Λένε ότι κάθε εκδήλωση, κάθε εικόνα που καταγράφουμε, κάθε τι που συμβαίνει, κάθε ιστορία που θέλουμε να μοιραστούμε έχει έναν/μια πρωταγωνιστή/πρωταγωνίστρια. Έχουμε ανάγκη το κεντρικό πρόσωπο που θα μας «πάρει» και θα μας «παρασύρει» σε αυτό που συμβαίνει. Το γιατί μας συμβαίνει ή μας έχουν μάθει να μας συμβαίνει αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης.
Ήδη χρονοτριβώ με ανούσιες εισαγωγές και χάνω την ουσία…
Η πρωταγωνίστρια της σημερινής «ιστορίας» είναι τυφλή. Δεν μπορεί να δει, δεν μπόρεσε να δει όλους όσοι βρεθήκαμε στο Σύνταγμα, Κυριακή στο τελείωμα του Αυγούστου, για να διαδηλώσουμε κατά του ολοκαυτώματος που συντελείται στη Γάζα.
Είναι τυφλή αλλά «βλέπει» την κτηνωδία σε βάρος αμάχων και κυρίως των παιδιών που δεν πρόλαβαν και δε θα προλάβουν να μεγαλώσουν.
Τυφλή με τον σκύλο οδηγό και τη συνοδό της, ένιωσε με το χέρι της το εικονικό φέρετρο με τη σημαία και την παλαιστινιακή μαντήλα που είχαν φτιάξει οι νεολαίοι από την Παλαιστίνη, εκεί δίπλα από τα ονόματα των νεκρών από τα Τέμπη στο Σύνταγμα.
Νομίζω ότι και να πω για τη σκηνή που κατέγραψα θα είναι μικρά και απλοί βερμπαλισμοί μπροστά στο πείσμα αυτής της ανάπηρης γυναίκας να είναι μαζί μας για να διαδηλώσουμε για το ξεκλήρισμα ενός λαού.
Υποκλίνομαι μπροστά της, όπως αυτή στο Σύνταγμα, στο εικονικό φέρετρο των χιλιάδων παιδιών και αμάχων που δολοφονούνται στη Γάζα.
Όταν είσαι δημοσιογράφος δύσκολα αποποιείσαι την ιδιότητα σου ακόμη κι αν συμμετέχεις σε μια κοινή δράση ως πολίτης. Γι’ αυτό άλλωστε έτρεξα να φωτογραφίσω τη σκηνή. Οι δύο γυναίκες που γονατίζουν μπροστά στο εικονικό φέρετρο για να νιώσει η τυφλή γυναίκα και να μην αρκεστεί στην λεκτική περιγραφή των όσων οι υπόλοιποι βλέπαμε είναι μια από τις εικόνες που θα κουβαλάω μέσα μου όσο αντέχει το μνημονικό μου.
Νοερά λέω «μπράβο και ευχαριστούμε» στην άγνωστη γυναίκα που μας μετέδωσε το πείσμα στη ζωή και τη συμμετοχή αλλά και την πίστη στην προσπάθεια και τον αγώνα που όσοι λίγοι ή «μικροί» είμαστε οφείλουμε να δίνουμε.
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
