Η κυβέρνηση ετοιμάζεται για τη ΔΕΘ με το σύνθημα «στήριξη της μεσαίας τάξης και της οικογένειας». Όμως, το εργασιακό νομοσχέδιο που φέρνει η Νίκη Κεραμέως μετατρέπει αυτό το αφήγημα σε φάρσα. Γιατί ποια «στήριξη» μπορεί να υπάρξει όταν το κράτος θεσμοθετεί 13 ώρες δουλειάς την ημέρα, χωρίς πραγματικά δικαιώματα, χωρίς ανάσα, χωρίς ζωή;
Η εικόνα είναι αντιφατική και προκλητική για την νοημοσύνη μας:
από τη μια ο Πρωθυπουργός θα μιλά στη Θεσσαλονίκη για πολιτικές φιλικές προς τον εργαζόμενο και την οικογένεια, κι από την άλλη το Υπουργείο Εργασίας θα νομιμοποιεί την απόλυτη εξόντωση του εργαζομένου.
Μια κυβέρνηση που υπόσχεται «στήριξη» ενώ σπρώχνει τους ανθρώπους σε εξαντλητικά ωράρια μοιάζει περισσότερο με κυβέρνηση εργοδοτικών λόμπι παρά με κυβέρνηση που νοιάζεται για τους πολίτες της.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς επικοινωνιακό· είναι πολιτικό και βαθιά ηθικό. Η μεσαία τάξη δεν χρειάζεται άλλα ευχολόγια και «στοχευμένα μέτρα». Χρειάζεται αξιοπρεπείς μισθούς, χρόνο με την οικογένειά της, ασφάλεια και σταθερότητα. Αντί γι’ αυτά, η κυβέρνηση προσφέρει 13 ώρες καθημερινής σκλαβιάς, διαλυμένες άδειες και τον εργαζόμενο έρμαιο στα χέρια του εργοδότη. Αυτό δεν είναι εκσυγχρονισμός· είναι πισωγύρισμα δεκαετιών.
Και όλα αυτά σε μια χώρα που ήδη κρατά τις θλιβερές πρωτιές της Ευρώπης: περισσότερες ώρες εργασίας, χαμηλότερους μισθούς, δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης. Αντί να μειώσει την ανισότητα, η κυβέρνηση επιλέγει να την εντείνει. Και τολμά να το παρουσιάζει ως «ελεύθερη επιλογή» του εργαζόμενου! Πρόκειται για πολιτική απάτη.
Η αντιπολίτευση δικαίως μιλά για «εργασιακό Μεσαίωνα». Το ΚΚΕ προετοιμάζει απεργιακές κινητοποιήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν απορρύθμιση του εργατικού δικαίου, ενώ η Νέα Αριστερά περιγράφει με παραδείγματα τον εφιάλτη που περιμένει τους εργαζόμενους. Σε αυτό το σκηνικό, οι εξαγγελίες του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ κινδυνεύουν να ακουστούν ως κακόγουστο ανέκδοτο.
Η αλήθεια είναι απλή: το 13ωρο της Κεραμέως ακυρώνει την εικόνα του Πρωθυπουργού, τον εμφανίζει ανακόλουθο και αποκαλύπτει τον πραγματικό προσανατολισμό της κυβέρνησης. Όσο κι αν στη ΔΕΘ ακουστούν μεγάλες κουβέντες για «στήριξη της μεσαίας τάξης», οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά ότι αυτό που τους περιμένει είναι περισσότερη εκμετάλλευση και λιγότερη ζωή. Και αυτή η πολιτική αντίφαση δεν διορθώνεται με επικοινωνιακά τρικ.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς επικοινωνιακό· είναι πολιτικό και βαθιά ηθικό. Η μεσαία τάξη δεν χρειάζεται άλλα ευχολόγια και «στοχευμένα μέτρα». Χρειάζεται αξιοπρεπείς μισθούς, χρόνο με την οικογένειά της, ασφάλεια και σταθερότητα. Αντί γι’ αυτά, η κυβέρνηση προσφέρει 13 ώρες καθημερινής σκλαβιάς, διαλυμένες άδειες και τον εργαζόμενο έρμαιο στα χέρια του εργοδότη. Αυτό δεν είναι εκσυγχρονισμός· είναι πισωγύρισμα δεκαετιών.
Και όλα αυτά σε μια χώρα που ήδη κρατά τις θλιβερές πρωτιές της Ευρώπης: περισσότερες ώρες εργασίας, χαμηλότερους μισθούς, δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης. Αντί να μειώσει την ανισότητα, η κυβέρνηση επιλέγει να την εντείνει. Και τολμά να το παρουσιάζει ως «ελεύθερη επιλογή» του εργαζόμενου! Πρόκειται για πολιτική απάτη.
Η αντιπολίτευση δικαίως μιλά για «εργασιακό Μεσαίωνα». Το ΚΚΕ προετοιμάζει απεργιακές κινητοποιήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν απορρύθμιση του εργατικού δικαίου, ενώ η Νέα Αριστερά περιγράφει με παραδείγματα τον εφιάλτη που περιμένει τους εργαζόμενους. Σε αυτό το σκηνικό, οι εξαγγελίες του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ κινδυνεύουν να ακουστούν ως κακόγουστο ανέκδοτο.
Η αλήθεια είναι απλή: το 13ωρο της Κεραμέως ακυρώνει την εικόνα του Πρωθυπουργού, τον εμφανίζει ανακόλουθο και αποκαλύπτει τον πραγματικό προσανατολισμό της κυβέρνησης. Όσο κι αν στη ΔΕΘ ακουστούν μεγάλες κουβέντες για «στήριξη της μεσαίας τάξης», οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά ότι αυτό που τους περιμένει είναι περισσότερη εκμετάλλευση και λιγότερη ζωή. Και αυτή η πολιτική αντίφαση δεν διορθώνεται με επικοινωνιακά τρικ.
