Φλασάκι 1: Γύριζα από το σχολείο και μέσα στο λεωφορείο δεκαπεντάχρονο μαλακιστήρι, ένα χρόνο μικρότερός, μου έκανε κήρυγμα στην παρέα του "Πόσο γαμάτοι είναι οι Violent Femmes, δεν τους ξέρει κανείς, και είστε τυχεροί που εγώ, ο γαμάτος, σας μιλάω αυτή τη στιγμή για τους Violent Femmes". Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως έπεσα πάνω σε..
έναν Μαλάκα Της Μουσικής. Γνώρισα αρκετούς από τότε αλλά αυτός ήταν ο Πρώτος μου. Τους ήξερα ήδη τους violent femmes αλλά δεν ένοιωθα ούτε γαμάτος ούτε ξεχωριστός, ούτε χρησιμοποίησα ποτέ τη Μουσική για να αποκλείω τους Ανθρώπους. "Εμείς κι Αυτοί"
Φλασάκι 2: Βράδυ κλεισίματος σε περιοδικό. 'Έχουμε μείνει εγώ κι η Γραφίστρια η οποία είναι σε τρομερό χάλι. Δεν μιλιέται, έτοιμη να βουρκώσει δεν βγάζει δουλειά με τίποτα. Έτοιμος να εκραγώ, μου λέει "Ντόντη Σκάσε". Βγάζει CD της Νατάσας Θεοδωρίδου, το βάζει δυνατά (άκουγα ή σπορεφεμ ή BEST- ήταν κολλημένη τότε η συχνότητα στα γραφιστάδικα και τα συντακτάδικα) κλέβουμε και το Ουίσκι του Διευθυντή. Το τεύχος βγήκε μια χαρά. Τεράστιο Respect στη Νατάσα και το αλκοόλ.
Φλασάκι 3: Περπατάω με το Παλτό και πέφτουμε πάνω σε φίλο του από το Λύκειο. Σε πέντε δευτερόλεπτα παραλήρημα για το πόσο γαμάτα ήταν στο Λύκειο τι γαμάτα πάρτι κάναμε και τι φοβερές μουσικές έπαιζε το Παλτό (ο οποίος είχε πουλήσει στο μεταξύ όλα του τα βινύλια 'Ιο και Μασσαλίας) και "δεν ξαναβγαίνει πια τέτοια Μουσική". Θλιβερό παράδειγμα ανθρώπου που σταματά να ακούει μουσική στα 18, πάει φαντάρος, τελειώνει το πανεπιστήμιο, πιάνει δουλειά και παντρεύεται. 'Η δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά και δεν ξεκολλάει ποτέ από παρακμιακό μπαράκι των Εξαρχείων στο οποίο είναι ο μοναδικός πελάτης.
Τρεις ιστορίες με Μουσική, κάποιο κοινό στοιχείο θα έχουν.
- από το fb του Panos Dodis
