Η πολιτική διαδρομή του πιο «μπαρουτοκαπνισμένου» από τους πέντε μνηστήρες της προεδρίας από την ενεργή συμμετοχή του στον αντιδικτατορικό αγώνα έως σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και την αποστασιοποίησή του από την πολιτική των μνημονίων.
Ο Στέφανος Τζουμάκας είναι ο πιο «μπαρουτοκαπνισμένος» από τους πέντε υποψηφίους για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στη μακρά πολιτική του διαδρομή δεν δίστασε να διατυπώσει «αιρετικές» απόψεις, αποφεύγοντας συνήθως τις έτοιμες και εύκολες λύσεις.
Οι παλιοί γνωρίζουν τη συμμετοχή του Στέφανου Τζουμάκα στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, στην κατάληψη της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, αλλά και τη σύλληψή του και τα βασανιστήρια που υπέστη από τα όργανα της χούντας στο διαβόητο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Το ενδιαφέρον είναι ότι κατά τη Μεταπολίτευση ανήκε σ’ εκείνους που επιχείρησαν να δώσουν «πιο αριστερό» χρώμα στο νεογέννητο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα προκάλεσε και πολιτικό σκάνδαλο προτού κερδίσει το κόμμα τις εκλογές του 1981. Οταν διαδέχθηκε τον Κώστα Σημίτη στην καθοδήγηση της Επιτροπής Διαφώτισης του ΠΑΣΟΚ, ο Τζουμάκας κατηγορήθηκε ότι με εσωκομματική εγκύκλιο εισηγήθηκε την ανάρτηση των πορτρέτων του Μαρξ και του Βελουχιώτη στα γραφεία των τοπικών οργανώσεων του κόμματος - σε αντικατάσταση, υποτίθεται, των πορτρέτων του Ελευθέριου Βενιζέλου (που δεν υπήρχαν).
Αυτή η εγκύκλιος αναδείχτηκε σε βασικό προεκλογικό προπαγανδιστικό επιχείρημα της Ν.Δ., καθώς ο προσεταιρισμός των «κεντρώων» τέως ψηφοφόρων της ΕΔΗΚ συνιστούσε κεντρικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης των δύο μεγάλων κομμάτων.
-απόσπασμα από κείμενο του Δημήτρη Ψαρρά στην Εφημερίδα των Συντακτών (ολόκληρο ΕΔΩ)
