Τρελή χαρά όταν δημόσιο πρόσωπο υποπέσει σε ολίσθημα. Ακόμα πιο τρελή χαρά αν έχει ξεφύγει το παιδί του. Ιδανικό υλικό για διαπόμπευση. Με αφορμή τις πρόσφατες συλλήψεις των γιων του Μιχάλη Κατρίνη και του Ανδρέα Λοβέρδου για παραβάσεις στο τιμόνι, οι επικριτές βρήκαν ευκαιρία να λυσσάξουν. Ναι, πρόκειται για νεανικές ανοησίες, πρόκειται για παραβατικές συμπεριφορές, πρόκειται για παραβίαση του νόμου. Πιθανότατα υπήρξε και υπεροψία από τους νεαρούς. Από εκεί όμως μέχρι τη γενίκευση και τον λιθοβολισμό υπάρχει απόσταση.
Οι συλλήψεις των γιων έγιναν αφορμή για κατηγορητήριο εφ’ όλης της ύλης για τους πατεράδες. Τι τρελή χαρά να μπορεί καθένας να ανασύρει από το παρελθόν τα λάθη των γονιών, να μιλά για την πολιτική τους διαδρομή, ακόμη και για την ανθρώπινη ποιότητά τους. Κάπου εδώ όμως η κριτική ξεπερνά το όριο και μετατρέπεται σε κάτι πολύ φτηνό.
Τα περιστατικά είναι γνωστά και δεν χρειάζονται ωραιοποίηση.
➤ Ο δεκαεξάχρονος γιος του Μιχάλη Κατρίνη οδηγούσε χωρίς δίπλωμα, δεν σταμάτησε σε σήμα της αστυνομίας και ακολούθησε καταδίωξη. Ο ίδιος ο βουλευτής μίλησε καθαρά, χωρίς μισόλογα, αναγνώρισε την παρανομία, ανέλαβε την ευθύνη που του αναλογεί ως γονέας και επανέλαβε το αυτονόητο ότι ο νόμος ισχύει για όλους.
➤ Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο εικοσάχρονος γιος του Ανδρέα Λοβέρδου συνελήφθη επίσης μετά από καταδίωξη. Παραβίασε στοπ, μπήκε ανάποδα σε μονόδρομο, έκανε επικίνδυνους ελιγμούς. Και εδώ η δημόσια τοποθέτηση του πατέρα κινήθηκε στην ίδια γραμμή. Στήριξη στο παιδί, αλλά καμία αμφισβήτηση της ισότητας απέναντι στον νόμο.
Μπορούμε να διαφωνούμε με τον Κατρίνη και με τον Λοβέρδο. Μπορούμε να φτιάξουμε λίστες με τις διαφωνίες μας για τον τρόπο που πολιτεύονται, για όσα πρεσβεύουν. Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατικής αντιπαράθεσης. Είναι όμως άλλο πράγμα να κρίνουμε έναν πολιτικό για τις πράξεις του και άλλο να τον εμφανίζουμε ως συνολικά ανίκανο επειδή ο γιος του έκανε μια επικίνδυνη, νεανική ανοησία.
Σαν να ξεχνάμε κάτι βασικό. Η νεότητα δεν είναι περίοδος αγιοσύνης. Πολλοί από όσους σήμερα σηκώνουν το δάχτυλο έκαναν στα δεκαέξι ή στα είκοσι λάθη που, αν είχαν καταγραφεί, θα τους στοίχειωναν ακόμη. Η διαφορά είναι ότι τότε δεν υπήρχαν κάμερες παντού ούτε κοινωνικά δίκτυα έτοιμα να κατασπαράξουν. Χωρίς απλή λογική. Ένας νέος με μία ή δύο παραβάσεις στο ιστορικό του δεν είναι εγκληματίας ούτε ο γονιός είναι άχρηστος. Δεν είπε κανείς να μην τιμωρηθούν. Με πνεύμα δικαιοσύνης, να τιμωρηθούν αναλογικά.
Υπάρχει απαίτηση από τα παιδιά των πολιτικών να ζουν χωρίς λάθη, χωρίς ανοησίες, χωρίς υπερβολές. Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι τα κάναμε ή τα παιδιά μας κάνουν κι αυτά τα δικά τους λάθη. Ας αφήσουμε λοιπόν την πέτρα στην άκρη κι ας κοιτάξει καθένας μας το δικό του σπίτι.
