Δέκα χρόνια (αν-)αρχισυντάκτης

Σύσκεψη αρχισυντακτών στην ΕφΣυν προ 7ετίας

Διάβολε, πότε περάσαν κιόλας δέκα χρόνια; Σαν χθες μου φαίνεται που μου ’σκασε την ντρίμπλα ο πάλιουρας ο Ζηργανώφ, που ήταν στάνταρ άσος ν’ αναλάβει το τμήμα, και βρέθηκα άθελά μου (αν-)αρχισυντάκτης στα Διεθνή της συνεταιριστικής εφημερίδας μας. Από τότε, βέβαια, η σύνθεση του τμήματος άλλαξε αρκετές φορές, όπως και ολόκληρη η Συντακτική Επιτροπή –ακόμη κι ο χαλκέντερος διευθυντής μας, ο Νικόλας Βουλέλης, μας αποχαιρέτισε πριν από λίγες εβδομάδες.
Αλλά εγώ εκεί, ισόβιος! – μετράω ήδη πέντ-έξι χιλιάδες επιτελικές συσκέψεις, ζωή να ’χω, χώρια αυτές του Δ.Σ. της εταιρείας μας, όπου με επανεξέλεξαν προσφάτως (ομολογουμένως απερίσκεπτα, καθότι δεν φημίζομαι για το επιχειρηματικό μου δαιμόνιο) οι σύντροφοι συνεταιριστές. Και, δυστυχώς, καμιά από τις τσούπρες του Διεθνούς –η Βίκυ, η Μάργκο, η Κορίνα– δεν δείχνουν διατεθειμένες να μου φάνε την καρέκλα!
Βάλτε δίπλα σε αυτά τα καθημερινά καθήκοντα και δυο-τρία εκατομμύρια λέξεις που ’χω γράψει όλο αυτό τον καιρό επί παντός επιστητού, από μονολεκτικούς τίτλους και ολιγόλογες λεζάντες μέχρι πολυσέλιδα αφιερώματα, και φυσικά εκατοντάδες «δρόμο-λόγια», την προσωπική μου στήλη και μόνιμο βασανάκι μου κάθε Παρασκευή. Και ίσως καταλάβετε γιατί θεωρώ –όπως και οι περισσότεροι από εμάς εδώ– την εφημερίδα αυτήν, το χάρτινο καραβάκι μας, όχι απλά ακόμα μια δουλειά ανάμεσα στις τόσες της καριέρας μου, αλλά μακράν το σημαντικότερο πολιτικό και δημοσιογραφικό εγχείρημα (και κατόρθωμα) της ζωής μου.

Γιώργος Τσιάρας
Eφημερίδα των Συντακτών (Δέκα χρόνια κομμάτια)