γκαζώσω και θα τους πατήσω. Γιατί έτσι εκαναν οι λευκοί ως περυσι. Η έκπληξη μετατρέπεται σε ενα αμήχανο χαμόγελο οταν, αρκετα δευτερόλεπτα καθυστερημένα, τελικά περνάνε χωρίς να τους πατήσω. Αγνόησα και τα κορναρίσματα του (λευκου φυσικά) οδηγού από πίσω. Δε με πυροβόλησε.
Εικόνα 2: Οδηγώ με μια ελληνίδα φίλη, μέλος κι αυτή του Κογκρέσου παρότι λευκή. Στο δρόμο κανει οτοστοπ ενας μαύρος και μου ζητάει να τον πάρουμε. Είμαι τόσο φοβισμένος απο όσα εχω ηδη δει (το Γιοχάνεσμπουργκ είναι μια πόλη με πολλαπλάσια εγκληματικότητα απ το Σικάγο) που για πρώτη και τελευταία ελπίζω φορά στη ζωή μου, κανω σωματική έρευνα στον άνθρωπο προτού τον αφήσω να μπει. Τελικά αποδεικνύεται μπαρμπα θωμάς και τον παμε σπίτι του χωρίς κανένα πρόβλημα.
Εικόνα 3: Είμαι στο Κειπ Ταουν, πόλη πανέμορφη που κατοικείται κυρίως απο κρεολούς. Συζητώ με εναν σκουρο μιγάδα και κανω το λάθος να του πω, "κι εσείς οι μπλάκ πιπολ όμως..." Με διακόπτει προσβεβλημένος και μου απαντάει 'Αι αμ κόλορντ σερ, νοτ μπλάκ". Συνειδητοποιώ ότι κι αυτός ρατσιστής είναι, απλά πιο ειδικού πεδίου.
Εικόνα 4: Επιστρέφοντας, έχω τεράστιο υλικο για να γράψω πραγματεία πάνω στο ποσο δύσκολο είναι να αλλάξει μια κατασταση στα καθημερινά βάθη της κοινωνιας, παρότι έχει ήδη συντελεστεί η πολιτική αλλαγή. Αλλά εργάζομαι σε ελληνικο μέσο, οχι στους ΝΥΤ. Η απαντηση είναι, 300 λέξεις στα διεθνή. Δηλαδή δίστηλο. Δηλαδή 1/4 σελίδας. Δεν τόγραψα ποτέ. Και τα θυμήθηκα τώρα αυτα γιατι ο κοινωνικός δαρβινισμός δεν αφορά μόνο τους νοτιοαφρικανούς. Ας το σκεφτούμε λίγο στον τόπο που ζούμε. Μπορεί να μην έχουμε ενα διαιρεμένο κράτος σε εθνότητες, αλλα ρε παλικάρια, σταματήστε τις εμφυλιοπολεμικές μαλακίες επιτέλους.
- από το facebook του δημοσιογράφου Νίκου Μάστορα
