Τυφλοί στο μεγαλείο τους ! Λες και θα είναι αιώνιοι ! / Κι όλα τους τα μπιστεύουνται σ' αγορασμένα χέρια / που μέρα - νύχτα εργάζουνται γι' αυτούς κ' ιδρωκοπάνε / Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη. / Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.
Αυτό το ποιητικό κείμενο, αποσπασμένο από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρέχτ, μοιάζει να περιγράφει ιδανικά τους «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας: τους Μητσοτάκηδες, τους Πιερρακάκηδες, τους Γεραπετρίτηδες, τους Χατζηδάκηδες, Βορίδηδες, τους Φλωρίδηδες τους Γεωργιάδηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τους Βελόπουλους, τους Φάμελλους και τους άλλους συστημικούς λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, πλαισιωμένους από τους κρατικούς και παρακρατικούς, θεσμικούς και παραθεσμικούς, δημοσιογραφικούς και παραδημοσιογραφικούς «στρατούς από αγορασμένα (σ. σ: και απλήρωτα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) χέρια», να «εργάζουνται μέρα - νύχτα γι' αυτούς» και να… ιδρωκοπάνε.
Και ξαφνικά, ο ύπατος αυτών Κώστας Τασούλας, οχταμηνίτικος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον, βγαίνει μέσω της εφημερίδας «Το Βήμα» και σαλπίζει το εμβατήριο της… ανησυχίας του («Κοιμάμαι και ξυπνώ / με το Σύνταγμα στο προσκεφάλι μου / μόνιμα ανοιχτό / στις σελίδες του άρθρου 37 / που περιγράφουν λεπτομερώς / τις διαδικασίες των διερευνητικών εντολών, / στην περίπτωση που κανένα κόμμα / δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή), προκειμένου να τους… ανοίξει τα μάτια, να δουν την τύφλα τους!.. Το ενδεχόμενο της… ακυβερνησίας που, απειλητικό, έρχεται ολοταχώς…
Αλλά τι είναι αυτό – ποιοι είναι αυτοί, εντέλει – που προκαλούν την «ακυβερνησία που έρχεται», αν έρχεται, και ποιους ακριβώς απειλεί το ενδεχόμενο της έλευσής της; «Κατά τον Κώστα Τασούλα, είναι η εμφανής διά γυμνού οφθαλμού ρευστότητα» που θεωρεί πως χαρακτηρίζει «τις διαμορφούμενες πολιτικές συνθήκες», μας ενημερώνει «ΤΟ ΒΗΜΑ», εννοώντας την εμφαινόμενη στις δημοσκοπήσεις ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού του παρόντος, προφανώς: «Ο Πρόεδρος αισθάνεται τη φθορά του χρόνου που πιέζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη», προσθέτει ακολούθως, εννοώντας την καθίζηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω της διαρκώς αυξανόμενης, στη διάρκεια του χρόνου, διαφθοράς της που … αισθάνονται και καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, προφανώς. Και εκτιμά, εν τέλει, ότι όλο αυτό «δεν είναι απίθανο να φέρει τη χώρα προ πολιτικού αδιεξόδου». Εννοώντας, προφανώς, όχι την χώρα αλλά την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή το πολιτικό σύστημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί: την Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία…
Αλλά, όπως είπε κάποτε ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης και, υποθέτω, και ο κ. Τασούλας πιστεύει, «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Επομένως, την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή, στην καλύτερη .το κόμμα του (τη ΝΔ) είχε στο νου του ο Πρόεδρος, όταν – μέσω της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, επαναλαμβάνω – δήλωνε ότι ανησυχεί για το ενδεχόμενο της… ακυβερνησίας που, απειλητικό, έρχεται ολοταχώς και «δεν είναι απίθανο να φέρει τη χώρα προ πολιτικού αδιεξόδου».
Αυτό εξάλλου, αποκαλύπτεται και από την περιγραφόμενη εκ του «Βήματος» εκτίμησή του, ότι «η αυτοδυναμία είναι μεν διεκδικήσιμη από τον κ. Μητσοτάκη, αλλά μάλλον δύσκολα επιτεύξιμη» (σ. σ: σαν να λέμε «χαιρέτα τη την αυτοδυναμία – και την τρίτη τετραετία που χάνεις, κ. Μητσοτάκη») και ότι, εξ αυτού, «το πιθανότερο είναι να μην αρκέσει μια εκλογική αναμέτρηση και πιθανόν να χρειαστεί και δεύτερη, ίσως και τρίτη, αν δεν εξασφαλίζονται οι απαιτούμενες έδρες για αυτοδύναμες ή έστω βιώσιμες κυβερνήσεις συνεργασίας»
Και ξαφνικά, ο ύπατος αυτών Κώστας Τασούλας, οχταμηνίτικος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον, βγαίνει μέσω της εφημερίδας «Το Βήμα» και σαλπίζει το εμβατήριο της… ανησυχίας του («Κοιμάμαι και ξυπνώ / με το Σύνταγμα στο προσκεφάλι μου / μόνιμα ανοιχτό / στις σελίδες του άρθρου 37 / που περιγράφουν λεπτομερώς / τις διαδικασίες των διερευνητικών εντολών, / στην περίπτωση που κανένα κόμμα / δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή), προκειμένου να τους… ανοίξει τα μάτια, να δουν την τύφλα τους!.. Το ενδεχόμενο της… ακυβερνησίας που, απειλητικό, έρχεται ολοταχώς…
Αλλά τι είναι αυτό – ποιοι είναι αυτοί, εντέλει – που προκαλούν την «ακυβερνησία που έρχεται», αν έρχεται, και ποιους ακριβώς απειλεί το ενδεχόμενο της έλευσής της; «Κατά τον Κώστα Τασούλα, είναι η εμφανής διά γυμνού οφθαλμού ρευστότητα» που θεωρεί πως χαρακτηρίζει «τις διαμορφούμενες πολιτικές συνθήκες», μας ενημερώνει «ΤΟ ΒΗΜΑ», εννοώντας την εμφαινόμενη στις δημοσκοπήσεις ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού του παρόντος, προφανώς: «Ο Πρόεδρος αισθάνεται τη φθορά του χρόνου που πιέζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη», προσθέτει ακολούθως, εννοώντας την καθίζηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω της διαρκώς αυξανόμενης, στη διάρκεια του χρόνου, διαφθοράς της που … αισθάνονται και καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, προφανώς. Και εκτιμά, εν τέλει, ότι όλο αυτό «δεν είναι απίθανο να φέρει τη χώρα προ πολιτικού αδιεξόδου». Εννοώντας, προφανώς, όχι την χώρα αλλά την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή το πολιτικό σύστημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί: την Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία…
Αλλά, όπως είπε κάποτε ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης και, υποθέτω, και ο κ. Τασούλας πιστεύει, «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Επομένως, την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή, στην καλύτερη .το κόμμα του (τη ΝΔ) είχε στο νου του ο Πρόεδρος, όταν – μέσω της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, επαναλαμβάνω – δήλωνε ότι ανησυχεί για το ενδεχόμενο της… ακυβερνησίας που, απειλητικό, έρχεται ολοταχώς και «δεν είναι απίθανο να φέρει τη χώρα προ πολιτικού αδιεξόδου».
Αυτό εξάλλου, αποκαλύπτεται και από την περιγραφόμενη εκ του «Βήματος» εκτίμησή του, ότι «η αυτοδυναμία είναι μεν διεκδικήσιμη από τον κ. Μητσοτάκη, αλλά μάλλον δύσκολα επιτεύξιμη» (σ. σ: σαν να λέμε «χαιρέτα τη την αυτοδυναμία – και την τρίτη τετραετία που χάνεις, κ. Μητσοτάκη») και ότι, εξ αυτού, «το πιθανότερο είναι να μην αρκέσει μια εκλογική αναμέτρηση και πιθανόν να χρειαστεί και δεύτερη, ίσως και τρίτη, αν δεν εξασφαλίζονται οι απαιτούμενες έδρες για αυτοδύναμες ή έστω βιώσιμες κυβερνήσεις συνεργασίας»
Τέλος, επισφραγίζοντας την… ανησυχία του για τις χρονοβόρες συνταγματικές διεξόδους που υποδεικνύονται από τη Δημοκρατία μας σε περιπτώσεις δυσκολίας σχηματισμού κυβερνήσεων, με μια απροκάλυπτα κινδυνολογική αναφορά («Δεν είναι απίθανο στο μέσον των πιθανών διαδοχικών αναμετρήσεων να υπάρξει, εκ των αποτελεσμάτων τους, αλυσίδα πολιτικών γεγονότων και συνθηκών, που να επιδεινώσουν έτσι περαιτέρω τις πολιτικές συνθήκες») μοιάζει να δηλώνει απερίφραστα, «Μητσοτάκης ή χάος»!.. Ή στην… καλύτερη, «ΝΔ ή χάος»!..
