Δεν έχουν ψωμί; Ας φάνε Ραφάλ!

του Χρήστου Ξανθάκη

Αναμφιβόλως μπούρδα ήταν αυτό που ξεστόμισε ο Γιώργος Τσίπρας στη Βουλή, ότι, δηλαδή, δεν είναι «αυτοσκοπός» η άμυνα της Ελλάδας. Μήπως, όμως, ήταν απλά μια φραστική μπούρδα και στηνουσία του δικαιώνεται ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ;
Μήπως ήθελε να μας πει ότι, φυσικά, και είναι νούμερο ένα η άμυνα, γιατί χωρίς πατρίδα τι να τα κάνεις όλα τα υπόλοιπα, αλλά την ίδια ώρα τι να την κάνεις την πατρίδα άμα τρώνε σκατά οι πολίτες της; Έστω όχι σκατά, αλλά αγγούρι πρωί βράδυ όπως θα σημείωνε και ο υπουργός Άνευ Αρμοδιοτήτων!
Το οποίο αγγούρι, θα ερχόταν να συμπληρώσει ο μέγας φιλόσοφος του γένους Δημήτρης Πουλικάκος, άλλοι το τρώνε και δροσίζονται κι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται…

Τα λέω λίγο ανάκατα, όπως ανάκατη ήταν και η συζήτηση χτες στη Βουλή για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Λίγο Ραφάλ, λίγο Μπελχαρά (ή Μπελαρά, δεν το έχω μάθει καλά ακόμη), λίγο ΣΚΑΪ, λίγο ντημπέητ, λίγο αυτοσκοπός, το ‘παμε, πάει πέρασε η ώρα και φτάσαμε στις ψηφοφορίες.
Στις οποίες ψηφοφορίες ο Τσίπρας πήγε προετοιμασμένος αυτή τη φορά, δεν άφησε την εσωκομματική αντιπολίτευση να τον παγιδεύσει και να του επιβάλλει προκαταβολικά τους όρους της. Εδώ «ναι», εκεί «όχι», πιο πέρα «παρών», με δυο λόγια διαμόρφωσε μια σύνθετη πολιτική πρόταση, η οποία μπορεί να μην μοιάζει και τόσο θελκτική στα γκαφάλια (τρικαλινή διάλεκτος!), αλλά τον ανακουφίζει από τις ασφυκτικές πιέσεις εκ δεξιών και αριστερών. Κάποιου είδους συσπείρωση είναι κι αυτή και τέλος πάντων άμα έχεις τέτοιο χάρισμα από το βήμα της Βουλής, πολλά σου συγχωρούνται. Αρκεί να τους προλαβαίνεις τους δικούς σου και να μην σε προλαβαίνουν αυτοί. Γκέγκε;

Όσο για τον Κυριάκο, από την πλευρά του πάρτυ έστησε με την μπούρδα, το ξαναλέω, του Γιώργου Τσίπρα και βρήκε την ευκαιρία να συσπειρώσει τη γαλάζια πλευρά. Τι θέλουν οι δεξιοί ρε φίλε για να γίνουν μια ψυχή και μια γροθιά; Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια θέλουν! 

Τη θρησκεία τη βρίσκουν μια χαρά με Παΐσιο στο Μega, την οικογένεια τη στέλνει στο σχολείο το ΙΕΠ μέσα από τα ζουμπουρλούδικα βιντεάκια, πάρε, λοιπόν, και ολίγη πατρίδα για να συμπληρωθεί η εικόνα. Λογικό και αναμενόμενο κι εγώ στη θέση του Μητσοτάκη σαν τα χταπόδια θα τον κοπάναγα τον Γιώργο Τσίπρα. Άντε, σαν τα ποτηρόπανα!

Να λέμε, πάντως, και του στραβού το δίκιο, καλά είναι τα Ραφάλ, ακόμη πιο καλές οι φρεγάτες οι Μπελχαρά πως διάολο τις λένε, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να μας απασχολήσει λίγο παραπάνω και το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Με πληθωρισμό στα 6,2 % για τον μήνα Ιανουάριο και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και των κοινοχρήστων να έχουν βγει ράιτ θρου από ταινία του Ρότζερ Κόρμαν, έχω την εντύπωση ότι δεν αρκούν τα οπλικά συστήματα για ένα ακμαιότατο φρόνημα των πολιτών.

Και όταν 99 στους 100 γονείς που συζητάς, σου λένε «να μεγαλώσουν τα παιδιά, να σηκωθούν να φύγουν στο εξωτερικό να γλυτώσουν», συγγνώμη, αλλά το βλέπω να το ακολουθούμε το θλιβερό παράδειγμα της Βουλγαρίας. Που ήταν πριν από τριάντα χρόνια στα δέκα μύρια κόσμο, όπως και η Ελλάδα τότε, και τώρα κοντεύει να πέσει κάτω κι από τα επτά μύρια. Αν ξεφτιλιστούμε κι εμείς με τέτοιο τρόπο, κανένα Ραφάλ και καμιά Μπελχαρά δεν θα καταφέρουν να μας δοξάσουν. Ούτε καν να μας υπερασπιστούν…

• το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (16.02.2022)