Οταν τα μέσα ενημέρωσης όλων των κατηγοριών είναι ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής άποψης στους πολίτες, όλα είναι μια χαρά. Καλώς καμωμένα. Η κυβέρνηση, επειδή δεν είναι αχάριστη, ανταποδίδει. Βοηθάει με κρατική διαφήμιση, με χορηγίες, με τις λίστες και με ό,τι άλλο θα σκαρφιστεί προκειμένου να έχει υπό τον έλεγχό της το σύστημα ενημέρωσης και να το καθοδηγεί στην επιχείρηση χειραγώγησης του πλήθους.
Ταυτοχρόνως κάνει τη ζωή δύσκολη στους άλλους, τους απείθαρχους, τους φωνακλάδες, δηλαδή σε κείνους που δεν βολεύονται με τις επίσημες ανακοινώσεις, που ψάχνουν πίσω από τη βιτρίνα και κάτω από τις γραμμές, που υπηρετούν την ερευνητική δημοσιογραφία κάτω από αντίξοες συνθήκες και με τη δαμόκλειο σπάθη των εξοντωτικών αγωγών να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Δεν την ανησύχησαν ούτε οι καταγγελίες των διεθνών οργανώσεων Τύπου, ούτε τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ούτε οι αποκαλύψεις ξένων μέσων ενημέρωσης υπεράνω υποψίας για ροπή στον αριστερισμό, ούτε η θέση κοντά στον πάτο του καταλόγου που έχει καταλάβει η χώρα για τις επιδόσεις της στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου. Καθαρίζει εξαπολύοντας με στομφώδη φρασεολογία τις θεωρίες περί ανθελληνικής προπαγάνδας και οργανωμένης κατασυκοφάντησης της Ελλάδας από σκοτεινούς κύκλους, οι οποίες αποκτούν ακροατήριο και γιατί στην Ελλάδα είναι πολύ δημοφιλείς οι συγκεκριμένες θεωρίες και γιατί τις αναμεταδίδουν με την ετικέτα της έγκυρης πληροφορίας τα παραταξιακά δίκτυα ενημέρωσης.
Το πρόβλημα με αυτό το αφήγημα που έδειχνε συμπαγές δημιουργήθηκε όταν στην ομάδα των εχθρών της πατρίδας, της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού, μπήκαν και δυνάμεις που μέχρι τώρα θεωρούνταν φιλικές. Δηλαδή μηχανισμοί που είχαν διαπρέψει στο άθλημα της εξημέρωσης της κοινής γνώμης, υιοθετώντας αβλεπεί ό,τι έδινε η κυβέρνηση, πολεμώντας με ζήλο ό,τι της αντιστεκόταν, συκοφαντώντας με πάθος ό,τι δεν ταίριαζε με την επίσημη επιχειρηματολογία της και μερικές φορές πλειοδοτώντας στον διαγωνισμό της επιθετικής δουλοπρέπειας.
Τα σκιρτήματα αντίδρασης, ίσως και αγανάκτησης, για τις πράξεις, τις παραλείψεις και τις πομπές της κυβέρνησης έχουν πυκνώσει το τελευταίο διάστημα. Ο μακρόσυρτος βόμβος που μόλις ακουγόταν μέχρι πριν από λίγο καιρό τείνει να γίνει εκκωφαντικός θόρυβος. Η επιτηδευμένη ανηθικότητα, οι αποκρουστικοί ευφημισμοί, η ζωώδης απληστία έχουν αρχίσει να ενοχλούν και οι αυτοσχέδιοι θεατρινισμοί των ιθυνόντων, μηδέ του αρχηγού εξαιρουμένου, ξεγελούν λιγότερους. Τα πρησμένα εγώ προκαλούν. Η καμαρωτή άγνοια δεν μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία. Ετσι είναι απολύτως λογικό η παχύσαρκη σιωπή ή στην καλύτερη περίπτωση ο ψιθυριστός αντίλογος να δώσουν τη θέση τους στην κριτική.
Εχουν μαζευτεί πολλά: ακρίβεια, σκάνδαλο υποκλοπών, «Μισέλ gate», τραγωδία των Τεμπών. Για όλα αυτά η κυβέρνηση έχει ανακαλύψει τους ενόχους. Πολλοί άλλοι εκτός από την ίδια και τον επικεφαλής της. Για την ακρίβεια φταίει ο Πούτιν που μπούκαρε στην Ουκρανία, για τις υποκλοπές φταίει το ρυπαρό δίκτυο της ΕΥΠ που αυτονομήθηκε, για το «Μισέλ gate» φταίνε δύο μεσαία στελέχη του υπουργείου Εσωτερικών και του κόμματος, για την τραγωδία των Τεμπών φταίνε ο ανθρώπινος παράγοντας και τα διαχρονικά κενά του κράτους. Δεν είναι εύκολο για ορισμένα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζουν τη συντηρητική παράταξη να συνθηκολογήσουν με τέτοιου τύπου κούφια επιχειρήματα. Αποφάσισαν λοιπόν να κρατήσουν αποστάσεις και βγάζουν στο φως ιστορίες που την εκθέτουν και τη στριμώχνουν. Κι αυτό δεν αρέσει καθόλου στο σύστημα του Μαξίμου.
Ποια θα είναι η εξέλιξη κανείς δεν ξέρει. Μετωπική σύγκρουση; Εξομάλυνση των σχέσεων με κινήσεις στο παρασκήνιο από αυτόκλητους μεσολαβητές; Θα δούμε. Η κυβέρνηση, «η αδίστακτη αγέλη εξουσίας», όπως τη χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, τον χαβά της. Μιλάει για κηλίδες, για ιεροσυλία, για συνωμοσίες, για σκύλευση. Και το πιο εντυπωσιακό; Τους χτεσινούς υποστηρικτές της τούς αποκαλεί οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Τα ύστερα του κόσμου.
Τάσος Παππάς
Eφημερίδα των Συντακτών (27.3.2024)
