Με γοήτευαν πάντα υπογραφές. Όπως του Κωστή Παπαγιώργη, στα κείμενα, τις κριτικές τα βιβλία του, είχε κάτι αυτό το παιδί, έφυγε νωρίς. Από τις εφημερίδες με ενδιαφέρει ο Μιχάλης Τσιντσίνης στην Καθημερινή, ο Μιχάλης Μητσός, ο Πρετεντέρης έχει ωραίες στιγμές, με χιούμορ που κληρονόμησε από τον πατέρα του, όταν δεν έχει εμμονή, τώρα βγήκε λίγο από την εμμονή με το Σύριζα και είναι πιο καλός…
Ο Παπαχρήστος είχε έναν δυναμικό τρόπο, ο οποίος είναι βλαχομπαρόκ-ηπειρώτικος, αλλά στις άλλες εφημερίδες, Καθημερινή και Νέα καμιά φορά συμπαθής είναι ο Περικλής Δημητρουλόπουλος, είναι καλογραμμένα πράγματα αυτά που γράφουν. Βλέπω τώρα λείπουν οι έκτακτοι συνεργάτες. Δεν υπάρχουν πια αυτοί. Θα μου πεις, υπήρχαν κάποτε; Ναι, ο Μαρωνίτης. ας πούμε. Τώρα είναι ο Κώστας Κωστής, κάποιοι άλλοι, ο φίλος μου και μαθητής μου, ο Νικόλας ο Σεβαστάκης, γράφει καλά, αλλά ένας τόνος λίγο ακαδημαϊκός. Γι’ αυτό, η εφημερίδα είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Εγώ το έμαθα 10 χρόνια μετά γιατί τα πρώτα μου κείμενα ήταν πολύ ακαδημαϊκά και μου λεγαν, “δεν γράφουμε έτσι στις εφημερίδες”...
- απόσπασμα από συνέντευξη του Γιώργου Βέλτσου στο parallaximag.gr (ολόκληρη ΕΔΩ)
