Αρκούντως αιφνίδια, χαλαρά ωστόσο, ήσυχα, σαν τα ανακουφιστικά μεταδεκαπενταυγουστιάτικα μελτέμια που ελάφραιναν τη βαριά ατμόσφαιρα της μαζικής επιστροφής στην… κόλαση της μη Δημοκρατίας Μητσοτάκη – πέρασε απ’ το πρωτοσέλιδο της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «Το Βήμα» εκείνη η δημοσκόπηση της Interview για λογαριασμό του politic.gr, υπό τον τίτλο «Σημαντική πτώση για ΝΔ, τι λένε οι πολίτες για το δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας», για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Λοιπόν, εσείς τι λέτε για το… «δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα»; Ανακουφιστήκατε;», είναι το ερώτημά μου – ερώτημα ρητορικό φυσικά, με προφανή τη διάθεση ειρωνείας και σαρκασμού, όχι τόσο της δημοσκόπησης και των ευρημάτων της, όσο της τιτλοφόρησής της από το Μέσο που την δημοσιεύει… Την φανερή πρόθεσή της/του, να υποβάλει στον αναγνώστη μια φενάκη που, ως δια μαγείας, προέκυψε ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι: μια πολιτική κατάσταση επιστροφής στο κατεστραμμένο από τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα, όταν (την 29η Ιουνίου 2023) αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματός του αιφνίδια και αναίτια, συμβάλλοντας στην μετέπειτα συντριβή του.
Ποιος είναι, αλήθεια, ο «κατασκευαστής» αυτής της φενάκης και γιατί την έφτιαξε; Πού αποσκοπεί; Είναι πράγματι μια φενάκη (για το «δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας» μιλάμε), ή μήπως είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν βλέπει ο κοινός νους παρά μόνο οι αναλυτές της συγκεκριμένης δημοσκόπησης και οι τιτλοφόροι του Μέσου που την δημοσίευσε; Και πώς βλέπουν «δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα» οι αναλυτές και οι… τιτλοφόροι στο εύρημα μιας δημοσκόπησης που αναφέρει ότι «στην ερώτηση “Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα”, το 31% συντάσσεται (sic) με τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί κοντά (sic) με 26%»; Είναι, εξάλλου, διατύπωση της εταιρίας δημοσκοπήσεων για την αναφερόμενη ερώτηση και το αναφερόμενο εύρημα αυτή, ή πρόκειται για… ελεύθερη απόδοση του ευρήματος από τους αναλυτές και τους τιτλοφόρους του Μέσου που την δημοσίευσε;
Κατά τα λοιπά, πόσο δεοντολογικό, πόσο νόμιμο και πόσο ηθικό είναι για μια εταιρία δημοσκοπήσεων να εκτελεί παραγγελιές που περιλαμβάνουν έναν, διακεκριμένο έστω, πολιτικό όπως ο Τσίπρας (που, ωστόσο, δεν φέρει την ιδιότητα του προέδρου κοινοβουλευτικού κόμματος, ούτε βέβαια έχει εκδηλώσει πρόθεση να συστήσει κόμμα και ως ηγέτης του να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία) στο ερώτημα της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία όπου, σύμφωνα με τη δημοσκοπική παράδοση συναγωνίζονται αποκλειστικά οι πρόεδροι των κομμάτων που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο; Και τι ακριβώς επιδιώκουν οι παραγγέλοντες όταν ζητούν να «μετρηθεί» ο Τσίπρας – και όχι ο Καραμανλής, ας πούμε, ή άλλοι πρώην πρωθυπουργοί, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Αντώνης Σαμαράς – με τον Μητσοτάκη.
Μπέρδεμα, ε; Όχι όμως για τους πολιτικούς αναλυτές, αυτοί έχουν τις εκδοχές τους και τις διατυπώνουν ασμένως επί, υπό, ή υπέρ του… διπόλου (για το… «δίπολο Μητσοτάκη - Τσίπρα» μιλάμε, σας θυμίζω) και της αιφνίδιας (απ’ το πουθενά κατ’ εμέ) επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή: Η πλέον λογική εκδοχή, βασισμένη σε πληροφορίες απ’ το Μαξίμου και τα πέριξ, περιγράφει την επιστροφή στο εν λόγω δίπολο ως σχεδιασμένη απ’ το επικοινωνιακό επιτελείο Μητσοτάκη στρατηγική, που συσπειρώνει…αντιμνημονιακά την κεντροδεξιά και συντηρεί σε κατάσταση «κατακερματισμένης αναμονής» (σ. σ: σε διαρκή αναμονή της «επιστροφής Τσίπρα με δικό του κόμμα») την κεντροαριστερά.
Την εκδοχή αυτή τεκμηρίωσε, σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές που την διατυπώνουν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, με την απρόσμενα ακραία και διαστρεβλωτική της πολιτικής ιστορίας («Μακιαβελική», την χαρακτήρισαν πολλοί) επίθεσή του στον πρώην πρωθυπουργό, μετά την συνέντευξή του στη γαλλική Le Monde, με αφορμή τη συμπλήρωση 7 χρόνων από τότε που η κυβέρνησή του (σ. σ: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) ολοκλήρωσε την έξοδο της χώρας απ’ τα μνημόνια, ασκώντας ταυτόχρονα δριμεία κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για διαφθορά με στόχο μονομερή ωφελήματα από την ανάπτυξη.
Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι ο ίδιος ο Τσίπρας (και οι συστημικοί παράγοντες που τον στηρίζουν, βεβαίως, είναι πίσω απ’ την δημοσκοπική φενάκη της εικονικής επαναφοράς του διπόλου «Μητσοτάκης – Τσίπρας». Ότι η εξομολόγησή του «Ποτέ δεν διψούσα για εξουσία, αλλά μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους», στο πλαίσιο της συνέντευξής του στη Le Monde, σε συνδυασμό με την προηγούμενη της πρωθυπουργικής ομιλίας στην ΔΕΘ πολυδιαφημισμένη (και πολυαναμενόμενη) παρέμβασή του ως κεντρικός ομιλητής στο συνέδριο του Economist, δεν εκφράζουν παρά την ειλημμένη απόφασή του να επανέλθει στην ενεργό πολιτική…
Δεν… γνωρίζω – δεν απαντώ, λέω εγώ. Κι ας μου λέει η… τεχνητή νοημοσύνη πως «ο Σεπτέμβριος θα είναι μήνας – κλειδί. Και ότι «η ομιλία στο Economist, σε συνδυασμό με τη ΔΕΘ, θα καθορίσει αν η ‘επιστροφή’ Τσίπρα θα καταγραφεί ως σοβαρή κυβερνητική πρόταση ή ως μια αναλαμπή χωρίς συνέχεια»…
