Απορρύπανε τον χώρο από τα σκουπίδια (κυριολεκτικά επί σκηνής), τις βωμολοχίες και τους εξωφρενικούς πειραματισμούς παραστάσεων που προηγήθηκαν
Το να θεατρίζεσαι στην Επίδαυρο είναι πράξη αναζωογόνησης ψυχής, ανεξάρτητα από την παράσταση. Και υπάρχουν λόγοι για αυτό. Είναι η διαδρομή προς το θεατρικό λίκνο τής αρχαιότητας, είναι ο ευρύτερος χώρος που περιβάλλει το αργολικό θέατρο, είναι το ίδιο το θέατρο –το φορτισμένο με το παρελθόν όχι μόνο των αρχαίων χρόνων, αλλά και των πρόσφατων δεκαετιών. Γιατί εκεί σκηνοθέτησε ο πελώριος Κουν, σκηνογράφησε ο τεράστιος Τσαρούχης, σύνθεσαν μουσικά οι κορυφαίοι Θοδωράκης, Χατζιδάκις και άλλες μορφές της μουσικής τέχνης, έπαιξαν όλοι αυτοί που τους αποκαλούμε «ιερά τέρατα» της υποκριτικής. Είναι δεκάδες, εκατοντάδες αν συμπεριλάβουμε και τους σπουδαίους των νεότερων γενεών που τιμήθηκαν με τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ και το τίμησαν με τις ερμηνείες τους.
Στην Επίδαυρο ευφραίνεσαι, έτσι και αλλιώς μόνο από τον χώρο:
-είτε σε εκνευρίζει η Κιτσοπούλου με τον κακοποιημένο Αριστοφάνη,
-είτε πέφτεις πάνω στα 200 και πλέον λεπτά της Μήδειας του Κάστορφ και ψάχνεις διάδρομο για να φύγεις,
-είτε απολαμβάνεις τον υπέροχο Καταλειφό στον Οιδίποδα επί Κολωνώ.
Ο τελευταίος, στην πρώτη επιδαύρεια εμφάνιση στην καριέρα του, το βράδυ τής Παρασκευής, ανέβηκε ένα σκαλοπάτι προς τους μεγάλους αλλοτινών εποχών τού Θεάτρου και είναι βέβαιο ότι στον τελικό απολογισμό θα βρεθεί κοντά τους. Όπως είναι βέβαιο ότι τον περιμένει ένα βάθρο πλάι στους αξέχαστους σπουδαίους τών παραστατικών τεχνών.
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης στο HardDog (oλόκληρο ΕΔΩ)
