Ηταν μια κακά προετοιμασμένη συνέντευξη αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη στον ΑLPHA (Σρόιτερ). Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας την έδωσε γιατί ήθελε να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που δημιούργησαν η μπερδεμένη δήλωσή του για το δώρο των Χριστουγέννων και η αδέξια αναφορά υποψήφιου..
ευρωβουλευτή του κόμματός του στο επίδομα ανεργίας, αλλά προκάλεσε απορίες σε άλλα ζητήματα.
Αυτό συμβαίνει όταν είσαι υποχρεωμένος να κρύβεις τις πραγματικές απόψεις σου και αναγκάζεσαι να υπερασπιστείς θέσεις τις οποίες δεν πολυπιστεύεις, αλλά δεν φροντίζεις να επινοήσεις εκείνα τα επιχειρήματα που θα έχουν στοιχειώδη σοβαρότητα και θα σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση. Ψαρεύοντας στα θολά νερά, μπορεί να πιάσεις σκουπίδια.
Για παράδειγμα: Ρωτήθηκε για τη Συμφωνία των Πρεσπών και επανέλαβε τα γνωστά περί επιζήμιας συμφωνίας που βλάπτει τη χώρα, εξήγγειλε καμπάνια για την ανάδειξη της πραγματικής Μακεδονίας (της δικής μας εννοούσε, οι διπλανοί ας κάνουν ό,τι νομίζουν), κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι έδωσε γλώσσα (σ.σ. την έχουμε δώσει από το 1977), ταυτότητα (σ.σ. δεν μπορείς να επιβάλεις στους άλλους πώς θα αισθάνονται), εθνότητα (σ.σ. το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει κράτη όχι εθνότητες) και πρόσθεσε (του ξέφυγε;) πως ως κυβέρνηση «θα υπερασπιστούμε τα εθνικά συμφέροντα στο πλαίσιο της συμφωνίας».
Δηλαδή μας λέει ο κ. Μητσοτάκης ότι ως πρωθυπουργός θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που ο ίδιος τη χαρακτηρίζει «επιζήμια και κατάπτυστη» και πολλοί στο κόμμα του «προδοτική». Γίνεται αυτό; Εχει λογική η συγκεκριμένη προσέγγιση;
Αν όμως ένας πρωθυπουργός μπορεί να υπηρετήσει με επάρκεια και συνέπεια τα εθνικά συμφέροντα στο πλαίσιο μιας συμφωνίας, μήπως αυτή η συμφωνία δεν είναι και τόσο επιζήμια όσο λέει, μήπως δεν είναι και τόσο επονείδιστη όπως διατυμπανίζει, μήπως σε τελική ανάλυση δεν είναι και τόσο προδοτική όσο ισχυρίζονται κορυφαία στελέχη της παράταξής του; Η σύγχυση που παράγει ο δημόσιος λόγος της Δεξιάς είναι εκκωφαντική.
Ο αρχηγός της προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς να τα καταφέρνει. Αλλοτε στο μυαλό του κερδίζει έδαφος ο ευρωπαϊσμός και γέρνει προς τη μετριοπάθεια (υιοθετεί ρητορική Μεϊμαράκη και Ντόρας), άλλοτε παρασύρεται από τη λογική του ρεβανσισμού και το μίσος του για τον Τσίπρα και κλίνει προς τον φανατισμό (γίνεται Αδωνις και Βορίδης). Το αποτέλεσμα είναι αυτό το αλαλούμ που βλέπουμε.
Στο επίμαχο θέμα, δύο είναι οι καθαρές θέσεις: είτε θεωρείς ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια ωφέλιμη για τη χώρα και την ευρύτερη περιοχή συμφωνία είτε θεωρείς ότι πρόκειται για πράξη προδοσίας, την καταγγέλλεις και υπόσχεσαι ότι θα κάνεις τα πάντα για να την ακυρώσεις.
Μ’ άλλα λόγια, ή λες ότι δεν έχεις αποκλειστικότητα στη χρήση της λέξης Μακεδονία ή ασκείς επιθετική πολιτική με αλυτρωτικό περιεχόμενο, υποστηρίζοντας ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», όπως προτείνει ο Αντώνης Σαμαράς. Οτιδήποτε άλλο είναι ατσούμπαλος οπορτουνισμός.
- το κείμενο του Τ. Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντάκτων
