Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Ως ανήρ που έχει υπερβεί τα πρώτα «ήντα», διατηρώ το προσωνύμιο του κωλόγερου και το προνόμιο της μνήμης. Θυμάμαι, λοιπόν, πολύ καλά μια εποχή που μας έσκιαζε και μας πλάκωνε η λογοκρισία. Είτε στο σεξ αφορούσε αυτή, είτε στην τέχνη, είτε στην άποψη. Ναι, ναι, δεν ήταν πάντοτε όλα χύμα και τσουβαλάτα όπως είναι σήμερα, δεν κυκλοφοράγανε χαλαρά στις ιστοσελίδες τα «τούμπανα» και οι «πρόκες» και δεν μπορούσες να σκάσεις μύτη στην τουίτα και να ξεράσεις τον ιδεολογικό σου εμετό στα μούτρα του πρώτου τυχόντα. Δεν είναι μόνο ότι δεν.. υπήρχαν τα media τα σημερινά, είναι που άμα ξέφευγες λίγο από την «πεπατημένη» σ’ έπαιρνε και σε σήκωνε. Όποιος κι αν ήσουν, όπως κι αν σε λέγανε. Το ψαλίδι της λογοκρισίας σου τα έκοβε τα φτερά…
Ιστορίες άλλων εποχών και άλλης κοινωνίας. Ακόμη θυμάμαι τις ημερήσιες εφημερίδες που έφερνε ο μπαμπάς μου στο σπίτι και τα εβδομαδιαία περιοδικά «ποικίλης ύλης», όπου είχε δουλέψει φόρα παρτίδα ο μαρκαδόρος του λογοκριτή. Στις διαφημίσεις των τολμηρών ταινιών, στα στιγμιότυπα από τις πλαζ γυμνιστών, στις φωτογραφίσεις σταρ της εποχής που θεωρούσαν καλό να επιδεικνύουν τα κάλλη τους. Μωρό ήμουν και μεγάλωνα, έχοντας την εντύπωση ότι τα στήθη των κυριών διακοσμούνται μονίμως από μαύρες βούλες. Για να μην πω για άλλα σημεία του σώματος, πιο ευαίσθητα.
Χώρια το στόρι με τα τραγούδια που τα κατάπινε η λήθη ή τις ταινίες που τις μασούλαγε το χρονοντούλαπο. Ιδίως επί κρατικών μονοπωλίων στα ΜΜΕ, πολύ εύκολο ήτανε να χαθούν τα ίχνη ενός έργου και να μην ξαναβρεθούν ποτέ. Ακόμη κι ο Χατζιδάκις είχε υποστεί το βαρύ χέρι της λογοκρισίας και ίσως γι’ αυτό όταν ανέλαβε το Τρίτο πρόγραμμα να επέδειξε τέτοια ευρύτητα πνεύματος..
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost (ΕΔΩ)
