Τα καλά νέα για σας παιδάκια, είναι ότι δεν θυμάμαι όλες τις ομορφιές που έχετε γράψει κατά καιρούς.
Τα κακά νέα, είναι ότι οι πιο φαντασμαγορικές εξ αυτών δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τη μνήμη μου.
Βλέπε, για παράδειγμα, κάτι που διάβασα πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια σ’ ένα λαϊφσταϊλάδικο ένθετο της εποχής.
Όπου κλαιγόταν ο συντάκτης, διότι είχε φάει την παραμύθα της “αναβάθμισης” για την περιοχή γύρω απ’ τη Βαρβάκειο και είχε φροντίσει να ψωνίσει “και φτηνά και καλά” (δεν συγκράτησα αν επρόκειτο για αγορά ή πολυετές νοίκι) και ονειρευόταν τον επίγειο παράδεισο με ποδηλατόδρομους έβριγουεαρ (ήταν της μόδας τα ποδήλατα τότε, ύστερα ήρθαν τα πατίνια), παντοπωλεία με προϊόντα βιολογικά και μακροβιοτικά, καφέ με άμπιεντ μουσικές, φιλικά προς την ανάγνωση, γκαλερί, γκαλερί, γκαλερί, καλλιτεχνικά εργαστήρια για νέους δημιουργούς, ο κατάλογος δεν είχε τέλος.
Και δεν έκατσε η φάση…
Διότι το αόρατο χέρι της αγοράς άλλα είχε κατά νου, με την περιοχή να τιγκάρει από πληθυσμό μεταναστευτικό και τους απόστολους της νέας κουλτούρας και διαβίωσης να βρίσκονται εκτός νυμφώνος. Το χρήμα μίλησε στη δική του την παγκόσμια γλώσσα, αυτή ακριβώς που σπανίως ευνοεί τους τολμηρούς και σχεδόν πάντα δίνει απόλυτη προτεραιότητα στους ισχυρούς. Όσους και όσες μπορούν να κάνουν υπομονή και πέντε και δέκα και είκοσι έτη, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όταν έρθει η ώρα της συγκομιδής θα τιγκάρει το σεντούκι τους.
Τσιμπολογώντας εν τω μεταξύ τα κάθε είδους φιλέτα, που βγαίνουν στο σφυρί από απελπισμένους πρώην μεσοαστούς.
Και την συντριβή τους την πληροφορούνται μόνο ολίγοι και εκλεκτοί, με τους πιο έξυπνους εξ αυτών ν’ αφήνουν και ολίγο γκρεμίδι στην πρόσοψη του υπέροχου αρχοντικού τους.
Για το ξεκάρφωμα…
Συμβαίνουν αυτά στη μοναδική πόλη της οικουμένης (ίσως εξαιρείται η Ουλάν Μπατόρ, παίζεται), όπου οι τιμές του ρήαλ εστέητ στο ιστορικό και όχι μόνο κέντρο δεν είχαν απλώς διολισθήσει είχαν καταβαραθρωθεί.
Βόρεια προάστια κάργα λεφτά το ντουβάρι, νότια προάστια κάργα λεφτά το ντουβάρι, κέντρο της Αθήνας (πλην Κολωνακίου και Ανακτόρων, χαλαρώστε οι εξυπνάκηδες), μπιρ παρά και πολύ λέω.
Με τα Εξάρχεια να παίζουν το ρόλο του νέου Κολωνακίου, μιλάμε τώρα για σχέδιο δεκαετιών, που δούλευε ρολόι ως το φόκο του 2008, για να πάρει κατόπιν μια αναπνοή, να ξαναμπεί σε δρόμο με το κρέντιτ κραντς, να επιταχύνει με την πανδημία και να απογειωθεί με τα ερμπιενμπι.
Αποκαλύπτοντας μια ανοχύρωτη συνοικία, που θα έλεγε κι ο μπαμπάς της καλλονής…
Ας μεταφερθούμε, όμως, από τα λαϊφσταϊλάδικα ένθετα του τότε, στα άρθρα γνώμης του σήμερα. Από άλλη γραφίδα, να εξηγούμαστε, δεν θέλω ου, δεν θέλω χειρονομίες. Ο σπαραγμός του συντάκτου, αρκεί:
“Επιστρέφω σε εκείνα τα χρόνια (σ.σ.: δεκαετία του ενενήντα) και θα ήθελα να ζητήσω αναδρομικά συγγνώμη από τους αναγνώστες μας. Τα περισσότερα από αυτά που γράφαμε (σ.σ.: για την αναβάθμιση της οδού Πειραιώς, του Μεταξουργείου, του Κεραμεικού) ήταν αφελείς προβολές σε ένα μέλλον που αγνοούσε βασικές παραμέτρους της ελληνικής πραγματικότητας. Είχαμε πιστέψει ότι με ένα μαγικό ραβδάκι η χώρα (και μαζί η πόλη) γυρνούσε σελίδα”.
Για να βλέπουμε σήμερα τα εξής, πάλι ο ίδιος γράφει:
“Ελεεινό επίπεδο καθαριότητας, ξεσάλωμα των χώρων εστίασης (τραπεζοκαθίσματα, ηχορύπανση), ξεχαρβαλωμένες αστικές υποδομές, μειωμένο αίσθημα ασφάλειας”.
Και κάτι ακόμη, που δεν το είχαμε ξαναδεί στα μέρη μας:
Το πρώτο νίντλ παρκ, ένα χωριό ολόκληρο, μια κόλαση επί της γης, δίπλα απ’ την πλατεία Καραϊσκάκη.
Μάλιστα, ναι, γνωρίζω, πιάτσες προέκυπταν ένα σωρό ανά τα έτη, πότε εδώ και πότε εκεί στο κέντρο της Αθήνας.
Καταυλισμός ολόκληρος, ωστόσο, και μάλιστα με ναρκωτικά που κάνουν τη ζουζού να μοιάζει σκέτο σιροπάκι για το βήχα, δεν είχε προκύψει.
Και πάλι καλά να λέμε, που η Ελλάδα 2.0 ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (17.11.2025)
