Κάθε καλοκαίρι που περνάει και αφήνει την εθνική ομάδα μακριά από τις διακρίσεις σε μεγάλη διοργάνωση (Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμιο, Ολυμπιακοί) αυξάνει το βάρος και μεταθέτει την πίεση για το επόμενο. Η «γαλανόλευκη» από το 2009, που κατέκτησε το τελευταίο της μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Κατοβίτσε, μετράει πλέον 16 ολόκληρα χρόνια μακριά από το βάθρο, κινούμενη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με μοναδικό παράσημο ότι δεν έχει χάσει κανένα μεγάλο ραντεβού σε αντίθεση με ουκ ολίγες παραδοσιακές δυνάμεις που δεν τα έχουν καταφέρει.
Παρά την τροποποίηση του συστήματος πρόκρισης, με τα περίφημα «παράθυρα» να δίνουν το εισιτήριο για τις τελικές φάσεις, καταφέρνει να βρίσκεται εκεί, παρότι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- τη μάχη τη δίνουν και την κερδίζουν φιλότιμοι διεθνείς που δύσκολα χωράνε στη σύνθεσή της όταν έρχεται η ώρα.
Τότε είναι η ώρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και των παικτών που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα με τη φανέλα των «αιωνίων».
Μ’ αυτά και με εκείνα όμως το κενό συνεχίζει να μεγαλώνει και οι προσδοκίες που δημιούργησε η ευλογία της παρουσίας ενός σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς όπως είναι ο «Greek Freak» μαζί με μια γενιά που στα μικράτα της είχε γίνει χρυσή, μοιάζουν με «κανονάκια» που αρχίζουν να λιγοστεύουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη φορά ο πήχης έχει τοποθετηθεί χαμηλά. Περισσότερο στη λογική να μην «τσακιστούμε», αν το μοτίβο παραμείνει και φέτος αμετάβλητο, και να χαρούμε πολύ περισσότερο αν έρθει η πολυπόθητη επιτυχία.
- περισσότερα στο κείμενο που υπογράφει ο Γιάννης Ντεντόπουλος στην ΕφΣυν (ΕΔΩ)
