Έφυγε από την ζωή ο αιρετικός μουσικοκριτικός
Σε ηλικία 73 ετών έφυγε από τη ζωή ο γνωστός μουσικοκριτικός εντύπων και ραδιοφωνικών σταθμών, Αργύρης Ζήλος. Η είδηση έγινε γνωστή μετά από ανάρτηση του δημοσιογράφου Θάναση Μήνα, όπου αναφέρθηκε στην εποχή που συνεργάστηκαν στον Rock Fm και στον Ρόδον 94,4 στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
«Καλό ταξίδι στον Αργύρη Ζήλο (1952- 2025). Για όσους τον διαβάζαμε φανατικά στον Ήχο (και αργότερα στο Ποπ + Ροκ) και ακούγαμε τις εκπομπές του στον 902 και στην ΕΡΑ, στάθηκε πραγματικός δάσκαλος. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τον συνάντησα, κάνοντας τα πρώτα μου βήματα στον Rock Fm και στον Ρόδον 94,4 στις αρχές του ’90. Έλεγαν ότι ο Ζήλος ήταν δύσκολος και ήταν πράγματι (αν και μπορώ να βεβαιώσω ότι είχε και τρομερό χιούμορ), ήταν όμως πρώτα από όλα εκλεκτικός και ακέραιος. Ποιος άλλος έχει τολμήσει να παίξει στο ραδιόφωνο τη “σιωπή” του“4.33” του John Cage;»
Γεννημένος στην Αθήνα, εντάχθηκε το 1973 στο περιοδικό Ήχος, όπου άρχισε να ξεχωρίζει για τις γνώσεις του στη μουσική. Λίγο αργότερα άρχισε να αρθρογραφεί στο Αθηνόραμα.
Για σαράντα πέντε χρόνια ανέδειξε ό,τι νέο εμφανιζόταν στη μουσική.
Τα τελευταία πολλά χρόνια είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ενώ οι δημόσιες εμφανίσεις του ήταν πλέον σπάνιες, περιοριζόμενες κυρίως στον στενό του κύκλο.
Σε μια συνέντευξή του το 2021 στο περιοδικό mic είχε πει για την αντικειμενικότητα της κριτικής: «Κάθε κριτικός και ακροατής έχει τις προκαταλήψεις του, ακόμη κι όταν ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έχει. Δεν θα μου ήταν εύκολο να πω ότι αυτό είναι καλό αλλά δεν μ’ αρέσει. Η σκέψη μου καταλήγει πάντα στο αν θα το πρότεινα, δεν μπορώ να σκεφτώ αλλιώς. Οπότε μπορεί να έλεγα ότι ο δίσκος για το είδος του είναι καλός, όσο στερεότυπο κι αν ακούγεται. Αλλά θα άφηνα να φανεί ότι αυτό το είδος δεν το προτιμώ».
** Φωτογραφία από το mic.gr
***Γιάννης Αλεξίου:
Η απώλειά του σηματοδοτεί το τέλος εποχής στην μουσικοκριτική.
Αρης Καραμπεάζης:
Ο Αργύρης Ζήλος, παρά τα όσα περί του αντιθέτου θα λεχθούν με την αφορμή του θανάτου, δεν ήταν κατά βάση αγαπητός στους μουσικόφιλους (για τους 'μουσικούς' δεν το συζητώ καν). Και αυτό διότι συστηματικά, συγκροτημένα και με γνώση τους τάραζε τα ιερά και τα όσια, αντιπροτείνοντας σοβαρές ακροάσεις που ενίοτε έμοιαζαν να έρχονται από το πουθενά και να απευθύνονται στον κανένα, αλλά μόνο έτσι δεν ήταν. Σε διάφορα γκρουπ/ομάδες φανατικών της τάδε και της δεινά σκηνής/ είδους/ γκρουπ/ εποχής, κάθε τόσο ανασύρονται αποσπάσματα από κριτικές του, με προτροπές του τύπου "δείτε πως έθαβε τότε το 'αριστούργημα' μας, θάψτε τον κι εσείς τώρα που κανείς δεν ασχολείται με τις κριτικές και τους κριτικούς".
Ε ήρθε και αυτή η ώρα λοιπόν, όπως θα έρθει και για όλους (έως τότε ας θάβουμε και κανένα 'αριστούργημα' που και που, δεν κάνει. κακό).
Τα αιώνια σέβη μας στον άνθρωπο που έδειξε τον δρόμο, σε όσους ακούν και γράφουν σοβαρά για μουσική, όποιος και αν είναι αυτός.
Μάνος Μπούρας:
Όποιος θέλησε να γράψει για μουσική στην Ελλάδα, θέλησε να μπορεί να γράφει όπως ο Αργύρης Ζήλος. Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα, δεν ξέρω αν τα κατάφερα αλλά προσπάθησα.
Κρατάω τις φορές που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και μιλήσαμε, η παρέα του ήταν απολαυστική και το χιούμορ του άπιαστο.
Χάρης Συμβουλίδης:
Όταν μονάχα τον διάβαζα, ο Αργύρης Ζήλος μου δίδαξε το σπουδαιότερο μάθημα για ό,τι στη συνέχεια έγινε για μένα μια ολάκερη επαγγελματική πορεία - πως η κριτική μουσικής είναι μια σοβαρή υπόθεση και πως έτσι πρέπει ν' αντιμετωπίζεται, εάν επιθυμείς κι εσύ αυτό το δημόσιο βήμα. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι καθόλου, στο μικρό μας «χωριό».
Δεν έχει σημασία αν τα συμφωνούσαμε ή όχι στα τι και πώς, από εκεί και πέρα. Τσακωνόμασταν συχνά (ειδικά για το ελληνικό ρεπερτόριο, αλλά και για τα πολιτικά). Πολλές φορές, όμως, μ' έκανε και να γελάω, όπως κάποτε π.χ. που κουβεντιάζαμε για τον Στέλιο Καζαντζίδη και μου είπε μια αμίμητα αυτοσαρκαστική ατάκα.
Μιχάλης Γελασάκης:
Δεν τον ενδιέφερε να είναι ευχάριστος, ούτε έκανε δημόσιες σχέσεις. Υπήρξε ακριβοδίκαιος και ακριβοάδικος με καλλιτέχνες. Έγραψε για αυτούς με γνώση και θάρρος τη γνώμη του, γι' αυτό ενώ αντιλαμβανόταν όλοι την αξία του, δεν ήταν αρεστός.
Βέβαια, σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες των παρακολουθούσαν και περίμεναν με αγωνία να διαβάσουν τι θα γράψει για εκείνους -και για τους άλλους. Το ίδιο συνέβαινε και με τους άλλους μουσικοκριτικούς. Όλοι τον διάβαζαν!
Δεν τον ενδιέφερε να είναι κολλητός τους, ούτε να φωτογραφίζεται μαζί τους. Έχει μιλήσει για αυτά σε συνεντεύξεις του. Αγαπούσε βαθιά τη μουσική και την παραγωγή της. Ακούραστος ακροατής όλα τα χρόνια έγραψε σε πολλά περιοδικά (Ήχος, Ποπ & Ροκ, Δίφωνο, Τέταρτο, Audio κ.ά), τότε που ο κόσμος γέμιζε τα δισκοπωλεία και αγόραζε τίτλους στα περίπτερα. Υπήρξε και ραδιοφωνικός παραγωγός στην ΕΡΑ, τον Τοπ FM, τον 902 και τον Rock FM, ενώ το πέρασμά του από "Το Βήμα" και την "Καθημερινή" ήταν σύντομο.
Υπήρξαν και άλλοι αυστηροί κριτικοί, αλλά εκείνος θα έχει μια ιδιαίτερη θέση λόγω και ιδιοσυγκρασίας.
Ο Αργύρης Ζήλος θα αποτελεί πάντα ένα παράδειγμα για έναν "ρόλο" που έχει από καιρό εκφυλιστεί.
Άκης Έβενης:
Για πολλά χρόνια κρατήσαμε την παρέα μας παρ' όλες τις έντονες διαφωνίες μας, μερικές φορές σε βαθμό καυγάδων, κυρίως, για την σκληρή κριτική που ασκούσε σε καλλιτέχνες και παραγωγές ηχογραφημάτων.
Ο Αργύρης ήταν αυτός που μου άνοιξε τον δρόμο προκειμένου να παρουσιάζω τα διαφημιστικά προγράμματα ξένου ρεπερτορίου των εταιρειών Warner, Elektra, κ.λ.π, που αντιπροσώπευε η εταιρεία ΛΥΡΑ επί Αλέκου Πατσιφά. Αργότερα, όταν άνοιξε η Warner music, στην Ελλάδα, με διευθύνοντα σύμβουλο τον Δημητρίου, συνέχισα εκεί για μια διετία.
Γιώργος Φλωράκης:
Ο Αργύρης ήταν σπουδαίος δάσκαλος: μ´ αυτά που έβαζε στο ραδιόφωνο, μ´ αυτά που έγραφε, μ´ αυτά που έλεγε στις κατ´ ιδίαν συζητήσεις… Αγοράσαμε άπειρους δίσκους από αυτούς που έπαιζε, μπήκαμε σε σκέψεις από νωρίς, «τι είναι η μουσική», «πού πηγαίνει», ακούσαμε κραξίματα όταν πίστευε ότι χαριζόμασταν στις δισκογραφικές εταιρείες… Δεν ξεχνάω τίποτα και κρατάω πάνω απ´ όλα την αγάπη του για τη μουσική, το θάρρος της γνώμης του και το φτυάρι με χιούμορ που έριχνε στη στήλη «Με Δυο Λόγια» -ή κάπως έτσι- στον «Ήχο» των αρχαίων εποχών.
Η απώλειά του σηματοδοτεί το τέλος εποχής στην μουσικοκριτική.
Αρης Καραμπεάζης:
Ο Αργύρης Ζήλος, παρά τα όσα περί του αντιθέτου θα λεχθούν με την αφορμή του θανάτου, δεν ήταν κατά βάση αγαπητός στους μουσικόφιλους (για τους 'μουσικούς' δεν το συζητώ καν). Και αυτό διότι συστηματικά, συγκροτημένα και με γνώση τους τάραζε τα ιερά και τα όσια, αντιπροτείνοντας σοβαρές ακροάσεις που ενίοτε έμοιαζαν να έρχονται από το πουθενά και να απευθύνονται στον κανένα, αλλά μόνο έτσι δεν ήταν. Σε διάφορα γκρουπ/ομάδες φανατικών της τάδε και της δεινά σκηνής/ είδους/ γκρουπ/ εποχής, κάθε τόσο ανασύρονται αποσπάσματα από κριτικές του, με προτροπές του τύπου "δείτε πως έθαβε τότε το 'αριστούργημα' μας, θάψτε τον κι εσείς τώρα που κανείς δεν ασχολείται με τις κριτικές και τους κριτικούς".
Ε ήρθε και αυτή η ώρα λοιπόν, όπως θα έρθει και για όλους (έως τότε ας θάβουμε και κανένα 'αριστούργημα' που και που, δεν κάνει. κακό).
Τα αιώνια σέβη μας στον άνθρωπο που έδειξε τον δρόμο, σε όσους ακούν και γράφουν σοβαρά για μουσική, όποιος και αν είναι αυτός.
Μάνος Μπούρας:
Όποιος θέλησε να γράψει για μουσική στην Ελλάδα, θέλησε να μπορεί να γράφει όπως ο Αργύρης Ζήλος. Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα, δεν ξέρω αν τα κατάφερα αλλά προσπάθησα.
Κρατάω τις φορές που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και μιλήσαμε, η παρέα του ήταν απολαυστική και το χιούμορ του άπιαστο.
Χάρης Συμβουλίδης:
Όταν μονάχα τον διάβαζα, ο Αργύρης Ζήλος μου δίδαξε το σπουδαιότερο μάθημα για ό,τι στη συνέχεια έγινε για μένα μια ολάκερη επαγγελματική πορεία - πως η κριτική μουσικής είναι μια σοβαρή υπόθεση και πως έτσι πρέπει ν' αντιμετωπίζεται, εάν επιθυμείς κι εσύ αυτό το δημόσιο βήμα. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι καθόλου, στο μικρό μας «χωριό».
Δεν έχει σημασία αν τα συμφωνούσαμε ή όχι στα τι και πώς, από εκεί και πέρα. Τσακωνόμασταν συχνά (ειδικά για το ελληνικό ρεπερτόριο, αλλά και για τα πολιτικά). Πολλές φορές, όμως, μ' έκανε και να γελάω, όπως κάποτε π.χ. που κουβεντιάζαμε για τον Στέλιο Καζαντζίδη και μου είπε μια αμίμητα αυτοσαρκαστική ατάκα.
Μιχάλης Γελασάκης:
Δεν τον ενδιέφερε να είναι ευχάριστος, ούτε έκανε δημόσιες σχέσεις. Υπήρξε ακριβοδίκαιος και ακριβοάδικος με καλλιτέχνες. Έγραψε για αυτούς με γνώση και θάρρος τη γνώμη του, γι' αυτό ενώ αντιλαμβανόταν όλοι την αξία του, δεν ήταν αρεστός.
Βέβαια, σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες των παρακολουθούσαν και περίμεναν με αγωνία να διαβάσουν τι θα γράψει για εκείνους -και για τους άλλους. Το ίδιο συνέβαινε και με τους άλλους μουσικοκριτικούς. Όλοι τον διάβαζαν!
Δεν τον ενδιέφερε να είναι κολλητός τους, ούτε να φωτογραφίζεται μαζί τους. Έχει μιλήσει για αυτά σε συνεντεύξεις του. Αγαπούσε βαθιά τη μουσική και την παραγωγή της. Ακούραστος ακροατής όλα τα χρόνια έγραψε σε πολλά περιοδικά (Ήχος, Ποπ & Ροκ, Δίφωνο, Τέταρτο, Audio κ.ά), τότε που ο κόσμος γέμιζε τα δισκοπωλεία και αγόραζε τίτλους στα περίπτερα. Υπήρξε και ραδιοφωνικός παραγωγός στην ΕΡΑ, τον Τοπ FM, τον 902 και τον Rock FM, ενώ το πέρασμά του από "Το Βήμα" και την "Καθημερινή" ήταν σύντομο.
Υπήρξαν και άλλοι αυστηροί κριτικοί, αλλά εκείνος θα έχει μια ιδιαίτερη θέση λόγω και ιδιοσυγκρασίας.
Ο Αργύρης Ζήλος θα αποτελεί πάντα ένα παράδειγμα για έναν "ρόλο" που έχει από καιρό εκφυλιστεί.
Άκης Έβενης:
Για πολλά χρόνια κρατήσαμε την παρέα μας παρ' όλες τις έντονες διαφωνίες μας, μερικές φορές σε βαθμό καυγάδων, κυρίως, για την σκληρή κριτική που ασκούσε σε καλλιτέχνες και παραγωγές ηχογραφημάτων.
Ο Αργύρης ήταν αυτός που μου άνοιξε τον δρόμο προκειμένου να παρουσιάζω τα διαφημιστικά προγράμματα ξένου ρεπερτορίου των εταιρειών Warner, Elektra, κ.λ.π, που αντιπροσώπευε η εταιρεία ΛΥΡΑ επί Αλέκου Πατσιφά. Αργότερα, όταν άνοιξε η Warner music, στην Ελλάδα, με διευθύνοντα σύμβουλο τον Δημητρίου, συνέχισα εκεί για μια διετία.
Γιώργος Φλωράκης:
Ο Αργύρης ήταν σπουδαίος δάσκαλος: μ´ αυτά που έβαζε στο ραδιόφωνο, μ´ αυτά που έγραφε, μ´ αυτά που έλεγε στις κατ´ ιδίαν συζητήσεις… Αγοράσαμε άπειρους δίσκους από αυτούς που έπαιζε, μπήκαμε σε σκέψεις από νωρίς, «τι είναι η μουσική», «πού πηγαίνει», ακούσαμε κραξίματα όταν πίστευε ότι χαριζόμασταν στις δισκογραφικές εταιρείες… Δεν ξεχνάω τίποτα και κρατάω πάνω απ´ όλα την αγάπη του για τη μουσική, το θάρρος της γνώμης του και το φτυάρι με χιούμορ που έριχνε στη στήλη «Με Δυο Λόγια» -ή κάπως έτσι- στον «Ήχο» των αρχαίων εποχών.
Φώντας Τρούσας:
Τον Αργύρη Ζήλο τον γνώρισα από κοντά στο τέλος του 1996. Ήμουν νέος στο χώρο, πολύ νέος. Παρότι όχι πιτσιρικάς. Ήμουνα ήδη στο «Jazz & Τζαζ» και είχα έτοιμο το πρώτο βιβλίο μου, το «Ραντεβού στο Κύτταρο». Παρ’ όλα αυτά ήμουν άγνωστος. Κάτι που είχε (και έχει) και τα καλά του και τα κακά του. Όταν βγήκε το βιβλίο, ας πούμε, το αγκάλιασαν όλοι. Είχε άπειρες κριτικές, έντυπες εννοώ (το ίντερνετ ήταν στα σπάργανα) και όλοι είχαν έναν καλό λόγο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα – όχι όπως σήμερα, όπου αρκετοί με βρίζουν και με κανσελάρουν λόγω του συγκρουσιακού χαρακτήρα μου (όσον αφορά απόψεις ευρύτερες, που άπτονται όμως και της κουλτούρας).
Τέλος πάντων είχα το τηλέφωνο του Ζήλου, γιατί ο Αργύρης έγραφε στο «Jazz & Τζαζ» πριν πάω εγώ εκεί (τον Γενάρη του ’95) και καθώς η αγαπητή Γιούλη (Μαρτίνη) εξακολουθούσε να του ταχυδρομεί κάθε τεύχος που κυκλοφορούσε είχα την άνεση να τον πάρω ένα τηλέφωνο, λέγοντάς του πως θα του στείλω το βιβλίο για να γράψει κάτι στο Audio (στο περιοδικό που έγραφε τότε). Όντως ο Αργύρης πήρε το βιβλίο, το διάβασε και έγραψε στο Audio καλά λόγια γενικώς, τονίζοντας όμως πως έγραφα θετικά για πολλούς που δεν το άξιζαν (κάπως έτσι το διατύπωνε – το έχω κάπου το απόκομμα). Να μην πω τι μου είχε πει στο τηλέφωνο, για το ίδιο θέμα...
Σε κάθε περίπτωση ο Αργύρης ήταν εκείνος που ενδιαφέρθηκε περισσότερο από όλους για να με βοηθήσει στην παρουσίαση του βιβλίου, στο Καφέ Παράσταση, στα Εξάρχεια, τον Φλεβάρη του ’97. Γούσταρε τη φάση, μάλλον γούσταρε επί της ουσίας και όλα όσα έγραφα εκεί μέσα, κι έτσι ανέλαβε να πάρει τηλέφωνο σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες που είχαν έρθει τότε στην εκδήλωση, τιμώντας με. Εκείνος είχε ρίξει την ιδέα, και του είχα πει... φυσικά, κάνε το και σ’ ευχαριστώ.
Γιατί, τι νόημα είχε να πάρει ένας άγνωστος συγγραφέας τον Πουλικάκο, ας πούμε, και να του πει... έλα εκεί; Ενώ ο Αργύρης ήταν αλλιώς. Το όνομά του ήταν γκαραντί. Πήρε πολλούς ο Αργύρης τηλ. και πλάκωσαν στο Καφέ Παράσταση και ο Πουλίκας, και ο Σπάθας, και ο Ηρακλής, και ο Καραμήτρος, και ο Καρακαντάς, και από άλλη μεριά (μάλλον) είχαν έρθει η Λήδα, ο Δεκεριάν των Αγάπανθος, ο Πάνος Σαββόπουλος, πιθανώς και άλλοι. Φοβερή μάζωξη... Χωρίς τον Αργύρη τίποτα δεν θα συνέβαινε.
Συναντηθήκαμε κι άλλες φορές μετά, βασικά στα δισκάδικα, και κάπου αλλού, και πάντα ήταν ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, επαινετικός και καυστικός μαζί μου. Δηλαδή σ’ έφτιαχνε και στην έχωνε ταυτόχρονα. Κάπου με τσάντιζε λίγο αυτό το στυλ, αλλά γνωρίζοντάς τον από χρόνια από τα περιοδικά και ξέροντας το ύφος του δεν τον παρεξηγούσα. Τον άφηνα να λέει... όχι στο στυλ... ασ’ τον τρελό στην τρέλα του... αλλά από σεβασμό.
Είχα να τον δω πάνω από δέκα χρόνια τον Αργύρη Ζήλο, αλλά μάθαινα νέα του από τον Αντώνη Ξαγά και του έστελνα χαιρετίσματα. Ε... μέχρι σήμερα...
[PHOTO κάτω:Καφέ Παράσταση, Φεβ. 1997, Αργύρης, Σπάθας, Ηρακλής, Καραμήτρος με το πολύ μαλλί ντράμερ στη Λαιστρυγόνα του Σαββόπουλου, Καρακαντάς με το δερμάτινο αριστερά από Juniors, Axis κ.λπ., σχεδόν όλοι στον άλλο κόσμο πια]
Πέτρος Κατσάκος:
Αποχαιρετώντας τον Αργύρη Ζήλο κι ένα κομμάτι της νιότης μας
Κάποτε τους διαβάζαμε με λαχτάρα.
Σε καφέ, σε λεωφορεία, στα παγκάκια της πόλης με το βλέμμα να ψάχνει μια φράση, μια λέξη που θα μας άνοιγε έναν καινούργιο κόσμο.
Τότε που οι μουσικοκριτικοί δεν ήταν απλώς συντάκτες, ήταν «μεγάλοι αδερφοί» στη διαμόρφωση της δικής μας μουσικής ταυτότητας.
Ήταν εκείνοι που άναβαν το φυτίλι της περιέργειας, που μας έκαναν να ψάχνουμε βινύλια, να μαζεύουμε περιοδικά, να τοποθετούμε τη βελόνα λίγο πιο προσεκτικά, να ακούμε με προσοχή γιατί «έτσι έπρεπε».
Πέρυσι έφυγε ο Αντώνης Φράγκος, σήμερα ο Αργύρης Ζήλος… γραφιάδες της μουσικής που έγραψαν για τις μουσικές που θα γίνονταν η ιστορία της δικής μας ενηλικίωσης. Κι έφυγαν. Αθόρυβα. Όπως αθόρυβα περνούν σε δεύτερη ζωή τα πράγματα που κάποτε υπήρξαν ολόκληρα σύμπαντα.
Κι εμείς μένουμε τώρα με τα βινύλια μας, με τα ξεθωριασμένα τεύχη, με τα κομμένα εισιτήρια από συναυλίες που δεν θα ξαναγίνουν ποτέ. Αποδείξεις μιας εποχής που δεν θα επιστρέψει, αλλά που επιμένει να μας συνοδεύει.
Γιατί η νεότητα αυτού του κόσμου των ήχων ήταν κοινή. Δεν ήταν μόνο δική μας, ήταν και δική τους. Κι τώρα που οι φωνές τους σιώπησαν, είναι σα να έσβησε κι ένα κομμάτι αυτής της κοινής μνήμης.
Μα όσο υπάρχουν οι δίσκοι που γυρίζουν, οι σελίδες που μυρίζουν χαρτί και παλιά μελάνη, όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να ακούν, να αγαπούν, να θυμούνται, οι μουσικοκριτικοί της νιότης μας είναι ακόμη εδώ.
Στις υπογραμμισμένες φράσεις.
Στις ανατριχίλες μιας πρώτης ακρόασης.
Στις νύχτες που δεν θα ξεχαστούν.
Και σε εκείνο το μικρό, επίμονο κομμάτι της καρδιάς μας που έμαθε να αγαπά τη μουσική επειδή κάποτε, κάποιος, μας έδειξε τον δρόμο.
Μαρία Μαρκουλή:
Η ματιά, ο λόγος, η κοφτερή κριτική, τα περίεργα, τα δύσκολα, τα ψαγμένα που έφερνες μπροστά, το χιούμορ, το να είσαι ο Ζήλος τελικά – όλα αυτά θα μείνουν. - Καλό ταξίδι Αργύρη Ζήλο. Ψάχνω πάλι να βρω που είναι οι «ήχοι» και τα «ποπ και ροκ» μου.
Γιώργος Αλλαμανής:
Ευχαριστούμε Αργύρη (και ευχαριστώ απ' το 1984)
Αποχαιρετώντας τον Αργύρη Ζήλο κι ένα κομμάτι της νιότης μας
Κάποτε τους διαβάζαμε με λαχτάρα.
Σε καφέ, σε λεωφορεία, στα παγκάκια της πόλης με το βλέμμα να ψάχνει μια φράση, μια λέξη που θα μας άνοιγε έναν καινούργιο κόσμο.
Τότε που οι μουσικοκριτικοί δεν ήταν απλώς συντάκτες, ήταν «μεγάλοι αδερφοί» στη διαμόρφωση της δικής μας μουσικής ταυτότητας.
Ήταν εκείνοι που άναβαν το φυτίλι της περιέργειας, που μας έκαναν να ψάχνουμε βινύλια, να μαζεύουμε περιοδικά, να τοποθετούμε τη βελόνα λίγο πιο προσεκτικά, να ακούμε με προσοχή γιατί «έτσι έπρεπε».
Πέρυσι έφυγε ο Αντώνης Φράγκος, σήμερα ο Αργύρης Ζήλος… γραφιάδες της μουσικής που έγραψαν για τις μουσικές που θα γίνονταν η ιστορία της δικής μας ενηλικίωσης. Κι έφυγαν. Αθόρυβα. Όπως αθόρυβα περνούν σε δεύτερη ζωή τα πράγματα που κάποτε υπήρξαν ολόκληρα σύμπαντα.
Κι εμείς μένουμε τώρα με τα βινύλια μας, με τα ξεθωριασμένα τεύχη, με τα κομμένα εισιτήρια από συναυλίες που δεν θα ξαναγίνουν ποτέ. Αποδείξεις μιας εποχής που δεν θα επιστρέψει, αλλά που επιμένει να μας συνοδεύει.
Γιατί η νεότητα αυτού του κόσμου των ήχων ήταν κοινή. Δεν ήταν μόνο δική μας, ήταν και δική τους. Κι τώρα που οι φωνές τους σιώπησαν, είναι σα να έσβησε κι ένα κομμάτι αυτής της κοινής μνήμης.
Μα όσο υπάρχουν οι δίσκοι που γυρίζουν, οι σελίδες που μυρίζουν χαρτί και παλιά μελάνη, όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να ακούν, να αγαπούν, να θυμούνται, οι μουσικοκριτικοί της νιότης μας είναι ακόμη εδώ.
Στις υπογραμμισμένες φράσεις.
Στις ανατριχίλες μιας πρώτης ακρόασης.
Στις νύχτες που δεν θα ξεχαστούν.
Και σε εκείνο το μικρό, επίμονο κομμάτι της καρδιάς μας που έμαθε να αγαπά τη μουσική επειδή κάποτε, κάποιος, μας έδειξε τον δρόμο.
Μαρία Μαρκουλή:
Η ματιά, ο λόγος, η κοφτερή κριτική, τα περίεργα, τα δύσκολα, τα ψαγμένα που έφερνες μπροστά, το χιούμορ, το να είσαι ο Ζήλος τελικά – όλα αυτά θα μείνουν. - Καλό ταξίδι Αργύρη Ζήλο. Ψάχνω πάλι να βρω που είναι οι «ήχοι» και τα «ποπ και ροκ» μου.
Γιώργος Αλλαμανής:
Ευχαριστούμε Αργύρη (και ευχαριστώ απ' το 1984)
Χρήστος Ξανθάκης:
διαβάζω ότι μας άφησε ο Αργύρης Ζήλος, η σημαντικότερη μορφή στο χώρο της ποπ/ροκ κριτικής εν Ελλάδι.
άνθρωπος δύσκολος και στρυφνός, ακόμη και για εμάς που μια εποχή παίζαμε πόκα παρεάκι, με εμμονές (καταραμένο prog rock!) που συχνά μας διαόλιζαν.
αλλά τι γράψιμο γαμώ την τρέλα μου, τι χέρι!
το είπα κάποτε και θα το ξαναπώ:
μερικά από τα καλύτερα κείμενα της ελληνικής γλώσσας, όχι της ποπ/ροκ κριτικής αλλά της ελληνικής γλώσσας, για τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα, έφεραν την υπογραφή του.
αντίο μάγε των λέξεων και των φράσεων,
καλό ταξίδι στο βασίλειο των ήχων.
Νίκος Ξανθάκος:
Όταν η μουσικοκριτική ήταν επιστήμη. "Ήχος", "Αθηνόραμα" μετά και η εκπομπή Απόηχοι.
Θλίψη για την απώλεια του Αργύρη Ζήλου
Νίκος Κομνηνός:
Για μένα ήταν πάντα ο "ψαγμένος" Πετρίδης, ίσως γιατί δεν ήταν ποτέ μέρος της μουσικής βιομηχανίας, γρανάζι των δισκογραφικών αλλά πραγματικά έψαχνε τις νέες μουσικές και τάσεις με τον δικό του τρόπο.
Φωτεινη Λαμπρίδη:
Οι μισοί τον έβριζαν οι άλλοι μισοί τον αποθέωναν. Όλοι διάβαζαν τις κριτικές του όμως. Ο Αργύρης Ζήλος δεν ειναι πια κοντά μας άναψε ομως οςο ζούσε μπόλικες φωτιές γύρω απο το τραγούδι απο αυτές που πυροδοτούν συζητήσεις και κάνουν τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα. Συζητήσαμε πολύ στο Δίφωνο για όπου συστεγαστήκαμε υπό τη διευθυνση της Μαριάνθης Πελεβάνη και μετα χαθήκαμε όπως χάθηκαν κι από τον τύπο οι ζωηρές συζητήσεις γύρω απο τα τραγούδια. Η είδηση του θανάτου του με εκανε μοιραία να σκεφτώ τον Αντώνη Φράγκο μέλος κι εκείνος της τότε παρέας μας που δεν ειναι πια μαζί μας.
Πάνος Χρυσοστόμου:
Έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ για τον "θρυλικό" Αργύρη Ζήλο που έφυγε σήμερα από τη ζωή στα 73. Όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι που τον διάβαζαν, αλλά και όσοι συνεργαστήκαμε μαζί του τον προηγούμενο αιώνα, στα ηρωικά χρόνια των μουσικών περιοδικών και της "δισκοκριτικής".
Μιας επαγγελματικής δραστηριότητας που χωρίς καμιά αμφιβολία ηγήθηκε μαζί με 2-3 τρεις άλλους τότε. Και που εξαφανίζεται αργά αλλά σταθερά μαζί με τη νέα εποχή και τους παλιούς να αποχωρούν ένας ένας. Μα τι νόημα έχει να τα λέμε; Όσοι ενδιαφέρονται τα ξέρουν ήδη. Καλά και κακά.
