Στις αρχές του 21ου αιώνα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κυριάρχησε στο δημόσιο βίο ως εν δυνάμει ιδρυτής νέου κόμματος που θα αντικαθιστούσε τη «φθαρμένη» ΝΔ. Τον υποστήριξαν ΜΜΕ, οικονομικοί παράγοντες και πρόσωπα από την παραδοσιακή Δεξιά και το «Κέντρο».
Ανακοίνωσε έναν τίτλο, ένα σχέδιο προγράμματος και μια, μόλις πενταμελή, Επιτροπή, στην οποία μετείχε και ένας απολίτικος και άσχετος δικηγόρος από τις Βρυξέλες.
Στο τέλος όμως κανένα κόμμα δεν ιδρύθηκε. Ο Αβραμόπουλος υποχρέωσε τον Καραμανλή σε μια θεατρική κοινή εμφάνισή τους σε ένα εστιατόριο απέναντι από την Ακρόπολη και έμεινε στο «μαντρί».
Την επομένη της ακύρωσης στην πρώτη σελίδα του «Βήματος» εμφανίσθηκε ένα μικρό σχόλιο – οι γνωρίζοντες το απέδιδαν στη γραφίδα του Χρήστου Λαμπράκη – που χαρακτήριζε τη προσπάθεια: «κλούβιο αυγό».
Αν θυμίζουν κάτι αυτά, είναι τη διάσπαρτη φημολογία ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρόκειται να ιδρύσει κόμμα. Δεν το λέει ο ίδιος, δεν υπάρχουν «ονόματα» που το εκπροσωπούν, δεν έχει κοινοποιηθεί το παραμικρό στοιχείο, προγραμματικού σχεδιασμού, ούτε ιδεολογικής ταυτότητας. Απλώς διακινείται μέσω «συνομιλητών».
Για πολιτικούς παρατηρητές και μέρος του πληθυσμού, ο Τσίπρας είναι ταλαντούχος πολιτικός, με δομημένο δημόσιο λόγο και πλούσια εμπειρία πλέον, αφού πριν από δέκα χρόνια έγινε Πρωθυπουργός, ως φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής παράταξης.
Κυβέρνησε έντιμα, έβγαλε τη χώρα από τον μνημονιακό κύκλο, έλυσε το Μακεδονικό και ενώ παρέλαβε χρεοκοπία, δεσμεύσεις σε ξένους και άδεια ταμεία, παρέδωσε πλεονάσματα και διαχειρίσιμη οικονομία.
Για να συνεχίσουμε τα του Καίσαρος, ήταν ο μόνος μεταπολιτευτικός Πρωθυπουργός που δεν είχε καταγωγή από «τζάκι», αλλά και ο μόνος για τον οποίο ο επόμενος δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί ότι «παρέλαβε καμένη γη».
Ωστόσο, η διστακτικότητα, τα λάθη – με κορυφαίο το σόφισμα για «πρώτη φορά Αριστερά» – και ένα παρακμιακό κόμμα – βαρίδι, το οποίο δεν επιχείρησε καν να αλλάξει, τον οδήγησαν σε αλλεπάλληλές ήττες. Από τον Μητσοτάκη και από το σύστημα που τον ανέδειξε και υποστηρίζει μέχρι σήμερα.
Ενός κακού δοθέντος… Τα λάθη συνεχίσθηκαν συμπεριλαμβάνοντας την παραίτηση από το προεδρικό αξίωμα με παραμονή στο παρασκήνιο, τη κασελλακική διαχείριση του «νέου κύματος», την άσκηση ρόλου μαριονετίστα, την αδυναμία αντίδρασης με πρωτοβουλία νέου φορέα αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, στις οποίες κρίθηκε ο διάδοχός του.
Προστίθεται η φυσική απουσία από το πεδίο της πραγματικής πολιτικής – και από τη Βουλή – και η μονότονη ενασχόληση με διοργάνωση σεμιναρίων και διεθνώς επαφών άνευ αντικρίσματος στην τρέχουσα εγχώρια πολιτική σκηνή.
Όλα αυτά συνδυάσθηκαν με τη μυθολογία της προετοιμασίας νέου πολιτικού φορέα – ενώ ο ίδιος παραμένει στη λίστα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πράγματι σχέδιο ίδρυσης κόμματος από τον πρώην Πρωθυπουργό κι αν ναι, με ποια ιδεολογικά χαρακτηριστικά, με ποιο πολιτικό προσωπικό και με ποιο πολιτικό πρόγραμμα.
- από κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο ieidiseis (ολόκληρο ΕΔΩ)
