Έχουν περάσει δύο και πλέον χρόνια από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική. Άλλαξε κάτι προς το καλύτερο και για το δικό του χώρο και για την ευρύτερη προοδευτική παράταξη;
Όχι. Παρά την καθίζηση που υπέστη η ΝΔ στις περσινές ευρωεκλογές(28%), κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να απειλήσει την πρωτιά της. Επομένως, η συντήρηση του σημερινού σκηνικού βολεύει μόνο έναν, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Εξ αντιδιαστολής προκύπτει ότι, αν κάτι αλλάξει, με την (επαν)εμφάνιση ενός νέου παίκτη, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για το αν τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν. Κι εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του Τσίπρα και η εικαζόμενη δημιουργία νέου κόμματος.
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής κάτι ουσιώδες, που να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία σε «φίλους» και αντιπάλους του: ένα ταξίδι στην Αμερική, συμμετοχή σε κάποια Fora, ανασκάλεμα του 2015 με το αίτημα για δημοσίευση των πρακτικών, η συνέντευξη σε γαλλική εφημερίδα. Όμως, κάθε φορά προκαλείται μια μικρή ή μεγαλύτερη αναταραχή από τρεις πλευρές.
Πρώτον, φυσιολογικά, από την κυβέρνηση και τη ΝΔ και κινείται σε δύο γραμμές. Ο κ. Μητσοτάκης, υπουργοί και λοιπά στελέχη υπενθυμίζουν το «καταστροφικό 2015», την «κωλοτούμπα» και τα συναφή. Και η κυβερνητική προπαγάνδα διοχετεύει ότι ο νυν πρωθυπουργός «επιθυμεί» την επιστροφή του προκατόχου του, ότι έτσι «θα ξανασυσπειρώσει» το κόμμα του και τα παρόμοια.
Δεύτερον, από μια φωνακλάδικη σέχτα «ακροκεντρώων», η οποία εμφανίζεται σαν ΠΑΣΟΚ, αλλά στην ουσία δρα ως προκεχωρημένο φυλάκιο(όχι της ΝΔ, αλλά) του κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Αν κάποια στιγμή ο νυν πρωθυπουργός αποχωρήσει, η ομάδα αυτή δεν θα ξέρει πού να πάει.
Τρίτον, από πρόσωπα και γκρουπούσκουλα της ελιτίστικης Αριστεράς της τάξεως του 0,5% έως 2,99%. Δεν τους ενδιαφέρει ποιος κυβερνά, αλλά κάποια ιδεολογική, πολιτική και προσωπική «καθαρότητα», μολονότι αρκετοί από αυτούς συνυπήρξαν στην πλειοψηφία του 35% του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε στην κυβέρνηση με συνεταίρο στον ούλτρα δεξιό Πάνο Καμμένο.
Δύο είναι τα επιχειρήματα, στα οποία συμπίπτουν δεξιοί τε και αριστεροί εναντίον της επιστροφής Τσίπρα:
- Το πρώτο λέει ότι «δεν μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη αυτός που έφερε τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση». Πρόκειται, φυσικά, για αστειότητα. Διότι κάθε προηγούμενος πρωθυπουργός «φέρνει» τον επόμενο. Αυτή είναι η φυσική φορά των πραγμάτων. Δεν έχουμε ισόβιους πρωθυπουργούς, εναλλαγή έχουμε. Μόνο κάποιοι αστείοι ακροκεντρώοι νομίζουν ότι ο σημερινός θα μείνει ισόβιος, ο ίδιος ξέρει ότι πλησιάζει η αποστρατεία του.
- Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι η επάνοδος του Τσίπρα σε πρώτο ρόλο «βολεύει τον Μητσοτάκη», διότι θα «αναστήσει» το 2015, το αντι-Τσίπρα μέτωπο και τα σχετικά.
Πρώτα, αυτό που βολεύει τον Μητσοτάκη είναι η κατάσταση στην αντιπολίτευση να μείνει όπως είναι σήμερα. Παρά τη δική του μεγάλη φθορά(η ΝΔ βρίσκεται κάτω και από το 28% των ευρωεκλογών), δεν έχει αντίπαλο να τον απειλεί.
Μετά, η ΝΔ του Μητσοτάκη κυβερνά έξι χρόνια(όταν θα γίνουν εκλογές μπορεί να είναι εφτά ή οχτώ), η πτώση της οφείλεται στη δική της πολιτική και κανένας «μπαμπούλας» δεν θα τη σώσει. Το 2026(ή 2027) δεν είναι 2019. Δεν θα ψηφίσουμε με κριτήριο τι έγινε το 2015, αυτό έχει ήδη κριθεί. Επίσης, αυτήν τη δεύτερη τετραετία δεν υπάρχουν 60 δισεκατομμύρια, για να μοιράσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να κρατήσει ξανά αλώβητη την αυτοδυναμία της, όπως το 2023.
Αν ο Τσίπρας ηγηθεί νέου κόμματος, η τράπουλα θα ανακατευθεί. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων την εμβέλεια του εγχειρήματός του, αλλά η προσωπική του επιρροή είναι σαφώς μεγαλύτερη από όση έχει σημερινός κομματικός του χώρος, ο πολυδιασπασμένος ΣΥΡΙΖΑ. Οι έρευνες δείχνουν ότι στις εκλογές του 2023 και στις ευρωεκλογές του 2024 «χάθηκαν» εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, απογοητευμένοι από τις εξελίξεις μετά το 2019. Το στοίχημα είναι ποιος μπορεί να κινητοποιήσει αυτόν τον κόσμο. Ο Μητσοτάκης και οι δικοί του θέλουν να αποκλείσουν κάτι τέτοιο, τους συμφέρει η σημερινή ακινησία.
Είναι εύλογο, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του να ανησυχούν μήπως διαταραχθεί το σημερινό στάτους κβο στον απέναντι χώρο. Προτιμούν τη σημερινή ακινησία. Τους βολεύει να υπάρχει πλήθος μικρομεσαίων και μικρών κομμάτων, που ανταγωνίζονται μόνο για τη δεύτερη, τρίτη κ.ο.κ θέση, ώστε η πρώτη να είναι καπαρωμένη από εκείνους. Προτιμούν να υπάρχει πλήθος «τυφλών» για να βασιλεύει ο «μονόφθαλμος»(εκείνοι).
Τα υπόλοιπα θα τα βρουν οι ψηφοφόροι. Εκείνοι που εγκατέλειψαν μαζικά τη ΝΔ του Μητσοτάκη στις περσινές ευρωεκλογές και δεν δείχνουν καμιά διάθεση να επανακάμψουν, αντίθετα φεύγουν κι άλλοι. Θα τα βρουν και οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της άλλης πλευράς, οι οποίοι στις τελευταίες εκλογές πήγαν στο σπίτι τους. Όλοι αυτοί θα κρίνουν, (ότ)αν έρθει η ώρα, αν ο Τσίπρας αποτελεί τον «μπαμπούλα» που προβάλλει η κυβερνητική προπαγάνδα. Όλοι αυτοί θα κρίνουν αν προτιμούν τη σημερινή ακινησία, που βολεύει τον κ. Μητσοτάκη και τους δικούς του, ακριβώς επειδή οι απέναντι είναι ανίκανοι να τους απειλήσουν.
Εντέλει, ισχύει αυτό που έχει πει ο Αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Κλέμεντ Στόουν: «Για να λύσεις ένα πρόβλημα ή να πετύχεις ένα στόχο, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις όλες τις απαντήσεις εκ των προτέρων. Πρέπει όμως να έχεις ξεκάθαρη εικόνα για το πρόβλημα ή το στόχο που θέλεις να πετύχεις».
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το είπε κάπως αλλιώς: «Επειδή τα πράγματα είναι όπως είναι, τα πράγματα δεν πρόκειται να μείνουν όπως είναι»…
Γιώργος Καρελιάς / news247
