Οι φιλοδοξίες στη ζωή και ειδικά στην πολιτική είναι σεβαστές. Ολα όμως έχουν τον χρόνο τους και κυρίως τον τρόπο τους. Δεν σου αρέσει ο αρχηγός του κόμματός σου; Θεωρείς ότι μπορείς να είσαι το αντίπαλο δέος του εσωκομματικά; Οργανώνεσαι, μελετάς, κάνεις υπομονή, φτιάχνεις τις συμμαχίες σου και ταυτόχρονα είσαι «πιστός και φιλότιμος στρατιώτης» για να μη δίνεις δικαιώματα. Δεν υπονομεύεις, δεν κάνεις άτσαλες κινήσεις και φροντίζεις να μην κρεμάσεις χωρίς λόγο την ταμπέλα του δελφίνου. Διότι σε αυτή την περίπτωση καθίστασαι οιονεί ύποπτος, η κάθε φράση σου θα φιλτράρεται και θα αξιολογείται και στο τέλος καταλήγεις δακτυλοδεικτούμενος ως υπονομευτής. Με άλλα λόγια, κινδυνεύεις, εκεί που ονειρεύεσαι καρέκλες, να... καείς στο ζέσταμα.
Και ποιοι είναι τελικά οι μόνοι κερδισμένοι; Οι εκπρόσωποι του δημοσκοπικού τίποτα που βρίσκουν ευκαιρία να εμφανιστούν ως «παράγοντες» ενός χώρου, που επί της ουσίας ούτε τους αφορά ούτε τους περιλαμβάνει. Το χειρότερο βέβαια είναι να πέφτεις θύμα των γνωστών νταραβεριτζήδων που δεν ξέρουν τίποτα άλλο πέρα από φράξιες, διασπάσεις, ίντριγκες και υπονομεύσεις. Να σε χρησιμοποιούν δηλαδή οι άεργοι εύποροι της τοξικής και συμπλεγματικής «Αριστεράς» που προκαλούν συνεχώς προβλήματα, διότι διαφορετικά δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξή τους. Φαίνεται δεν τους ήταν αρκετό το στοχευμένο μπάχαλο του φθινοπώρου, επιθυμούν να το κάνουν «εξαγωγή» σε άλλα κόμματα και όχι μόνο. Αλλά δυστυχώς, εκτός από τους χρήσιμους ηλίθιους, υπάρχουν και οι εντελώς ηλίθιοι.
Χ. Ιωάννου / ΕφΣυν
